Poezia e Rozafës futet në shkollën e quajtur “letërsi qytetase”, e cila, veçanërisht në Shkodër, njohu lulëzim në pjesën e parë të shekullit të kaluar me Migjenin sa në poezi, aq në prozë, si dhe me prozën e Koliqit. Zinxhiri i këputur i kësaj shkolle gjeti fillin sërishmi falë penës autentike të Rozafa Shpuzës. Poezia e saj, e ngjyer tërësisht në sfondin e qytetit të Shkodrës, iu thërret me të gjitha shqisat, ndjesive të ruajtura nën lëkurë jo vetëm të brezit të saj, por ngërthen ato të të gjithë qytetarëve që si ajo e jetuan intensivisht Shkodrën në çdo pulsim të saj. E ngjizur me një leksik sa të rrallë, aq edhe të pasur të së folmes qytetase, vargjet e kësaj poezie gëlojnë nga identiteti unik i këtij qyteti; përmbyten në bukuri rievokimesh të shtëpisë atësore, të lagjes, të raporteve me veten e me të tjerët, me njëmijë ndjesi që ripërtërihen sa herë e prek e po aq kur nuk e prek atë ajrì. Sepse Shkodra vetëm mund të këndohet në vargje dashurore, sepse ajo është frymë, jo thjesht qytet.
Diana Jup Kastrati
KANGA E GOZHDËS
Asht nji gozhdë
ngulun mbi shtëllunga plasash
që harbohen si flokë shtrigash
tue i dhanë murit nji pamje mitike.
S’mbahet mend kush e nguli
e çka ban saora atje mes sekrete bojnash,
t’stivueme nji mbi nji
si teshat e dekës në baulen e gjyshes.
Asht nji gozhdë
ngulun mbi mirazhe t’ujshme
që ngutem me i fiksue ndër fotografitë bardhezi.
Medet, edhe këtë pranverë harrova me i ba nji ny frymimit,
kësisoj dashnitë u shprazën si rruzat e lutjeve
mbi qylymin dalëboje prej pelegrinazhit të hapave.
Asht nji gozhdë ngulun në mue
që më mban varun,
anipse tasheparë preki me gishta tabanin e andrrave.
GRUEJA FANTAZËM
Asnjeni prej fëmijëve t’lagjes
s’e dinte kuptimin e fjalës “prostitutë”.
As gjyshja s’e dinte…
E kërkuem m’kot edhe n’fjalorin
me shkronja t’preme si shkallë
n’kursin e italishtes
te shpija e zotni Ndocit…
Dinim veç se në Shkodër
endej me biçikletë nji grue fantazëm,
prejse asnjeni s’guxonte me e pa n’sy.
Hamendjet që s’ua rrëfyem as ditarëve
ua zunë vendin lojnave të fëminisë…
Nji ditë u shpërndamë nëpër botë
për me u takue prore
kur shpinat na ishin kërrusë paksa,
e s’u çuditëm aspak
kur ndjem mall për gruen fantazëm
që dikur pat’ qindisë fantazitë tona rrebele.
MESDITË MAJI
Im atë luen shah n’oborr
me sy t’picrruem rreshton ushtarë drunit
mbi kuadratet e njeshun solemnisht si paradë maji.
Aty ku pikon truma
lugu asht birue n’qasje t’synit t’ciklopit,
e gjyshja s’pranë tue m’porositë
se trumës duhet me i qitë sipër pak ujë
sa me shpërla ndryshkun.
Im atë luen shah n’oborr
në pamundësi me gjetë arsyen pse antena e radios
e lidhun për tandën me hardhi të krasituna
s’asht e zoja me kapë nji tjetër stacion,
përpos marshit solemn të paradës.
Jam veç 13
e sandalet e reja m’i shtërngojnë gishtat
teksa marshoj mbi kuadratet bardhezi.
Im atë luen shah n’oborr
me shpresë se radioja ka me këndue një tjetër himn
e unë kam me nga’ zbathët n’nji fushë pa kuadrate.
PËRVJETOR MKATESH
Asht vjeshtë e nji vjeti t’thinjun…
Gjyshi pin cingare Tarabosh
e mirazhi i syve dridhulatet përhanshëm në misterin e shtëllungave
që ju përgjasin luleborave rranxë murit.
Çakmaku shkrepë veç nadje herët,
mandej cingaret përshkohen vargevi
tue u lidhë ny në gacën e mbrame,
t’strukun mes dy gishtave bojsepie.
At’ vjeshtë piva tinzash cingaren e parë…
E pimë në grup tanë fmitë e lagjes
tue e thithë me rradhë si mkatin ma naiv.
Gjyshi s’e mori vesh se i mungonte ajo cingare,
kurse na e lamë fajin me stërpikat e makinës kabahe
që lagte ngeshem pervlimin e asfaltit.
Vjeshtën e atij vjeti
hyna shkujdesun në botën e mkatarve,
kukllat e pecave i msheha nën minder
e shpinden e kerrusa paksa
prejse i druhesha kryeneçsisë së cicave.
Anipse gjyshi ka kohë që asht ba nji me shtëllungat,
ka net kur ma ka anda me pi cingare tarabosh,
si me dashtë me festue pervjetorin e mkatit tem të parë.
SHENJA NË GJU
Në gju kam nji shenjë picigjate
njajtë me shigjetën e Kupidit
e kur pellgjet marrohen
prej pasqyrimit të përmbysun të kofshëve,
kocat kërcasin
tue imitue dyzimin e timonit
ditën kur mësova biçikletën…
Na ishim fëmijët e Dugajve
e radhën e caktonim me “tek a çift”,
mandej harkonim shtatin nën hekur
tue u rrekë me ba zapt atë biçikletë gjigande
me samar të lidhun me tel.
Sa herë retë e mbarsuna më nisin mesazhe
më therë shenja mbi gju
e m’duket se ndiej zilen e gazmendit fëminor
që lajmëron se njeni prej nesh
mësoi me e nisë vetë
biçikletën shkatrraqe të jetës…
DYER PA ÇILCA
Në shpinë tonë dyert ishin pa çilsa
e përdita kalamendej nga njena odë në tjetrën
e pandryshueshme
si lutjet që gjyshja këndonte nën za
teksa njehte nyjet e nji filispaje të sajueme si tespije.
Shtrojet e pecave ju përgjitnin rrugicave qorre
me destinacion të paracaktuam
e tanë rrugtimi jem ishte nji lojë shahu pa fitimtarë.
Tash që shpija e vjetër u zhba
si në epilogët e përrallave me gogolë
e ndiej përditën të shfaqet prej birave të çilsave
që kurrë s’u përdorën
krejt si në fokusin e nji aparati
që s’rreshtë së fotografuemi.
