More
    KreuLetërsiBibliotekë"Motive nga New Yorku", poezi nga Xheladin Mjeku

    “Motive nga New Yorku”, poezi nga Xheladin Mjeku

    AUTOBIOGRAFI

    Asnjëherë nuk e pash pasqyrën time prej portreti (Jo nga frika se nuk do ta njoh vetveten)
    Që gdhendur e ka koha në përftim
    Viteve të rrugëtimit plot sprova e trishtim
    As nga malli i tretur në shekullin DJE
    Sa nga harresa që po na tretë çdo ditë
    Po na kthen në kohën e ikjeve të përtej kujtesës
    Skutave të durimit në pambarim

    Preka me dorë shumë ravijëzime të fytyrës
    Erozione të thella deri në palcën e ironisë
    Reliefe që m’i rikthejnë pamjet e trishta të jetës
    Autobiografia ime
    Pikë tjetër e historisë

    Edhe në çastet e ikjes së përtej kohës
    Portret i ndryrë në mall e trishtim
    Harrimi i së djeshmës nuk tretet dot
    Në përkushtimin im

    Portreti im më vjen ndryshe
    Në pasqyrën vizatuar epokash
    Me Paqësorin e tallazitur në mes
    Autobiografi e shkruar nëpër kohëra
    Prej nga çdo çast kujtimet i tres

    New York, Mbasditë: 21.09.2018


    MOTIVE NGA NEW YORKU

    Para sysh më shpërfaqen parreshtur
    Pamje horizontesh përflakur nga dielli
    Mëngjeseve të vjeshtës së kuqrremtë
    Në Manhattanin e pangopur kaltësi
    Ku qiellin e shpojnë silueta drite
    Pasqyrash të panumërta rrokaqiejsh
    Binjakëzim motivesh në reliefin e gurtë

    Sa larg preket ndryshimi
    Stinët e trazuara erërash tejoqeanike
    Sjellin rryma suvalë nga të katër anët e globit
    Dhe përplasen shkëmbinjëve
    Në New Yorkun e ujdhesës së gurëzuar
    Që krahërorin shpuar ia kanë kohërat
    E ndërtuar është prej dashurisë njerëzore

    Motiv i përhershëm New Yorku
    Prej kah bota vërtitet çdo çast
    E shemben iluzionet për ndonjë idol
    Këtu gjithçka e ka emrin e identitetit
    Me vulën e njeriut paqësor

    Drita të panumërta neonësh
    Mbështjellë nga avuj të kriposur oqeani
    Peisazh magjik që mbetet në kujtesë
    Mëngjeseve lanë sytë New Yorku
    Dhe agimeve u fal buzëqeshje për ditën e re
    Jeta kalëron në pakthim

    Këtu gjithçka e ka fillimin nga dashuria
    Njerëz në ngarendje për ta zënë ditën
    Orvatje të parreshtura në kapërcim zikzakesh
    Në zbërthim të shtigjeve që shpiejnë në cak
    Dhe pak ëndrra të premtuara për një tokë të re

    New Yorku shpalos krahërorin e mrekullive
    Diell dhe dashuri mes njerëzve
    Kënga merr kuptimin e lartësive qiellore
    Dhe gërshetohet në njëmijë ngjyra ylberësh
    Në majë-majën e Times Square

    Bryant Park ngjall kujtime dashurish
    Dhe përqafime plot etje përballë bustit të Gëtes
    Sa shumë ndiesi për librin në National Library
    Bota vërtitet në një çast
    Në New York City

    Këtyre pamjeve brilante në defilim
    Mund t’ua fal tri pika të reja në vazhdim
    Për çdo çast preket një veçanti e re këtu
    Motive nga New Yorku


    JELEKU I FAIK KONICËS

    Sa kohë bën nga zemra e Bronxit
    Mespërmes New Yorkut
    Me zbritë deri në Boston
    Me çarterin e parë
    Me prek pak dashuri atdheu
    Në metropolin e këtij kontinenti
    Pak lashtësi zakonore me ndi nga tretëdheu

    Atje nuk na pret Faik Konica, kryefjala
    As Vasili nuk del para portës së tij të na përqafoj
    (Mbase ka kohë që i kanë lënë shënde’në kësaj bote)
    Veç me Andrean do të çmallemi paksa
    Dhe kujtimeve t’u japim jetë sërish, po ra fjala
    Se jetës nuk i dihet, or tungjatëjeta!

    Është kohë e keqe, e mund të ndryshojnë rolet
    Dikujt i pikë harresa, si mollë e shkëputur vjeshte
    Pastaj ikën fija e kujtimeve pa lënë gjurmë
    Druaj se mund të ndodh sërish
    T’i shkëputet edhe ndonjë kopse jelekut të Faikut
    Pastaj u humbet kuptimi
    Largësive të historisë

    Me marrë rrugë deri në Boston
    Për pak çmallje vllazërisht
    Faiku edhe mund të na ndiej
    Për mirësinë do t’na tumirë rrugëtimin

    -Ma ruani jelekun, se mund t’i bijnë kopsat
    Dhe prishet ëndrra e dashurisë për atdheun!

