DESHIFRIMI I SHENJAVE
Në fakt, ne kemi qenë aty që kur Bibla nisi të shkruajë faqet e saj të para dhe në faqen e Malit Sion u ngrit sinagoga e shtatë. Shekujt, mbretërit dhe mbretëritë u shtresuan mbi njëra tjetrën për t’u shndërruar më pas në libra vajtues, por jo mbi ne. Ne kishim hyrë nga një dritare e tempullit të vazhdimësisë dhe kjo na kish bërë të padukshëm.
Me Solomonin dhe mbretërinë e tij ishim ndeshur vetëm me shikime dhe kemi qenë me fat që ai nuk na ka parë. Sepse është tepër e sertë historia dhe rrugët e ngatërruara të saj.
Të kisha thënë vetëm rreshtin e parë të kapitullit të dashurisë, por jo krejt kapitullin. Gjithkush duhet ta meritojë dhe jo ta kërkojë me çdo mjet.
Fakti që mbetëm aty ku jemi dhe sot, tregon se kemi gabuar në deshifrimin e shenjave. Figura e gjarprit të ngordhur në këmbët e asaj sinagoge, mund të ketë qenë e helmuar dhe ne s’e kemi ditur.
Megjithatë le të ndahemi këtu, unë po bëhem pjesë e këtij peizazhi pezull, ndërsa ti martohu me format e lëmuara të kësaj paqeje të brishtë që po avitet. Shandanët dhe priftërinjtë i ke gati…
VARKAT ME DHIMBJE
Pasditja s’mund të vinte pa e ftuar që të zgjohet nga gjumi i thellë që e kishte kapluar pas një nate të rëndë dhe pritjes që hëna të çlirohet nga retë e zeza, të cilat e kishin futur në kurth nga të gjitha anët. S’mund të vinin as jehonat që kishin ngelur shkëmbinjve të thepisur, e as zërat e gjinkallave që dinë ta prishin monotoninë e pasdites.
Në ajër kishte ende fonema të mbetura nga zëri yt i bukur. Të kisha porositur të mos luaje me cicërimat e zogjve te mesditës, as me hapat e ndrojtur të peshkatarëve, sepse ata gjithmonë i besojnë joshjeve të hapësirave…(të pata thënë se kam një hapësirë në shpirtin tim, në të cilën lëviz vetëm ngrohtësia jote), ndërsa unë përtypja diçka nga buzëqeshjet e tua të mbetura gjithandej nga kishim ecur bashkë me hijet tona, nga të martat që ishin pa diell, por me zagushi, nga të mërkurat pa hije dhe të shtunat pa shitës ambulant.
Derisa qëndroj duke pritur që dita t’ia lëshojë vendin natës, ndjej se valët sikur dorëzohen para këmbëve të mia dhe bindem se detit tim i mungojnë varkat e mbushura me dhimbje, që bartin dashuri të plagosura…
BALONË FËMIJËRIE
-Hape derën, – më tha i panjohuri që po ecte rrugës së errësuar, duke shtuar: – dyert e hapura gjithmonë janë mike me flladet që vijnë nga detet dhe me të nesërmet që ngjizen në udhë e sipër.
Duke dalë nga skutat e thella të shpirtit, unë i besova fjalëve të atij burri.
Herë pas here më duket dhe mua vetja një derë e hapur, nëpër të cilën kalojnë kujtimet, por edhe pikëllimi. Shpesh troket edhe flladi, që flet me një gjuhë misterioze. Është e pafund alkimia e shndërrimit dhe do të më duhen edhe dy shekuj kurajë për t’u bërë ajo që do të doja të bëhesha, ndonëse dy shekuj strukje në humbëtirat e vetvetes nuk janë pak, por as dhe shumë për t’u mohuar.
-Të kam thënë, – vazhdoi i panjohuri, – çdo kush nga ne ka nevojë të paktën të shkojë njëherë përballë piramidës së Keopsit për të njohur qytetërimin e vetvetes. Ndryshe, e pabëra nuk bëhet dhe hapja s’ndodh asnjëherë. E nesërmja është një fëmijë e bukur, por që s’është lindur akoma. Jam ngjizur me të që me fijen e parë të vështrimit dhe mezi e pres të mbërrijë.
E di se shirat që premtuan të binin vetëm sa do t’ia vonojnë atij për pak sekonda ardhjen, por jo edhe ta ndalojnë.
-Mbaji hapur gjithë dyert, – foli sërish ai, – sepse një letër dërguar drejt teje gjithmonë është e lidhur nga pas me një balonë të bardhë fëmijërie dhe me të nesërmen e tij…
FYELLI
Pamja e blertë qëndron në buzë të filxhanit të kafesë dhe fëshfërimës së drurëve. E kundërta e saj është avulli i nxehtë që shpërthen nga syprina e kafesë dhe etja ime e pashtershme për t’u bezdisur nga zërat e ketrave.
Trungu i vjetër qindravjeçar zgjon pyllin dhe m’i kujton letrat që ia nisja herë pas here qiellit. Në fakt s’ishin letra, por diçka të ngjashme me gjethet e blerta të vjeshtës së vonë. Sa herë që frynte një erë, ato befas shndërroheshin në qenie që flisnin një gjuhë të çuditshme.
Nuk kishin gojë, por ama dinin të flisnin.
Në buzë të filxhanit të kafesë sime të porsa-pirë, ngrihet pylli, prej ku vijnë ca zëra misterioze. Dikur unë dija të flisja me të me një gjuhë më të bukur, kurse fjalët fërshëllenin, duke u përplasur në gjethet e druve. Ditën e parë të çdo pranvere, prisja një degë frashri dhe bëja një fyell, i cili i dinte të gjitha gjuhët e botës, që nga etrurishtja e vdekur e gjer te gjuha e blerimit. Kur e humba fyellin e fundit, humba dhe kujtesën, trungjet e pemëve dhe fëshfëritjen.
Dhe, harrova edhe gjuhën e drurëve…
