Umbilicus
Nanë, secilën nyjë
Jetës merrja e lidhja nyjë
E vegzë ’em vegzë, falma
Vetën tande; merre, shtro,
Përqafo shum; jepi gji;
Lidhe n’djep – shtine n’gjumë…
Rritën tande!
Sot (118:24, Psalmet)
As buka s’e pat t’njejtën shije
sot. As untija, lakminë e njejtë; as na
‘dy – të njejtën hije… rrotat përpara shtyejm
Në jetë – rrotat kohën mbajnë
Zhdjergun në ije.
Dreni ‘plaguem
Si fjolla e borës që
Ban yrysh m’u shkri si ta prekin – pa kuptu se
A po e dojnë a p’e lodrojnë; qashtu njejtë,
Yrysh me ikë prej deke, përpjeket n’ujk
Dreni ‘plaguem.
Kur fryen Jugu
Kur bora shkrinë
Ti mbetesh
E strukun ndër plepin e zi
Që mbanë mbi duert e veta
Çerdhet e qyqeve.
Diftoju erës së Jugut
Ashtu çysh je
E ambël dhe e bukur
Tue u shkri në pikë uji
Ndër buzën e
Thamun prej fjalëve
Të shumta, po që s’thonë asgja
Nanë.
E ambël dhe e bukur
E shkrime në mu.
Dielli
Kur Hanës i zdritë sall gjysa e
Ftyrës së saj… ti i avitesh tuj e qetësue.
I difton për Diellin.
Vyshkun vjeshte
(Prelude)
Ke nisë me u vyshkë
Si gjeth i dërrmuem martese,
Që kotet kryeulun në cep të degës së
Vjeshtës që e lam pas vjetëve të qenit,
Që na randojnë shpatullave e lehin
Tejsa t’biem, gërmaz’ shkyem, dekun n’tokë.
(akt I)
Ke nisë me u vyshkë bashkë me ndjenjën e epshin
Që kqyrin përmallshëm, lidhun për gardhi t’gabuem
E lakmojnë si fmija që sheh n’sahan t’tjetrit e lëpihet,
Se për veti i ‘get se ka ma pak. E s’un nxjerrë za me diftue,
Se marre.
(akt II)
Ke nisë me u vyshkë, bashkë me trungun, me u kalbë
Si pema e kajsisë n’oborr t’miqëve që
U dasht m’e u pre se
Krejt hijeshinë i’a merrke fikut.
(akt III)
Kem’ nisë me u vyshkë,
Si gjethe t’dërrmueme vjeshte,
Të lodhun jemi te dyt. Kryeulun në cep te jetës që
E hap zgorin’ e bërtet, tejsa t’biem dekun n’tokë.
Ninullë
Kur fmija t’kanë n’zemër
Zoti asht tuj t’knue në vesh, me t’diftue se
Ka me çelë sabahi.