***
bota do shkojë atje ku është nisur të shkojë
as Jezusi që shkoi në kryq të Premten e Zezë nuk e ndali dot
ja fushat e ngrohta kodrinat e buta i mbuloi sërish blerimi
blerimi dhe lul’kuqet
plugu im unë mburrem me ty
***
i shenjti Jezus nuk është më si përpara teje
çdo gjë ka ndryshuar
supën e darkës e hamë në mëngjes supën e mëngjesit e hamë ne dreke
supën e drekës në darkë
Jezus të lutem mos vuaj më për ne
parulla
dikur kishim vetëm rrugë
dhe parulla ishte një për të gjithë
të gjithë për një
nuk shkuam asgjëkundi
tani kemi autostrada
parulla secili për vete
Zoti për të gjithë
prap nuk po shkojmë gjëkundi
***
pikëz e ujit
zbritur prej qiellit
rrezuar në ujë
humbur në ujë
të dua si një delfin
***
kush iku e dorëzoi katundin
kush erdhi katundin e pushtoi
ata që ikën nuk më deshën
këta që erdhën jo se jo
unë guri ne vendin tim
***
vetëm një laureshë në botë vjen e rri në lisin tim
gjelbërimi nuk është sekret
gjelbërimi është mister
ashtu si kënga e laureshës
***
më vjen të qesh si nuk kam qeshur kurrë
çelësat e kujt ke ti në dorë
të parajsës apo të ferrit
kambanat nuk bien një here në vit
kambanat nuk bien një here në muaj
kambanat nuk bien një here në ditë
kambanat bien për çdo nate dhe për çdo ditë
vetëm se askush nuk pyet më
përse bien kambanat
***
luleshtrydhe e kopshtit tim
unë jam kopshtari jot
jeta është shije
dhe ngjyra është jetë
edhe nëse vdekja nuk na pranon
***
të keqen unë e kam prej gishtërinjve të mi
nuk kam ku ti fsheh gishtërinjtë e mi
nuk di çfarë të bëj me gishtërinjtë e mi
gishtërinjtë e mi që u pleksën me flokët e tu
që luanin me flokët e tu
që ishin ne flokët e tu
nuk i shoh dot gishtërinjtë e mi
që u mësuan me flokët e tu
unë nuk shpëtoj dot prej
gishtërinjve te mi
***
në çastin që ti qesh
gjithmonë do jem unë
pavetëdija është në buzët tuaja
në të qeshurën tende pafajësia është
çasti yt qiellor
kush për ty do vdiste ne çast
ndoshta dhe unë
***
nuk e hape gojën
i shpëtove grepit
po rrjetës nuk i shpëtove dot
peshk i gjorë
sa të ngjashëm e kemi fatin
Zoti im
edhe vdekja qenka e verbër
edhe fati qenka i verbër
edhe paraja qenka e verbër
edhe njeriu qenka i verbër
Zoti im edhe në kaq jetë sa më ke dhënë
kush do m’i hapi sytë
***
gjithkund pemët zogjtë dhe era
shkojnë bashkë
shiu është vetmia ime pa ty
***
më thane se edhe heshtja flet
dhe unë heshta
nuk më dëgjoji askush
po dhe kur flas
askush nuk më dëgjon
qenkam vetëm
***
është shiu i yjeve ai që zbret në tokë
ne vdesim vdesim dhe prap vdesim
është bari ynë i gjelbër ai që ringjallet
***
jeta është kjo që është
në cilën radhë
në cilin numër të karriges të qëlloi bileta ty
***
unë ha ne hamë
ti ha ju hani
ai ajo hanë ata ato hanë
njerëz kemi humbur fytyrën e njeriut
po na ha goja
kisha një ëndërr
kur treni iku
në peron mbeta vetëm unë
që prisja
***
Arkimed levën e ke ti
pikën e kam gjetur unë
si thua do ta ndryshojmë botën
***
unë flas vetëm gjuhën time
leku flet në të gjitha gjuhët e botës
vetëm se unë nuk jam në dorë të askujt
***
burimet e viseve të mia u bëtë përrua
shkuat ne lume dhe u bëtë lumë
shkuat në det dhe u bëtë si deti
me oqeanin u përziet vetë u bëtë oqean
o viset e mia pikë e lotit tim
***
pranvera që shkoi do kthehet prapë
dhe dita që perëndoi prape do vije
vetëm unë po shkova nuk do kthehem më
dikur dikur me siguri kjo do ndodhë
kjo është e gjitha
***
pak re qiellit aty këtu
kali plugon tokën e errët
kush e vërvit kamxhikun në ajër
pak re te vogla aty këtu
premtimi
ajo më tha se do vijë
dhe unë nuk duhet të vdes gjersa ajo të vijë
unë nuk e di se kur do vdes
dhe ajo (në varësi te rrethanave)
s’dihet se kur do vijë
***
erdhi dëbora e parë atje
unë mungoj
fluturëza të bardha dëborë sillen përreth trupit tënd të bardhë
o Zot sa të kam dashur
dëbora e pare erdhi atje
dhe unë mungoj
O Zot sa të dua
syri yt si syri yt
kush e gjeti fjalën e fundit dhe shpëtoi para togës së pushkatimit
kush e gjeti fjalën e fundit dhe shpëtoi nga litari
jam pa fjalë
***
një ditë
në mos një tjetër
do thonë u nda nga jeta
sikur jeta të kish qenë ndonjëherë seriozisht me mua
***
ç’është kjo hënë sonte kështu
flokët e tu gjithë në argjend
në fytyrën e dashurisë
dy sy qe qeshin
e nesërmja ende nuk ka ardhë
dy sy në lot
në fytyrën e dashurisë
kjo hënë ç’është sonte kështu
gjithë në argjend flokët e tu
e shkuara nuk është më
***
me dritën e fundit shoh dritën e fillimit
atëherë kur doje të çoheshe në këmbë
kur rrëzoheshe në oborr
kur doje të dilje në rrugë të madhe
çfarë kërkoje ti në këtë botë
kur kjo botë nuk ishte për ty
***
dhe erdhi dimri dhe shirat erdhën
dhe çatitë e shtëpive dhe shtëpitë nën shi
dhe rrugët dhe autostradat nën shi
dhe malet dhe pyjet nën shi
dhe fushat dhe lumenjtë nën shi
dhe njerëzit dhe deti nën shi
dhe e dashura ime një natë dimri me lotët si shi
dhe dhimbja ime si dhimbja ime
***
ti e di vendin ku unë jetoj
dikur ishte dhe vendi jot
ti e di vendin ku unë jam rrit
në vendin ku je rrit edhe ti
ti e di vendin ku unë kam qesh për herë të parë
aty ku dhe ti ke qesh për herë të parë
unë do t’pres gjithmonë edhe kur ti vjen
edhe kur ti nuk do vish
ti më bëre të jem i qeshur
ti më bën të qaj
ti di vendin ku unë jetoj
dikur ishte dhe vendi jot
***
o pëllumb krahëbardhë
ku e di ti
çfarë zemre fsheh një korb i zi
***
ngadalë ngadalë po ngrihet dielli në lartësi
ti ende fle aq shkujdesur sa nuk ke si ta dish
të vështroj si vetëm unë e di
aq lehtë të prek se mos të zgjoj kam frikë
në lartësi po ngrihet dielli dalëngadalë
asgjë nuk ndjehet aq qetësi sa asgjë tjetër nuk ndjehet
veç frymëmarrjes tende te ngadalte
gjer më sot në fusha pyje dhe livadhe ditëve as nepër net
nuk kam parë asnjë zanë as ndonjë perëndi
e vetmja zane e imja je ti
ti perëndia ime që tani po fle
***
të mbolla në vazon time
tani ke zënë gjithë dritaren time
tani nuk shoh me asgjë përtej
