More
    KreuLetërsiBibliotekë"Iluzion optik", tregim nga Istref Haxhillari

    “Iluzion optik”, tregim nga Istref Haxhillari

    Qielli i ngarkuar dhe shiu hollak që spërkaste shtruar tokën, nuk i pengonte njerëzit të dyndeshin dyerve të tregut të madh. Makinat, karrot e furnizimit, këmbësorët zhurmonin si zgjoje bletësh, shitësit rreshtuar trotuareve, ftonin blerësit me vështrime të përvuajtura mikluese.

    Në sheshin para magazinës së frutave më tërhoqi vëmendjen një grua e gjatë pa çadër me flokët lidhur prapa. Nuk ngutej të hynte në ndonjë strehë si të tjerët, përkëdhelte me sy piklat e shiut, sfidonte motin me qëndrim shpenguar prej zonje nazike. Kisha përshtypjen se e njihja, po tamam nuk më kujtohej.

     “Tërë kjo grua! – përtypa habinë, – e lë veten të laget!”

    E hoqa nga mendja, sapo u ndodha ballas mikut tim të hershëm Llazi Vako. Sillej rrotull fillikat, shiu s’i bënte kurrfarë përshtypje. I shtynte ditët me brengën e hidhur të humbjes së gruas dhe djalit. Sa herë e shihja më këpuste shpirtin.

    – Qenke bërë ujë! – e qortova miqësisht!   

    Më kundroi me sytë qelibar prej fëmije të pafajshëm. Flokët e rralluar ruanin gjurmët e dallgëzimit të dikurshëm, balli i gjerë me rrudha të lehta jepte imazhin e burrit fin, po mjekra e rritur, pantallonat e pahekurosura, xhaketa gjithë zhubra e nxirrnin faqe botës në pikë të hallit.

    – Si je? 

    – Oh! – buzëqeshi i çuditur, si të kisha pyetur për diçka të parëndësishme. Mbase nuk qe fare e qeshur, m’u përhitën vegimet e dikurshme.

    – Me se merresh?

    – Punojmë vreshtin me Koço Binishin, – u përgjigj sikur recitonte.

    Ma thoshte gjithnjë. Harronte, a donte të cekte të vetmin përjetim të ditëve të veta pa ngjyrë, vështirë ta ndaje.

    – Sa mirë, mbush kohën.

    – I kemi bërë tërë atë hyzmet. Sot e krasitëm, lëngu rrodhi lumë, gjak i lig, do t’i mbushim butet sivjet. 

    – Sigurisht, – i erdha osh.

    U gëzua, sido që e dinte se s’kisha haber nga kultivimi i hardhive.

    – Shiu s’ka pushuar fare, – më shikoi ngultas, si të varej nga unë nëse do t’i binte vrugu rrushit të tyre.

    – Nuk besoj, – i thashë, – tërë ajo punë!

    – Ashtu mendon Binishi.

    Si të pendohej pse foli aq shumë, u krodh në botën e vet të errët, zaptuar nga heshtja dhe shpërfillja.

    E kapa për krahu.

    – Pimë kafe? – i tregova me kokë klubin e çobankave.

    Seç pëshpëriti nëpër dhëmbë, mbase ndjesë për kohën.

    – Unë s’kam si e shtyj, – u përgjigj pas pak. 

    Zumë tavolinën e lirë afër dritares. Zhytur mes pallateve bari i vogël me tre tavolina mezi shquhej, ama pijanecët në moshë të re e gjenin symbyllur. Pasi hidhnin ca gota nëpër klubet e tjera, afër mbrëmjes përfundonin aty. E vetmja stoli e barit qenë çobankat. Më e vjetra kaluar të pesëdhjetave, po fytyra e pudrosur, sytë e mëdhenj ndjellës, vetullat e ngritura, i shtynin qejflinjtë të besonin se ende mund të jepte. Kamerierja më e re, stërhell zeshkane me nishan të madh ngjyrë ndryshku nën mollëzën e majtë, erdhi të merrte porosinë. I shkela syrin, qeshi plot kuptim.

    Dikur Llazi lëshonte batuta të kripura, tani as e vuri re, nisi të rrufisë kafen siç ia shërbyen.

    – Sheqerin! – e kujtova.

    – Oh, pa shiko!

    Grisi paketën me ngathtësi pleqsh. Sado u kujdes ta shtinte në filxhan, gjysmën e lëshoi mbi tavolinë.

    – M ’u derdh, – u shfajësua.

    – S’ka gjë, e pastron ajo.

    I bëra shenjë zeshkanes me nishanin petashuq sa një lajthi.

    Çatisi me pecetë në dorë, fshiu mbulesën, i buzëqeshi për ta inkurajuar, u largua, duke tundur vithet me lezet.

    Llazi nuk e ngriti kokën ta shihte.

    – Kemi punuar, jo shaka, – u orvata ta nxjerr nga apatia.

    – Eh, – bëri me dorë gjest shpërfillës, – ikën ato.

    Çobankat kishin shtrirë llërat mbi banak, vështronin rrugën matanë dritares, ku gëlonin burra e gra me shpatullat qëndisur pikla uji.

    – Sa njerëz! – psherëtiu.  

    Zëri erdhi i mbytur si nga tjetër planet.   

    – Çfarë the?

    – Asgjë, asgjë?!

    Nuk më ra ndërmend diçka për të vazhduar, u ngujuam tavolinës me sytë nga sheshi para barit.

    Mes kalimtarëve u shfaq gruaja misterioze me gërshetin mbledhur topuz prapa zverkut. Çapiste ngeshëm, rrotullonte sytë, si të grishte dikë të largët, godiste me thua  pikat e ujit varur cullufeve.

    “Gruaja e shiut!” – mërmërita jo pa habi.

    Më shkonte mendja vetiu qyshkur e hasa së pari në sheshin e pazarit. E gjatë, e hirshme, e lagur, më cyste kujtesën si vegim i vjetër absurd.

    Llazi i shpëtoi plogështisë, zgjati kokën sipër tavolinës, e ndoqi plot ankth, gjersa u zhduk pas kthesës. Fytyra e zverdhur, trupi i kontraktuar, sytë e skuqur të thatë, më futën dridhmat.

    – Ç ’pate? – mezi nxora zë.

    Vështroi disa çaste përreth i dyzuar.

    – S’ka gjë, – u tërhoqa, – mos u verë në siklet.

    U koll të qëronte zërin, më kapi dorën.

    – Çdo natë e shoh ëndërr, – tha si t’i fliste vetes, – nganjëherë ditën syhapur.

    – Çfarë shikon?

    – Atë gruan.

    – Je i sigurt?

    Miratoi me kokë.

    – Çfarë bën?

    – Zë rrugën, tjetërsohet, shqyen sytë.

    – Flet?

    – Prit më thotë, pastaj harron, largohet.

    – Kaq?

    – Mbrëmë pyeti: “Ku e ke djalin?”

    Ktheva kokën nga ana tjetër të mbajta lotët.

    – Ia ke thënë Koços? – m ’u dha ta pyes ashtu kot, sa për të mos e lënë gjatë në  dhimbjen e vet.

    – Jo, jo, – u çel, – vreshti do punë, jo llafe. 

    Kisha qëlluar në shenjë…

    Shiu pushoi, rrezet e diellit mësynë dritaren, i përkëdhelën ballin e vrarë, flokët me dredha të shprishura, supet e lagur. 

    – Dalim tani? – e pyeta.

    – Dalim, – u përgjigj.

    I ramë qark tregut. Gruan e gjatë me flokët lidhur topuz prapa kokës nuk e pamë më.

    Treti me shiun.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË