More
    KreuLetërsiBibliotekëCikël poetik nga Sokol Sylejmani

    Cikël poetik nga Sokol Sylejmani

    Umbilicus

    Nanë, secilën nyjë
    Jetës merrja e lidhja nyjë
    E vegzë ’em vegzë, falma
    Vetën tande; merre, shtro,
    Përqafo shum; jepi gji;
    Lidhe n’djep – shtine n’gjumë…
    Rritën tande!


    Sot (118:24, Psalmet)

    As buka s’e pat t’njejtën shije
    sot. As untija, lakminë e njejtë; as na
    ‘dy – të njejtën hije… rrotat përpara shtyejm
    Në jetë – rrotat kohën mbajnë
    Zhdjergun në ije.


    Dreni ‘plaguem

    Si fjolla e borës që
    Ban yrysh m’u shkri si ta prekin – pa kuptu se
    A po e dojnë a p’e lodrojnë; qashtu njejtë,
    Yrysh me ikë prej deke, përpjeket n’ujk
    Dreni ‘plaguem.


    Kur fryen Jugu

    Kur bora shkrinë
    Ti mbetesh
    E strukun ndër plepin e zi
    Që mbanë mbi duert e veta
    Çerdhet e qyqeve.
    Diftoju erës së Jugut
    Ashtu çysh je
    E ambël dhe e bukur
    Tue u shkri në pikë uji
    Ndër buzën e
    Thamun prej fjalëve
    Të shumta, po që s’thonë asgja
    Nanë.
    E ambël dhe e bukur
    E shkrime në mu.


    Dielli

    Kur Hanës i zdritë sall gjysa e
    Ftyrës së saj… ti i avitesh tuj e qetësue.
    I difton për Diellin.


    Vyshkun vjeshte

    (Prelude)

    Ke nisë me u vyshkë
    Si gjeth i dërrmuem martese,
    Që kotet kryeulun në cep të degës së
    Vjeshtës që e lam pas vjetëve të qenit,
    Që na randojnë shpatullave e lehin
    Tejsa t’biem, gërmaz’ shkyem, dekun n’tokë.

    (akt I)

    Ke nisë me u vyshkë bashkë me ndjenjën e epshin
    Që kqyrin përmallshëm, lidhun për gardhi t’gabuem
    E lakmojnë si fmija që sheh n’sahan t’tjetrit e lëpihet,
    Se për veti i ‘get se ka ma pak. E s’un nxjerrë za me diftue,
    Se marre.

    (akt II)

    Ke nisë me u vyshkë, bashkë me trungun, me u kalbë
    Si pema e kajsisë n’oborr t’miqëve që
    U dasht m’e u pre se
    Krejt hijeshinë i’a merrke fikut.

    (akt III)

    Kem’ nisë me u vyshkë,
    Si gjethe t’dërrmueme vjeshte,
    Të lodhun jemi te dyt. Kryeulun në cep te jetës që
    E hap zgorin’ e bërtet, tejsa t’biem dekun n’tokë.


    Ninullë

    Kur fmija t’kanë n’zemër
    Zoti asht tuj t’knue në vesh, me t’diftue se
    Ka me çelë sabahi.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË