More
    KreuLetërsiBibliotekëFrancesco Petrarca: “Këngëtorja”

    Francesco Petrarca: “Këngëtorja”

    I përktheu nga origjinali: Klara Kodra

    IA MERRTE FLLADI

    Ia merrte flladi flokët si flori
    Dhe ia mbështillte me të ëmbla nyje.
    E hirshmja dritë në ata sy si yje
    Shkëlqente; dritë që u zbeh tani.

    Ngjyra e fytyrës shprehte dhëmshuri
    A ish ashtu a më ngjante mua vallë? –
    Po krimbi i dashurisë zemrën e gjallë
    Ma breu e u ndeza flakë për çudi.

    S’ish prej njeriu ecja e saj e rrallë,
    Po prej engjëlli; e fjalët plot ëmbëlsi
    Kumbonin sikur s’ishin zë njerëzor.

    Frymë qiellore qe ajo; diell i gjallë
    Kur e pashë dikur; në s’është tani,
    Ndonëse i zbutur, prapë shpon harku mizor.


    MË VJEN NDËRMEND

    Më vjen ndërmend, madje kurrë s’është larguar
    Ajo që as Leteja* zemrës s’ma ka ndarë,
    Si e pashë në vrullin e rinisë së parë,
    Kur zemra e saj me zjarr pat flakëruar.

    E shoh përballë, të përvujtë e të menduar,
    Fisnike e me një bukuri të rrallë
    Aq sa thërras: “Ajo është! Është gjallë!”
    Dhe të ëmblën fjalë ia lyp për të dëgjuar.

    Herë përgjigjet, herë nuk bën zë.
    Si njeri që gabon dhe e kap të vërtetën,
    I them vetes sime: “E ke gabim.

    Më njëmijë e treqind e dyzetetetë
    Më gjashtë të prillit, natën, n’orën një,
    Ai shpirt i lumtur iku fluturim”.


    *Lumi i harresës në mitologjinë greke.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË