1 am dhe më mungon
-Po bëhet më e thjeshtë? – Po, po bëhet! – Sa? Si? – Epo… Jo, të gënjeva. – Vitet… Po kalojnë vitet! – E ç’rëndësi ka? – Si s’paska rëndësi? – Dëgjo vetja ime! Nuk të lë të më tregosh çfarë ka rëndësi dhe çfarë jo! Asnjëherë nuk të kam lënë. Ndaj zhduku, ik, shporru!
U ula në gjunj para dritares. Dikur, përtej xhamit të saj shihnim bashkë agimet e mjegullta mes tymit të duhanit. Tani aty ka errësirë; dielli nuk është pluhurëzuar në miliona yje. – Mjaft e pe errësirën! Apo nuk do të më lësh të të them asgjë? – Po vetja ime, të më thuash ç’të bëj të lë, por jo të më tregosh rëndësinë e gjërave. – Më ndje pra për sa ndodhi… Tani lutu. Lutu!
I këndoi me harpë Zotit të mrekullive,
Zot, Zot! Po të lutem, Ty që je Zoti i mrekullive, mos i kurse mbi mua mrekullitë e tua. Jo, di çfarë? Mbi mua kurseji sa të duash, shtrëngoje grushtin e mos lejo grimcë mrekullie të dalë, nuk më intereson. Mbi të mos i kurse! E di se mrekullitë dalin si hire, prandaj po të lutem, fërkoji katër gishtat e dytë me gishtin e parë dhe lejo që prej aty të bien hiret tuaja. Ato le t’ja kthejnë asaj kokën drejt fistonit të ikjes. Dhe ta sjellin sërish tek unë. Amen!
2 am dhe më mungon
Nuk shpresoja të të harroja, por mendoja se do ja dilja mos të të kujtoja. Të paktën, jo çdo natë. Të paktën jo çdo orë. Por ja që nuk mundem dhe tani, nuk e di në e kam nga pagjumsia apo dhimbja, lotët braktisën shpellën e errët nën qepalla dhe ujësuan sytë. Më ka marrë malli për ty. Shumë më ka marrë malli.
Prej kohësh kam vendosur që kur të të kujtoj, t’ia hap mendjen pranisë tënde dhe ta shtie në njërin prej honeve të kujtesës. Duket se akoma nuk ke qenë në “Dëshira që ajo të jetë unë”. Eja, hyr, pa frikë. Ka pak ujë, por nuk është i thellë. Do ta cekësh fundin pa problem. Mbërrite? Të lumtë!
Dhe kujtoi kur dëshiroi ta ndryshonte.
Ne ishim ndryshe. Ti pëlqeje ligjet, unë t’i thyeja ato. Prandaj gjithnjë redaktoje e para çfarë shkruaja! Gabova kur mendova se kjo do të të mjaftonte! Por edhe ti, pranove lehtë. Të më bindeshe mua e pastaj të më fajësoje për dështimet, të ngjau si zgjidhja më e thjeshtë. Unë doja të ishe unë, jo pse jam egoist. Jo, por sepse ti më bëre të besoja se unë jam më i miri. Doja që edhe ti të ishe më e mira. Të detyrova të bëje çfarë bëja unë? Po, e bëra. Sepse ti doje ta bëje. Doje të ishe unë, të ishe njeriu që dashuroje a të paktën, si njeriu që dashuroje. E pe se nuk mundeshe dot. Më fajësove. Dhe ike.
Atëherë po, doja që ti të ishe unë, por tani gjithçka dua është që unë të jem ti. Kështu mund të kthehem dhe me ty, ta zhbëj braktisjen tënde.
3 am dhe më mungon
Duhet të mësohem me vetminë. Kam kuptuar se veli i saj i errët, më rri mirë. Ndaj, tani po e vesh. Jo pse ai më mban ngrohtë; e kam thënë kushedi sa herë se çdo vetmi është e ftohtë. Po e vesh ngase dua të udhëtoj me të. Le të nisem drejt skutave ku flë gjumi. Do ta zgjoj dhe ose do t’i zë vëndin, ose do t’i shtrihem ngjat.
Pastaj fluturoi lart drejt qiellit,
Me velin e vetmisë, pendëzi si korbat e natës, fluturova lart. Dikush më tha se gjumi flë në qiell. Është errësirë, por dielli i ikjes tënde ndriçon fort, aq fort! Pendët e velit shkrihen, Dedeali dhe Ikari s’janë veç personazhe të një miti, dhe unë bie sërish poshtë, në dhomën time dritare-çati ndërtuar mbi dheun e pagjumësisë.
Përkrah dhomës, shoh mes mureve se më pret një gropë e thellë diku deri në gju. Aty ndjej ngrohtësi kalljeje dhe asnjë drojë nuk më ndal dot. I jap hov hapit, bëj të nisem, por mendoj. Në fund të fundit, do të jetë trupi ai që, po qeshë me fat, do të vdesë. Shpirti jo! Ndaj jo, ndaloj dhe kthehem. Mallkoj botën, pse asaj i përkasim me trup e jo me shpirt!
4 am dhe më mungon
Pikat e ujit që stuhishëm puthin ajrin sa herë putrat e maçokut përplasen me pellgje në asfaltin e shtruar pa rregull, më tregojnë se nuk jam vetëm unë zgjuar. Dal të hedh një sy në sytë e tij të kuq. Ai më sheh, trembet dhe niset drejt murit. Rropatet gjatë ta ngjisë, thua se pas tij gjendet shpëtimi. Prit, mos vallë sytë e mi për të janë rreziku?
Zogj të ngordhur i ranë përsipër,
Mendoj murin tim, dëshirën për ta kaluar por gurët e tij janë ngjitur mes tyre me kujtime të lëngëta. Edhe maçoku, me murin e ka problemin. Veçse të një tjetër lloji: gurët e tij janë ngjitur me cicërima të ngordhura zogjësh krahëçalë. E zgjata shumë të menduarit, bëj mirë ta ndërpres. Ndoshta në një a ndonjë tjetër mënyrë, do ja dal të flë. Ku i dihet, pjella e natës dhe errësirës mund të vërë dorë mbi mua!
5 am dhe më mungon
Dëgjoj ninullat bërtitëse të sendeve që heshtin. Shishja e Vechia – s i këndon gotës së shkurtër, tavlla i këndon paketës së Malboro – s dhe ngadalë, gjithçka po më lë vetëm tek mbaron në gjumë. Por jo unë, vetëm unë nuk e lë veten vetëm edhe pse, sikurse u lexua edhe prej teje lexues që s’di pse të rrëfej kaq shumë nga vetja, nuk e dëgjoj për shumëçka.
Dhe ja hëngrën sytë,
Po filloj të mendoj mos ndoshta jam i mallkuar. Nuk ka asgjë të keqe, shumëkush është. Tani më duhet vetëm të gjej nga çka… ose prej kujt! Mos ndoshta koha? A mallkon koha? E ardhmja më ka mallkuar? Jo, e tashmja! Ç’them kështu, e tashmja është mallkimi! Ka qenë e shkuara. Po, ajo ka qenë mallkuesja! E shkuara më ngjante si lumturi. Dreq, gjithnjë gjithçka mbulohet nga velenxa që ndryjnë kundërshtitë e së fshehtës. Po, sepse e mbuluara e fshehtë është!
Kur ike ti, nga thellësitë e natës mbiu një trung në të cilin jam gozhduar. Rrotull tij nuk ka as mëngjes, as mesnatë; as agim, as muzg; as ditë, as natë; as dritë, as… Po! Errësirë ka! Edhe kur paskam qenë mallkuar, ka pasur. Edhe tash që jam i mallkuar, ka. Edhe kur të sosë mallkimi, do të ketë. Nëse do të sosë, sigurisht. Jo, për errësirën nuk ka farë rëndësie: si sosi si jo mallkimi, errësira do të jetë!
6 am dhe të mungoj
“Gjithnjë e kam urryer botën deri kur ti u bëre bota ime!” kujtoj të të kem thënë kur mendja më thoshte se më dashuroje. Sepse ti ishe mendja ime, ndaj edhe ajo më gënjente lehtë. Tani që ti vijon të jesh bota ime, unë nuk mund të resht se dashuri atë edhe pse ajo nuk më ofron çka më së shumti dua prej saj: Ty!
Pra unë të mungoj, i mungoj botës. Ky mëngjes sërish është i zbrazët, arsyeja të zgjohem më mungon sa herë nuk kam pasur një gjumë nga i cili të mund ta bëj këtë veprim të mistershëm: zanafillë të ditëve që sado të mos duam, numërohen disi nga dikush.
Duke e mallkuar me zbrazëti që sheh!
Shoh rrotull. Thellë brenda meje, ngre krye një shpresë e marrë mos do të jetë diku. E urrej veten kur shpresoj! Por ajo erdhi si pasojë e një shprese se do të gjeja dikë që do të më mbështeste. Tani nuk e shpresoj diçka të tillë, shpresoj thjesht atë, edhe pse kurrë nuk përmbushi shpresën time. Fshehur ndër skajet e parëndësishme të gjithçkaje më mbështjell rri aroma e saj, ruajtur fort mirë në kujtesën e hundës. Çdo ditë, gjërat bëhen më të vështira. Dhe ajo vijon të ikë më larg, ndërsa unë e kërkoj më afër! Gjithsesi, diçka ndodhi sonte: Nga “Ti” u ktheve a u kthye në “Ajo”.
14 shkurt i pa/çdo vit