    Në zemër të Bostonit po e preke jelekun e tij
    Si me e tok dorën e përqafimeve me Bacën
    Borxh ia kemi kurdoherë pak çmallje
    Si vëllau – vëllaut në çdo rast
    Ai gjithmonë kishte qëndrim vertikal
    Në rrebeshe kohe – shtizë flamuri
    -Ty të njeh historia
    O, Faik burri!


    UNË ARRITA PARA TITANIKUT

    E njëjta rrugë shpiente kah Atlantiku
    Edhe uji po atë ngjyrë ruante si ngahera
    Veç rrugëtimi ndodhi më shpejt
    Titaniku kish ngelur në gjysmërrugën e harresës
    Derisa po zbarkonim në “Xhon Kenedi”
    Atij duhej t’i ketë ikur ora e ankorimit

    Arrita para Titanikut
    Se nisjet i bëmë krejtësisht ndryshe
    Derisa kujtesa më rikthen në kohën tjetër
    Përmbysje shpirtërore në paracak
    Ku uji në mes e frika kishte mbërthyer bashkudhëtarët
    Në lashtësinë e pritjes së ankorimit

    Titaniku kurrë nuk ktheu rrugën e tij të kalimit
    Një ditë do të arrijnë edhe të tjerët
    Paçka se në mesrrugë ka disa pengesa sa shekulli
    Dhe bordi është zbrazur plotësisht
    Veç alga e gjitarë e përshkojnë tejpërtej
    Në përkujtim të kohës së pakthim

    Me Titanikun një ditë mund të takohemi në New York
    Dhe ta kthejmë orën e fillimit nga shekulli në përftim

    Mbi Atlantik fryjnë erërat ndryshe
    Dhe rrugët vijnë për së afërmi deri në Pikëqëllim
    Ujërave oqeanike ka tollovitje
    Përplasje që trandin shekujt në vazhdim
    Këtu ndahen shtigjet
    Edhe caku ka tjetër Pikëtakim

    Titaniku mund të ankorohet shpejt
    Kur unë do të rikthehem shtigjeve të së djeshmes
    Dhe ngarendja do të vazhdoj
    Pa mos u takuar kurrë
    Në Portin e fundit

    Sa kohë mund të ketë në mes takimeve tona
    New Yorku mbetet po ai
    Mikëpritësi i ndodhive të befasishme
    Derisa Titaniku një ditë do të ankorohet
    Në kobin e lavdisë së fundosur oqeanike
    Se përmbysjet ndodhin gjithnjë
    Kur nuk e parafytyron njeri!

    Në New York arrita para Titanikut
    Fatet e kthejnë historinë
    Në pikën zero të rinisjes
    Që në fillim


    HEMINGWAY MUND TË KTHEHET SËRISH

    Me Hemingwayn desha të takohem
    Rrugicave me kalldrëme të futura në tokë
    Gjeniun e kërkova që me rrezet e para të diellit
    Në agun e ditës që po lind
    Ai nuk po vinte për kaq shekuj jete
    Atyre viseve të harruara në kohë

    -Nuk kthen dot Hemingway!
    Më sqaruan herakët vendas
    -Ka ikur kahmotë që këtej
    Me oqeanin në përballje
    Derisa ta arrinë lundrën e peshkatarit plak!
    Ktheva rrugën në kahjen tjetër të ardhjes
    Me durimin që ta takoj një herë tjetër

    Ai edhe mund të kthehet në një stinë
    Kur qetësohen erërat mespërmes oqeanit
    Sërish do ta kërkoj rrugicave me kalldrëme
    Të lashta sa kujtimi i përhershëm për mikun

    Patjetër do ta takoj kur t’më rastis rruga
    Ernest Hemingwayn


    MBRËMË I BËRA DITËS NJË FOTOGRAFI

    Mbrëmë i bëra ditës një fotografi
    Kur dielli mbyllte orarin e punës
    Dita matej me ikjen e turmave si hije
    Derisa nata po mbytej në errësirën e saj
    Përmes neonëve i kapa mrekullitë e çastit

    E kthyer mbrapsh rridhte jeta
    E natës i kthehej dita me vrull
    Ky qytet kahmot vuan nga pagjumësia
    Turma njerëzish derdheshin si lumë
    Bulevardeve të pafund

    Ditës i bëra një fotografi
    Të zënë në mesnatën e saj të përhershme
    Ajo sikur flirtonte me yjet dhe neonët
    Dy drita që ndillnin agun në mesnatë
    E turma zbrisnin bulevardeve çdokund

    Mbrëmë i bëra ditës një fotografi
    Që të nesërmen ta kem pasqyrë të një fillimi të ri
    Këtu në Bronx çdoherë ndodhin mrekulli
    E dita New Yorkut i fillon me agmbrëmjen
    Si në ëndrrat me shtojzavalle
    Ku mrekullitë bëjnë veç mrekulli

    Mbrëmë i bëra ditës një fotografi
    Kur dielli mbyllte orarin e punës së tij
    Vërtetë këtu edhe veç një fotografi
    Ka kuptimin e çdo fillimi të ri!

    Mbrëmë i bëra ditës një fotografi
    Që New Yorkun e agmbrëmjeve të bukura
    Ta kem kujtim përgjithnjë

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË