*
nën qiellin e nëntorit bie shi
shpirtëzimi i vjeshtës bëhet këtej xhamsyrit
dhe unë hesht nën jorganin e bardhë me aromë ëndrrash
zbardh dita
aroma e kafes tërheq trupin prej shtratit
libri i poezisë rënë përtokë është
shiu dëgjohet shumë
ajo fle ëmbël
ai ende nuk ka ardhur
koshi është plot me rroba që presin të lahen
orkidea po zhvishet çdo mëngjes
gjella e mbrëmjes harruar mbi sobë
frutat u bën një javë ende pa u ngrënë
çast frymëmarrje
aroma e kanellës prej qirinjve ka mbushur guzhinën
dhe unë mbi kolltukun ngjyrë gjaku
vazhdoj të shoh shpirtëzimin e vjeshtës pa bërë zhurmë
asnjë dromcë buzëqeshje
shikimit tënd vjeshtak nuk duket
prej kohësh
po vjeshton edhe ti si stina
pa fjalë heshtjes tënde që veç ti di ta kumbosh
gjer tek unë
dhe qetësia ime të marrë fund ekuilibri im të prishet
dhe vetja bëhet rrëmujë në fund të filxhanit me kafe
mbi kolltukun e kuqërremtë
asnjë dromcë buzëqeshje nuk dhuron më
po padyshim mban ende zi për vetveten e shkuar ti
*
vjen harrimi dhe të gjen buzëvetes
nga fryn era e vetmisë prej një shekulli
pa neonët që trembin frikën e vdekjes
të gjen fillikat me krahët mbetur bosh
drejt deteve që nuk puthen më
dhe ti asgjë asgjë
këndon tingujt e heshtjes si në ditët e vdekjes së babait
trishtimi me krah qielli mbërthen shpirtin
bregut syve të pagjumur
pastaj bie vjeshta supeve të tua
*
fliste vdekja krahëve pulëbadhave
horizonteve të atdheut tim
që prej kohësh s’ia kam puthur dheun
as valët e as qiellin
peshkatarët ua falën jetën peshqve veç një ditë sa vdekja të puthte tokën
edhe veten zhyetën thellësive
prej së cilave as një copë qielli nuk dukej
fliste vdekja një ditë në të cilën është më e gjallë se të gjallët
pastaj heshtje që i shpallë luftë kujtimeve
ti dhe unë mbesim me sy andej nga rrahin krahët pulëbardhat
për një grimcë shprese
fliste vdekja dhe e gjalla botë heshtte
