Se si një prej skenave më tërheqëse, më epshndjellëse në tërë artin është pa pamje të vetë skenës, në të vërtetë ajo rrëfehet nga një person. Është momenti kur në filmin “Persona” të Ingmar Bergman, Bibi Andersson i tregon Liv Ullman storien e saj të marrëdhënies seksuale të rastësishme në një plazh me dy meshkuj. Pa asnjë pamje filmike, dhe as veprim, përpos rrëfimit.
Por, se si, ndoshta ajo që është më tërheqëse në tërë këtë, është se seksi që rrëfehet nga Bibi Andersson, derisa po e njëjta në rolin e saj rrëfen se ka seks me dy meshkuj dhe një femër, krejtësisht papritur dhe krejtësisht në mënyrë spontane dhe pa plan, është seks tërësisht i egër, jo agresiv. I egër i pa moralshëm dhe i pa ndonjë konvencion. Dhe, se si në skutat më të thella tona, të njerëzimit bëjmë po të njëjtën, gjejmë momente dhe dëshira e ëndrra që çjerrin tutje prej konvencionit, qoftë edhe atij seksual, dhe qoftë edhe atij të imagjinuar.derisa nuk ndjejmë, derisa nuk përjetojmë dhe jetësojmë edhe një herë atë dirthërimën e ngazëllimit, atë të parën dhe të vetmen që mabjmë në mend. Derisa nuk e shkundim dhe trondisim trupin dhe shpirtin me po të njëjtën.
Si autor, i këtij tregimi, nuk kam se si të mos e përkujtoj lexuesin se, si duket, dhe i tërhequr nga epshi i verës, vetëm po përtypë këtë drithërimë. Ndoshta edhe ka ndodhur ngjarja, ndoshta edhe do të ndodhë në të ardhmen, apo, aq më shumë ndoshta ju ka ndodhur vetë juve, por kjo drithërimë është krejtë çka kërkojmë në fund të fundit. Goditjen në kokë, tronditjen në trup të shkarkimit të ndjesisë së të qenit gjallë, të jetuarit, të kuptuarit se jemi të gjallë. Unë po provoj që në një version dhe perspektivë tjetër të ngjalli po këtë. Atë të një burri, në një natë të vonë vere, duke tymosur e duke pirë verë të kuqe në ballkon.
Mosha e tij është pesëdhjetë e tre vjeç, dhe në këtë moshë, cilido njeri, i martuar, apo seksualisht jo aktiv, njeriu vetë, harron se ka qenë i martuar ndonjëherë. Apo qoftë se ka qenë ndonjëherë i dashuruar. Apo ndoshta, madje shumë shpesh ndoshta, edhe harron se ka qenë i dhënë pas seksit. Se si në këtë moshë njeriu i jepet më shumë ëndërrimit, qoftë ndërsa është duke bërë seks me gruan e tij, e qoftë derisa është duke kryer punën e tij të mërzitshme pak para pensionimit. Në këtë moshë shumë ëndërrohet, dhe aq më shumë edhe duke bërë seks. Ëndërrohet një rini, një jetë e re, një marrëdhënie e re seksuale, me një partner të ri seksual…
“Po. Se si pat ndodhur. Pikërisht para shtatë viteve, atë natë, kur e pata marrë në dhomën e saj të gjumit, në apartamentin e saj. Kur në puthjen e parë ma pat hequr copë nga kafshimi saj në buzë. Kur pastaj unë ia pata kafshuar buzët, astaj dhe qafën, egër, pastaj si i ndërmendur, kur ia pata ndarë flokët me shuplakë dhe me kujdesë, dhe kur vazhdoja ta bëj këtë, se si më kishte shikuar. Ishte aq e dhënë, aq e përulur ndaj dëshirës së saj dhe times, për seks, disi ka qenë seks deri në vdekje, vdisje të vetë vetëve tona. Por në këtë përulje dhe nënshtrim, të të dyve, shumë më shumë kishte pasur të bëjë me një errësirë që shkëlqente nga sytë e saj, por sigurisht edhe në sytë e mi, ishim si binjakë atë natë, ninjakë të krijuar nga afërsia e vdekjes që e kishim pasur pak më herët. Një të errtë që sikur buronte dhe ishte pjellë e vdekjes, më shumë se sa jetës. Me sytë e saj të përulur sikur të isha jo vetëm i vetmi burrë në botë, por edhe i pari e i fundit. Se si e ka pasur lëkurën të butë por edhe të vrazhdtë sikur gjarpër, disi, nga ethet e vdekjes në afërsinë tonë. Edhe të rrëshqitshme si gjapër. Edhe të gjakosur nga kafshimet e mia, edhe të gjakosur nga kapjet e mia”
Kujton për çdo ditë, dhe natë, një burrë pesëdhjetë e tre vjeç marrëdhënien e fudit seksuale që e ka pasur në jetën e tij. Mirëpo është vetëm nata e sontme që ka zbuluar se është viti i shtatë që prej kësaj nate të cilën e kujton. Kishte qenë vetëm një natë e vetme mes tyre. Një natë dhe një vdekje, jo e ëmbël por e përgjakshme, dhe pikërisht në afërsi të vdekjes, në afërsi të lëkurës me vdekjen.
Dhe, po ashtu, pikërisht këtë natë, është saktë në vitin e shtatë të jetës së tij, pasi që i kishte ndodhur fatëkeqësia. Kurrë nuk ka mundur, qe shtatë vite, të vetëdijesohet për tërë këtë jetë pas kësaj fatëkeqësie. Fatkeqësi dhe seks, ujqëror. I përgjakshëm dhe me vdekjen afër. Dhe me vdekjen përreth, kudo dhe sido. Aq më kobshëm, me vdekjen pa plan, pa kujdes dhe pa dije. Tërë ajo që ka jetuar tërë këtë kohë është kujtimet e seksit që kishte pasur me këtë grua, sikur një plak, gjysmë plak i mbetur, i tronditur prëgjithmonë në një moment të jetës së tij të jetuar, por para shtatë viteve.
Sonte është natë e kthjelltë gushti dhe nxehti të padurueshëm. Natë që të zgjon dhe të përdredhë disi epshin jo në trup por në piskë, dhe që pastaj po e njëjta natë, sikur të merr përjetimin, mundësinë e përjetimit, e avullon atë. Është duke e medituar të tërën për të shtatë mijë herën e saj, që prej shtatë viteve.
“Po. Por, po, po, e kisha parë se po më puthte me sy hapur. Po. Atë natë para shtatë viteve. Më puthte me sy hapur dhe më vëzhgonte dhe sikur kapte çdo ethe timen në atë shkëlqim të errët të syve të saj, dhe të mive po ashtu. Dhe më kafshonte. Duket se, dhe më dukej edhe atë natë se vëzhgonte dhe ruante diçka në mua, një kujtim dhe një pamje timen. E kisha ndjerë se më vëzhgonte, e dija, por edhe e kisha hasur papritmas kur kisha hapur sytë, gjaku duke rrjedhë nga buzët e mia”. Kujton natën që kishin çuar dashuri, për herën e parë dhe të fundit, sonte shtatë vite më pas.
Por, “le t’i shkoj radhazi” i thotë vetes, këtë natë ulur në ballkon me verë të kuqe para dhe me cigare që nuk mund t’i shuaj tërë kohën, zgjuar epshin nga vera, nga nata, nga vetmia dhe pafundësia e shikimit që ka përpara. “Së pari kishte ndodhur fatëkeqësia. Pastaj, ajo nuk i mbyllte sytë. Pastaj më kishte thënë se, çfarë shije ke… se si i ngjanë disi qymyrit të hidhur, dhe e dua aq shumë, është sikur ajo që më duhet tani dhe këtu, kjo shije gjaku e qmyri në lëkurën dhe mishin tënd… cigare dhe verë e ëmbëlsi. Ke gjak, dhe të vjenë era qymyr”.
“Pikërisht këto m’i kishte thënë pas fatkeqësisë, atë natë. Por, si janë bërë gjithë këto vite, si i mbajë në mend në të vërtetë”, pyetet dhe pi pak verë. Lëshon një “Uf” të gjatë, të hollë dhe të dhembshëm, në të errtën e plotë dhe të dendur të natës së nxehtë të gushtit.
Ndalet, është i ulur në ballkon, dhe, duke qenë në fund të Prishtinës, ka të hapur tërë qiellin e saj, të qytetit, të kësaj bote. Dhe se si i duket se sa më i ndriçuar qielli nga yjet, aq më qartë sheh dhe kujton tërë atë që ka ndodhur, këtu e shtatë vite më parë, dhe që prej se kurrë më nuk ka takuar asnjë grua. Është ndalë dhe vëzhgon, dhe sa më shumë që shikon qiellin me shumë yje nga periferia ku gjendet i ulur në ballkonin e tij, aq më e qartë i bëhet çdo gjë, dhe aq më e kthjelltë.
