More
    KreuLetërsiBibliotekëNurie Emrullai: Letërsia, kjo shpëtimtare (poezi)

    Nurie Emrullai: Letërsia, kjo shpëtimtare (poezi)

    HIJET E DRUNJËVE TË PRERË

    Ja e sheh sesi shtëpinë përsëri e kthyem në thertore,
    tutje hëna përbuzëse fsheh atë dritëz që na bën pjesë të botës.
    Thyhen degët e drunjëve në të mbramin çast teksa plandosen mbi tokë,
    thyhen si të jenë eshtra të gishtave që sa vite rrënjët ujitëm,
    me gjithëfarë kuje e gëzimesh, me gjithëfarë lindjesh e gjamash,
    me gjithëfarë pyetjesh që bart era dhe ne fillonim nga fillimi.
    Tani, për të fundit herë, trupat fundosen në ajrin e rënduar
    me një “gëlldum” shurdhuese sikur dallgët e detit
    mbi fytyrën time shllihen dhe shtrënguar mbaj sytë.
    Hijet e tyre t’paana i ikën vdekjes
    dhe që atëherë prehen mbi fytyrat tona,
    e ne sorollatemi nëpër rrugë pa fjalë, pa gjeste,
    me gishta që na kërcasin…
    Asnjë nuk gëzohet se në rrënjët tona dikund sythi i ri po shpërthen.


    LETËRSIA, KJO SHPËTIMTARE

    Cili yllmbledhës na shtroi rrugën me dritë hëne i pari?
    Cili sytë e tij më pas i bëri rrugë të kthimit?
    Cili qe ai, që veten në flakë e flaku,
    zjarrin bëri shërues të njerëzimit?
    Për cilin këto shkronja qenë veç zëra të ngjirur
    që nga e largëta botë vinin për të rrëfyer,
    për të rrëfyer boshtin e botës vetë duke u vërtitur.
    Cili përdori historitë për tu njohur me veten,
    e cili nga vetja e vet dha pakuptimësinë e saj?
    Cili letërsinë e pati derë,
    derë për të hyrë në bark të nënës?
    Cili mendoi se botën mund t’ia bënte më të bukur asaj,
    se historitë do ta bënin “atë më me përvojë”,
    dhe ai do të gjente përsëri kërthizën e prerë
    dhe do të shkonte atje kur ishte veç ide.
    Por, kjo kujtohet derisa letërsisë fillon e i përket.
    E veç yje ruan në xhep.


    ASGJË NUK LA SHENJË

    Gjithë çfarë kam,
    Zoti ma shkërmoq para syve,
    si një fëmijë kryeneç që
    gjithë ditën ndërton e thërrmon
    një kështjellë prej rëre…
    Zot,
    e kujtimet?
    Shfaqen si fotografi të zvetënuara në diell,
    tek‒tuk ndonjë fytyrë akoma qesh.
    Sa u kam besuar!
    Ha ha sa kam besuar!
    Fuqinë me të cilën kam besuar!
    Kam kaluar male me një hap,
    kam notuar duke ëndërruar,
    kam fluturuar rrugëve
    duke u mbajtur për bishtit të së tashmes…
    A dëgjoj një këngë nga larg?
    Se atëherë çdo gjë erëmonte përreth nesh,
    por tani nuk ndjej asgjë… nuk flet kush,
    teksa unë ronitem
    nën zgërdheshjen e një fëmije,
    që dërrmon rërën e kështjellës nëpër duar…


    RUAJ PAK VDEKJE

    Ruaj pak vdekje kur t’i shoh ata sy,
    tingëllimën e mbrame kur ta dëgjoj atë të qeshur,
    mbyllur në brendinë e kupolës së qiellit
    sikur një mijë gota qelqi thyhen përnjëherë…
    aty pak vdekje fsheh dhe ajo…

    Ruaj pak vdekje derisa pëshpëris të dua,
    që as ajrin përreth nuk e dridhin,
    vetëm të të shoh të patrazuar në djepin ku përkundesh…
    teksa engjujt t’i mëkojnë krahët mbi kurriz…
    se unë nuk lejoj asgjë të të afrohet,
    as hunda, as goja, as syri, as dora, as vetulla, as floku yt
    të mendojë që mund të jetë i vdekshëm… askujt të mos i shkojë në mendje.

    E ruaj pak vdekje, veç pak edhe brenda vetes..
    Se dashuria do të shpërhapet veç pas kësaj jete,
    ajri do ta dridhë anë e më anë tokën
    duke rrokur tingujt njëri‒tjetrin
    kur shiu do të sjellë shkronjat nga e para
    se në këtë jetë rrojtëm me pak vdekje…


    DRITËZ SË VAGULLT

    Dritëz e vagullt
    që përthith ashklat e imta të ditëve pa emër,
    pluhurin e sendeve të ndenjura në tra të shtëpisë.
    Që na jeton fëmijërinë e pajetuar,
    disqet e gjata me pyetjet e padurueshme,
    dhe gjithë përgjigjet e gënjeshtërta.

    Dritëz që rron në mua,
    që vagëllon dashurinë e mbledhur,
    që mbledh thërrimet e dritës që m’u mohua,
    fjalët që ndërruan drejtim,
    ngatërrimin e smirës për mirësi,
    shtypjen e mbinjeriut…
    urinë e vulosur të fëmijërisë,
    përbuzjen e dorës që shtrëngon.

    T’i ruash brenda vetes gjithë këto ndjesi
    dhe të kesh guximin të ecësh me kokën lart,
    edhe kur të tjerët brenda teje shohin veç një guralec të detit….
    a një llambë të thyer.


    DIMRA TË TRISHTUAR

    Frederik Rreshpjes

    Tash e sa dimra
    një zog i trishtuar përplaset në dritare,
    që dikur një poet e ushqente në poezinë e tij.
    Çdo prag dimri ai rreh krahët
    para dritares sime
    si për të thënë
    nuk më kap as ti brenda poezisë,
    a ndoshta avitet për të thënë
    që vetmia është rreshpe që bie në zemrat e poetëve.
    Dhe kur ai ik,
    trëndafilat e lënguar mbulojnë parvazin.


    SI ZGJATET JETA?

    Jeta është shprishja e një trikoje
    që në një kënd i ka dalë një fije…
    Ajo fije zakonisht hiqet padashje
    dhe nyjet kapërcejnë pandal njëri-tjetrin
    dhe ajo fillon e shkurtohet,
    peri fillon e tërheq veten,
    derisa të kthehet në topth.


    ZOGU FËMIJË

    Është një zog
    që luhatet prej teli në tel,
    fëmijërisht,
    pa menduar rrezikshmërinë e lartësive
    dhe rrotullohet në vetvete
    për të ngrohur trupin imcak
    që tashmë i duket i papërballeueshëm
    për peshën që ka,
    dhe hidhet tel më tel,
    në ditë të ftohta me borë,
    kërcimi i tij lë njolla gjaku.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË