Dy tregime nga Andrin Kabashi

UNË JAM NJË KLOUN

Kisha kohë të gjatë që dëshiroja të kem një gramafon. E bleva dy javë më parë. Është shumë i bukur. E vendosa mbi tavolinën e drurit, pranë dritares së madhe. Në fakt, unë vetëm atë dritare kam. Jetën time në një dhomë të vetme, shumëkush e ka quajtur të mangët dhe të cunguar nga jeta normale që bëjnë njerëzit e tjerë, por kjo nuk më pengon. Më pengonte dikur, tani jam mësuar me ta. Muret janë të gjata dhe të mbushura me fotografi. Kam disa maska të vendosura nëpër to. Më duhen, unë jam një kloun, megjithatë për vete një maskë mbaj. Të tjerat i kam për të huajt. Shumëkush ka huazuar maskat e mia. Në fakt, nuk m’i kthyen kurrë më. Pra, nuk mund të them se i huazuan. Kjo i bie se ata i morën, dhe i mbajtën për vete. Por unë nuk mërzitem, edhe pse nuk më kanë ngelur edhe shumë maska. Kam dy apo tre të tilla që më kanë mbetur ende në muret e mia. Këto i dua shumë. I kam vendosur m’u pranë fotografive të miqve të mi.

Jashtë po bie shi. Në gramafon kam vendosur pllakën e Setie-s. Po dëgjoj Gymnopédie-n e tij të parë. Qëndroj ulur kundruall dritares dhe shoh qiellin teksa qan. A nuk është e çuditshme? Qielli qan dhe bima çel – unë qaj, dhe ti qesh. Unë jam një kloun; a nuk duhet që ti të qeshësh me mua? A nuk duhet që ti të gajasesh nga unë? Tragjikomike apo jo?

(Të gënjeva kur të thashë se më kishin ngelur edhe dy-tre maska të tjera në mure. Ato i dhashë katër muaj më parë.)

Jam vetëm. Kam ftohtë. Edhe pak do bëhet një vit e gjysmë që kur fillova të kem probleme serioze me depresionin. Nuk haja. Nuk pija. Njerëzit m’u bënë të huaj dhe morën me vete të gjitha maskat e mia. Ende vazhdoj të mos i dua njerëzit. Thjesht kam frikë… Shpesh mendoj se njeriu është krijesa më e keqe që Perëndia ka krijuar. Nuk e di, nuk dua që kjo të tingëllojë si blasfemi apo ku ta di unë, diçka të këtij lloji; ndoshta edhe e kam gabim. Por fundja, kush i merr për të mirëqena fjalët e një klouni? Kam ditë të tëra që nuk mendoj gjë tjetër pos revolverit. Besoj që sot do e vë në punë. Unë gjithmonë jam vetëm; unë dhe fotografitë e mia plot kujtime të së kaluarës. Fundja, kush do më ndalojë që ta tërheq këmbëzën?

28. 2. 2021 – Prishtinë

PARALIZA

Në mëngjesin e hershëm të tetëmbëdhjetë nëntorit, diku rreth orës pesë e gjysmë, atëherë kur ende dielli nuk kish lindur, sytë m’u hapën nga shtrëngimi që pata në gjoks. Ktheva sytë nga e majta dhe pash se dera e dhomës ishte e hapur dhe se në hyrje të saj gjendej dikush. Nuk arrita ta dalloja mirë pasi që drita që vinte nga korridori nuk më lejonte të kisha një imazh të qartë të personit. Ajo që pash ishin vetëm sytë e tij që shkëlqenin. Tek këmbët e tij ishte një tjetër që ecte këmbadoras. Erdhi deri tek unë dhe vendosi dy duart e tij në gjoksin tim. Nuk mund të lëvizja! Më zihej fryma! Krijesa këmbadorase lëvizi duart e saj gjigande e të rënda drejt fytit tim duke më shtrënguar gjithmonë e më tepër. Ishte një shtrëngim që vinte thellë nga mushkëritë e që bllokonte të gjithë kanalin frymëmarrës. U afrua tek hunda ime dhe vendosi veshin pranë saj. “Po merr frymë.” – i tha njeriut me sy vezullues, ndërkohë që frymëmarrja ime ishte e çakërdisur dhe e ngulfatur. Asgjë pos syve nuk mund të lëvizja. U ngrit dhe u ul mbi gjoksin tim. Brinjët po më thyheshin. “Ç’është kjo krijesë kaq e rëndë?” – thash me vete. Këmbën më vendosi në fyt, që të sigurohej se frymëmarrjen do ta kisha të zorshme, e duart e rënda e me majë shpate futi në kraharorin tim dhe e çau atë në dysh. Nuk doja asgjë më shumë se veç të vdisja në atë moment e të mos përjetoja atë shtrëngim paralize kur shihja se si torturohesha nga krijesa që nuk kishin të ngjarë me asgjë që kisha parë deri atë ditë. Përpiqesha të lëvizja, por nuk mundja. Djersët më shkonin rrëke ballit. Sytë m’u bënë si dy topa gjaku që endeshin sa në një anë e sa në tjetrën nga pamundësia për të nxjerrë zë kur krijesa këmbadorase më nxori zemrën dhe duke më vënë gishtin e tij të gjatë e me majtë, – që i pikonte gjak nga gjaku im – mbi buzët e mia, më psherëtiu: sshhhh…!

4. 4. 2021 – Prishtinë