“Por, ah! Të mos ishte ajo fatkeqësi!” thotë, dhe vazhdon të flasë me veten, “nuk kishte pasur si të ndodhte, dhe as si të mos ndodhte, e tëra ishte pjekur dhe rrethuar, situata vetë dhe vetëm për të ndodhur ai seks. Ai seks në atë fatkeqësi, ajo fatkeqësi. Sidoqoftë…” thotë dhe e sjellë shpejtë kokën për të shmangur kujtimin e fatkeqësisë. Pin nga gota e verës dhe tymos. Dhe shikon qiellin, për pak fërkon dhe krahët e tij dhe ndjenë djersën që i rrjedhë e që i ngjanë me gjakun që i rridhte kudo nga trupi atë natë.
“Por si është e mundur, që çdo gjë, tërë këtë kohë, tërë këto vite kam jetuar pa prekur grua me dorë. Vetëm dhe vetëm duke kujtuar atë që më kishte ndodhur me këtë grua. Atë natë, përgjakjeje e të dëshiruarit të vdekjes me anë të seksit.
Çka kam bërë sot? Kam qenë në atë zyre të vogël barakë që të përcëllon dielli, në punë, dhe aroma e ngjyrës së letrave të shtypura, tërë ato përkthime që i kam bërë, pushimi i drekës, një sallatë fshati me kolegë, dhe birrat prapë me kolegët pas punës, është e premte. Uh, vetëm tani e di se është e premte. Por, por, si është e mundur që nuk kam prekur grua me dorë që nga atëherë. Dhe vitet kanë shkuar. Sa jam tash” pyet veten derisa ka marrë në dorë gotën e verës, “pesëdhjetë e tre vjeç. Kurrë pa u martuar, pa fëmijë, pa familje, prindërit vdekur, dhe tërë kjo që kam bërë është se kam kujtuar atë fatkeqësi tërë këto vite. Tërë këtë kohë. Dhe nuk është se nuk kam pasur partnere seksi para kësaj nate me këtë grua. Nuk është se kam vuajtur për seks.”
“Uh çfarë nxehti, çfarë padurueshmërie. Por. Po. Se si është i njëjti nxehtë me atë natë. Ah! Po. Fillova të përkujtoj që nga fillimi çdo gjë me atë… kur më kafshonte si e çmendur, pastaj më puthte mu në gjakun tim duke rrjedhë buzëve të mia, dhe më puthte me sy të hapur, në ethe, në akth, në dëshirë për të vdekur në seks. Pastaj kur më ishte dhënë , atë natë, dhe më kishte rrokullisur tërë këtë botë, se si më ishte dukur se ishte e tëra që mund të arrinte një mashkull. Doja, edhe unë, të vdisja në seks e sipër.
Eh! Po. Fillova pra, prapë. Ja çdo gjë është në vend, si përherë kujtoj të tërën. Po. Ajo rënkonte e çuar peshë nga zjarri i epshit dhe më vëzhgonte. Me sytë hapur, rënkonte aq thellë dhe aq me epsh. Kapeshim deri në gjakderdhje, dhe kafshoheshim. Çonim dashuri dhe e vëzhgonim njëri tjetrin. Nuk do të kishte pasur shumë kohë që të mos kishte pasur seks. Në vitin e saj të dytë, të martesës, që do të thotë në moshën njëzet e nëntë vjeçe. Duke më përpirë, duke më kafshuar dhe duke më thënë “thellë, thellë”, “kafshomë, më vdis”, duke kalëruar, duke më kafshuar… dhe duke më qetësuar, duke më ndalë hovin me sadizëm, me kontroll, duke më vëzhguar dhe duke shkëlqyer nga sytë e saj një e errtë e thellë e tmerrshme. Duke e ngadalësuar të tërën. Dhe pastaj prapë duke e shpejtuar, duke e bërë shpejtë e më shpejtë. Derisa çdo gjë përfundonte. Dhe pastaj prapë ethet, prapë ankthi, afërsia e vdekjes dhe harrimi i tërë asaj që kishte qenë në jetët tona dhe që do të mund të vinte, apo qoftë edhe të dëshiruarit e fundit të tyre, jetëve tona, mu në mes të… të dyshemesë së shtëpisë së saj. Dhe pastaj fillonim prapë, për të kushedisatën herë atë natë. Në dhomën e saj të fjetjes.
Por, por, se si e harroj gjithmonë aksidentin. Po. Por, ishte seksi, seksi dhe vdekja në afërsinë tonë, vdekja e mundshme për të dy ne dhe liria prej saj për shkak të saj dhe pikërisht në afërsinë e saj, dhe çmenduria e seksit. Po. Menjëherë pasi pata dalë prej tualetit duke u tharë me peshqirin që ajo ma pati dhënë, më pat shikuar me një vërshim ethesh, të dhembshëm e të thellë, të pabartshëm. E pata marrë, edhe unë në ethe si i çartur. Në ankth, në dëshirë çmendurisht të shfaqur në atë, në mua, në ne, për seks. Dhe unë, po ashtu, i marrë nga ethet, nga vërshimi i ankthit, dëshirës, gjakimit për trup të njeriut, për buzët e saj, e kafshoja, vetëm disa sekonda më vonë. Më kafshonte, aq shumë dhe aq shumë më dhembte dhe më pëlqente aq shumë po e njëjta dhembje që ma shkaktonte.”
“Rënkimet e saj, jo njerëzore, sikur ulërima, dhe sikur çjerrje për vdekje, jo për jetë. Dëshirë për të vdekur në seks. Dëshirë për të vajtuar jetën, dhe vdekjen, dhe të qenit. Dhe me vdekjen e përjetuar në afërsi të lëkurës vetëm disa ora më parë. Po. Se si rënkonte, aq në ethe dhe aq përvuajtshëm, ishte sikur ujqërit po çiftëzoheshin. Nuk kish as botë, as jetë, as vdekje, dhe nuk kishte as njerëz, qoftë ndër fqinjtë e shtëpisë së saj, dhe qoftë në rrugë, apo në tërë universin, nuk kishte univers. E kishim rrënuar duke bërë seks, e duke rënkuar si ujqër, ajo si ulkonjë e tmerruar për vdekje disi, përmes dëshirës për rënkim dhe seks.
“Por, por, se si e harroj gjithmonë fatkeqësinë. Aksidentin në trafik, vdekjen e të gjithëve në kombi busin me të cilin shkonim në Tiranë, dhe shpëtimin e vetëm ne të dyve.”
“Kurrë nuk e kam dashur nxehtin e Tiranës, verën e saj, është torturuese, dhe se si në një moment kisha vendosur të shkoja atje për dy ditë. I pamartuar, dhe pa familje të mbetur gjallë, sikur në romane të Pessoa, sikur i pa fillim e pa fund, një njeri i vetëm pa ndonjë shoqëri për të thënë. Po. Dhe vetëm kisha hipur në kombi busin për të ikur në Tiranë. Ajo kishte qenë aty në kombi bus, në ulësen në rendin e njëjtë me mua, por në kolonën tjetër të ulëseve. Përnjëherë, aksidenti dhe gjaku dhe sirenat, ambulancat e policia, mu në Kamëz, pak para se të hynim në Tiranë.
Pas një morie të pyetjeve e hetimeve na kishin liruar mua dhe atë, dhe ajo, me një fytyrë krejtësisht të bardhë, dhe me të errtën shkëlqyese nga sytë e saj të zi, me flokët e shkurta të zeza, më kishte ftuar në banesën e saj të pastrohesha nga gjaku. E kisha shikuar, ndoshta edhe më i tmerruar se ajo. Ndoshta edhe më i marrë nga ethet se ajo. Fytyra e saj krejtësisht e bardhë, dhe sytë e saj të mdhenjë të zi. As rroba të tjera nuk kisha me vete. Fytyrën ende pa pastruar mirë nga gjaku i të vdekurve nga udhëtimi i përbashkët, dhe kujtimi i fytyrës së një gruaje të vdekur në vend brenda kombi busit derisa përpiqeshim të dlinim jashtë ne të dy. Fytyra e vdekur e bardhë e kësaj gruaje, pa pikë jete, pa pikë ndriçimi me sytë e saj disi sy të vdekjes. E vdekur. Sytë mbetur hapur në vdekje. E ishte verë. Para se të nisesha pata planifikuar të blejë ndonjë gjë në Tiranë, në të vërtetë, ndonjë rrobë, më kujtohej pikrëisht aty para asaj fytyre, dhe e dija se kurrë nuk do ta bëja po të njëjtën gjë.
Për herë të parë në Tiranë, për herë të parë ndanë vdekjes së papritshme, të pa arsyeshme, dhe të pa pranueshme, kishte ndodhur aq shpejtë. Ndoshta. Po. Ndoshta, as nuk e kishim perceptuar ndonjëherë se kishim mundur të vdisnim edhe ne të dy. Po. Po, ndoshta as kurrë nuk e kishim percpetuar se vdekja kishte qenë në afërsi të lëkurëve tona. Dhe ndoshta kjo ishte aq dhembje e madhe. E madhe sa donim të vdisnim edhe vetë. Të mos jetonim më. Jeta ishte dhembje. Dhembja ishte jetë. E vdekja ishte aq e rastit, dhe aq e patjetërsueshme. Aq e vërtetë. Tërë ai ankth për të bërë seks me njëri tjetrin. Jo nga tërheqja e pamjeve të njëri tjetrit, ndoshta, jo aq shumë. Por nga të qenit dëshmitarë të vdekjes, të mundësisë së vdekjes, të mundësisë së vdekjes pa asnjë pritje, pa asnjë shenjë dhe as arsye. Vdekjeje krejtësisht të rastit.
Aq ishte, edhe ky aksident. Aq, ndoshta edhe gjaku, edhe çdo gjë tjetër, dhe vdekja, dhe ne të dy duke u pastruar në banesën e saj. Pasi patëm çjerrë tërë trupat tanë dhe shtjerrë çdo pikë lëngu në ta, më nuk kishim mundur të shohim njëri tjetrin në sy. Kisha ikur shumë herët në mëngjes dhe kisha ikur drejtë në Prishtinë, kurrë pa pas shkelur në Tiranë. Kurrë pa e ditur kush ishte ajo, dhe si ishte në bisedë, apo në verë, apo duke tymosur. Kisha ikur, duke e ikur edhe atë nga jeta ime. Dhe më kurrë nuk kam pasur grua në jetën time.
“Eh”, pin edhe pak verë të kuqe dhe tymos cigaren e radhës, shikon prapë yjet, dhe se si i kujtohet qoftë edhe trupi i saj i depiluar, i vrazhdtë me poret e hapura tejmase të lëkurës së saj nga ethet e ankthit të vdekjes dhe jetës. Prapë i vie ndërmend trupi i saj, “si gjarpër”, dhe prapë thellohet në kujtime. Verën e tymosjen kurrë pa i ndalur, në ballkon me Prishtinën hapur tutje me shumë yje dhe epshin e verës së ndezur në tokë e qiell…
Eh, si tingëllon si përtypja dhe rishikimi i një skene seksi me krejtë çka është e mundshme të lejuar, por për dallim të filmit të cekur në fillim, këtu vetëm ndërmjet një mashkulli dhe një femre. Këtu, pas ankthit të vdekjes, pas prejkes së vdekjes dhe të afërsisës ësaj. Sidoqoftë. Ky mashkull, ndoshta edhe vdes sonte. Ky mashkull ndoshta edhe nuk do të jetë nesër. Apo, athua ku është ajo femër, me të cilën kishte dashur të vdiste, dhe kishte shpëtuar nga tentimi për të vdekur, me seks.
Sidoqoftë, ka vetëm një shpjegim, si për këtë seks, si për atë të rrëfyer nga Bibi Andersson ndaj Ullman në filmin “Persona”, dhe ai është të qënit afër jetës! Jo vdekjes! Të qenit afër jetës në tërësinë dhe të përgjithmonshmen e saj si rastësi, trupi, shpirti apo çka do që të jetë. Jetë dhe vdekje, së bashku të dyja si një dhe e vetmja gjë. E rastësishme. Ekzistenca dhe vdekja. Ankthi dhe burimi i epshit si dëshirë për të jetuar? Apo, për të shtjerrë jetën në tërësi me seks.
Dhe burri nga tregimi më lartë, si duket, nuk ka frocë më. Ky burrë pesëdhjetë e tre vjeç, nuk ka forcë, për të përkujtuar, për të tymosur e pirë verën e tij të kuqe. Ai ka fjetur tanimë.
