More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Elona Çuliq

    Poezi nga Elona Çuliq

    trupi asht gru
    mirazh
    që pikon në një grusht ujë
    gëluem nga shkretina

    trupi mund me u ba turp
    gur dhe tul buke
    që harron gjuhët e tij
    ndal kërko lutu

    lufto
    bëhu prijëse e luftës tande
    e trupit tand

    trupi asht shkak dhe fund
    një kohë që gjakohet në duart
    e njeriut që vret
    e shoqnisë që nuk bzan

    trupi asht stuhi
    yll që vajton
    mbi kurrizin e përkulun të ndërgjegjes

    trupi asht poezia gjuha dhe shtëpia
    mësoje
    thuaje
    pa drojë
    pa bujë


    trupi asht kufini jonë
    ndan skllavninë nga liria
    breg lumi ku prehen shpresat
    e shpirtnave të tmerruem

    trupi asht amaneti jonë
    ndan vdekjen nga jeta
    disa kanë kangjella në sy
    e të tjerë e shohin diellin prej cohës së tendës
    të një kampi
    a prej tavanit të shembun të shtëpisë
    nga bombat

    trupi asht kohë e paditun
    kohë e pazotnueme
    ku andrrat dëshmojnë tmerrin
    dhe mllefin e duerve të përgjakuna
    të atyne që mendojnë se munden
    me zotnue gjithçka

    trupi jonë asht tokë
    një pëllambë ku rranjoset mjerimi jonë
    ku hajnë copat e bukës së teprueme prej zogjve
    fëmijë
    që mund të ishte fëmija jonë

    trupi jonë asht kufini jonë
    dhe i vetmi zot i tij asht Zoti

    Ai sheh


    Hapat tuej të përndritun
    kanë mbjellë në qiellin tem
    një pemë që driton gjithmonë. 
    Ajo nuk njeh stinë e mot, 
    të njeh vetëm ty. 

    Fati jem rrokulliset në pëllambën tande, 
    aty kujtimet bahen shkëndija malli të përmotshëm, 
    mall për vete. 
    Unë, pika e ujit në kërkim të Oqeanit,
    e shuej etjen teme për ty 
    në rranjët e pemës që më driton qiellin.

    Në përmallimet e natës për ditën, 
    e të andrrave për lirinë e zakonshme, 
    kam përgjue vdekjen teme.
    E sakaq drita jote dehte heshtjen e moçme
    të rrugës atjeposhtë,
    që ndritte, 
    o sa fort ndritte kur terrina mbështillte krejt botën!


    Mungesa e tij banon në mua
    ndërton kala të ranta
    ku flen e kuqja e muzgjeve.
    Ai flet me mue me fjalë ngjyem në qiell
    dhe në thellësitë e syve të mi
    ai asht dritë që pikon.
    Tek ai mbështetet faqe e zjarmtë e mallit
    dhe gjejnë qetì pasigurtë e kësaj zemre të brishtë
    ku nuk ka ma dimën
    dhe lulet çelin si pranverë e parathanun.
    Mungesa e tij shkoqë lumenjtë e bamun nyj në mue
    rrjedhë uji
    rrjedhë ai
    rrjedhin jetët që kemi gjallue.
    Sa i ndryshëm
    sa i njajtë
    ky mall që i bën ballë zotave të detit
    e flen përfund këmbëve të mia
    si valë e ngrohtë që vjen nga përtejkoha.
    Mungesa e tij banon në mua
    e unë shndërrohem në kangë.


    a me na vra mendjemadhësia dhe arroganca
    ndaj së bukurës, sublimes
    mendimi që mundena me pasë gjithçka e dona
    prejse e meritojmë
    padurimi me pasë shumë e tash
    mosfalenderimi për çka na jepet dhe çka na merret
    mospatja e një lutjeje kujt me ia drejtue
    për ata që nuk njohin Zot tjetër veç vetes

    ka me na vra alibia
    me të cilën qendisim jetët tona për publikun
    ajo jetë që jena e nuk mundena me e tregue
    me e jetue lirshëm
    jeta ka me marrë hakun e vet ndër ne
    për mohimin e ekzistencës
    për prangosjen e shpërfaqjes
    dhe ka me kenë vonë për me u pendue

    ka me na vra poezia
    ajo që e kena vjedhë në kopshtije të hueja
    ajo që e kenai stisë për me fry egon
    ajo që nuk asht por zoritena me kenë
    ajo që ia mbytë zjerminë e shkëndijes metafora

    ka me na vra fjala
    që nuk e thona e nuk e shkruejmë
    sepse kena frikë nga e vërteta
    ka me na vra liria
    iluzioni i njeriut të madh
    atij që asht ma shumë se mishi e gjaku
    atij që asht ma shumë se gjurma
    dhe hija e vet

    ka me na vra lutja që nuk e thona
    SOT

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË