Poeti ngrihet nga tavolina e punës dhe rri pak mendueshëm, dorën tek mjekra e dendur. Sapo i ka vënë pikën e fundit një vepre të re. Ka nevojë të dalë pak. Hap derën dhe, pak para se ta mbyllë pas vetes, kthen kokën. Buzëqesh pak, si të ketë zbuluar diçka. E kishte nuhatur, por tani i duket më e qartë: kjo botë e vogël aty, me ato pak sende materiale fillon t’i shfaqet sërish, në kurriz të asaj tjetrës, të madhes, që e kishte pasur në kokë dhe shkarkuar në letër. Bota reale po rimerr të drejtat e veta. Për ca kohë, në shkrim e sipër, ka qenë i përhumbur në një botë tjetër shumë më të dendur e të errët, të lakmueshme e të paparashikueshme…
Zbret ngadalë shkallët dhe del në rrugë. Sytë i vriten nga drita e bardhë e borës, trembet pak nga kjo dhunë dhe, pa e lutur shumë, kthehet sërish në atë botën e madhe: botën e kujtimeve, ëndrrave, shpresave dhe keqardhjeve, pendimeve dhe gëzimeve, në një botë që tanimë, pas kaq shumë vitesh mbi supe, i duket e vetmja botë e denjë për t’u jetuar. Sepse ajo tjetra, ajo që ia vret sytë dhe e trazon dhunshëm, nuk ka më asnjë pushtet mbi të, nuk ka ç’t’i tregojë më, është pa interes. Atëherë duke e strukur pak qafën në jakën e xhupit me kapuçin aty afër për ta izoluar sa më mirë nga bota përreth, poeti shtrohet mirë, edhe një herë, në atë botën tjetër nga e cila s’mund të dalë më: në botën e Tinës.
Poeti e di tashmë historinë e Zhuangzisë, plakut që ra në gjumë dhe pa ëndërr se ishte një flutur, dhe i zgjuar befas nga gjumi, nuk është i sigurt se çfarë është tani, një plak që ëndërron se është flutur, apo një flutur që po ëndërron se është Zhuangzi. Edhe ai e ka provuar këtë: shpesh i është bërë se jeta e ëndrrave është ajo e vërteta, e se ajo ku e sheh veten duke ecur apo u ulur në barin e vet të dashur, është e rremja. Në këtë pikë, ai e di fort mirë se është një vëlla i Pessoas. Dhe e ka bërë zgjedhjen e vet: tani e tutje do të jetë në botën e kujtimeve që nuk i fashiten, por që, çuditërisht, nuk janë fikse, nuk janë të ngurta. E ka pikasur se në këto kujtime pa konture, pa kufij, vijnë të kapërdihen disa vegime që i vijnë nga e ardhmja. Sepse poeti nuk është një përshkrues i thjeshtë i asaj çfarë sheh, poeti nuk është regjistrues i botës, por është një krijues bote, dhe çdo krijim nënkupton një ndërhyrje, në këtë rast të pavull-netshme, të disa imazheve që vijnë vetvetiu nga shumë pika të hapësirë-kohës. Poeti është kështu pikëtakimi i përmbytur nga disa behje të së kaluarës dhe së ardhmes që vijnë të marrin një formë tek e tashmja. Kushdo që është rrekur të flasë apo të tregojë për jetën e vet, e ka parë veten të përmbytur jo vetëm nga ajo që e ka përjetuar në të kaluarën, por edhe nga disa vegime që i vijnë nga ardhmja, për rrjedhojë të krijuara. Kështu, çdo autobiografi nuk do të kishte asnjë kuptim pa njëfarë doze trillimi. E tillë është dhe Tina, një figurë gjysmë reale, gjysmë imagjinare, që përbën dhe qendrën e botës së poetit të thinjur.
Tina ka ikur. Është koha e vuajtjes, zisë, harresës. Por në këtë botë, asgjë nuk shkon sipas planit. Thënia e stërpërdorur se koha i shëron të gjitha, është një pseudo-ngushëllim, sepse në disa raste ajo nuk shëron asgjë, në mos i acaron gjërat. Nga vetë ikja e Tinës, figura e saj, përfytyrimi që i bën poeti, mvishet pak nga pak me njëfarë aureole të mistershme e cila e magjeps, mahnit, por njëherësh dhe e ligështon poetin. Çastet e kaluara bashkë të poetit me Tinën gjenden kështu të pajisura me një status të dyfishtë: nga njëra anë, këto çaste kanë prirje të përjetësohen të tilla siç janë, të fiksuara mirë, nëpërmjet kujtimesh vendesh apo emrash të njohur dikur, dhe nga ana tjetër, ato pësojnë goditjen e vazhdueshme të imagjinatës së poetit, duke bërë që këto çaste të marrin formën hibride të një kujtimi të përjetuar dhe ëndërruar, tashmë me një jetë të vetën të pavarur. Tani është ky kujtim-ëndërrim ai që e zotëron poetin, jo më poeti atë. Si të themi, poeti pëson atë goditjen prustiane që e kthen kujtim-ëndërrimin në një qenie autonome e cila shpështillet vetvetiu, duke e marrë madje me vete poetin në një lëshim të pavullnetshëm. Dhe pikërisht këtu lind vepra e vërtetë, në këtë kapërthim mes ëndrrës dhe realitetit që e kapërcen poetin. Vepra vetëkrijohet, vetëshkruhet, vepra i zgjedh dhe përzgjedh vetë vlerat e veta.
Poeti endet. Nuk e dimë mirë ku është poeti, ku ndodhet ai, në ç’pjesë të botës, dhe ashtu si formulimi i Eisenbergut që nuk na jep njëherësh shpejtësinë dhe vendndodhjen e një thërrmije, ashtu dhe ne s’mund ta përcaktojmë vendndodhjen e poetit përderisa shpejtësia e kujtimeve dhe ëndërrimeve është maksimale. Për poetin, gjithçka ka dhe mbart vetëm një emër: Tina. Rrugët, autobusët, linjat, baret, pemët, katedralet e Prishtinës, Parisi, Frankfurti, në të gjitha këto vende sillet hija e Tinës, herë lozonjare e gjallë aty, e herë një imazh i humbur diku në skutat e kujtesës. Gérard de Nerval, poeti dhe shkrimtari gjenial francez i shekullit XIX, kërkonte Atë, vajzën ideale, tek çdo figurë femërore që i vinte nga kujtimet apo ëndërrimet: Orelia, Silvi, Oktavia, Anzhelika e plot të tjera, që të gjitha formojnë vetëm një, Gruan ideale, Xhenin e cila s’iu përgjigj kurrë, por që Nervali do ta donte dhe adhuronte edhe pas vdekjes së saj. Por si të mos kujtojmë këtu dhe gjeniun amerikan, Edgar Allan Poe, me figurat e tij të paharrueshme femërore, Morela, Ligeia, e sidomos Anabel Li, që poeti madje e përmend në njërën nga këto poezi-botë. Poe, poeti dhe shkrimtari që e kërkonte përmes ëndërrimeve të mugëta e të errëta të mesnatës Gruan e munguar, gruan e dëshiruar, e cila shfrytëzon çdo lodhje apo këputje të kokës së Poes nën avujt e alkoolit për t’iu rishfaqur aty, tek dera e vetmisë, si një hije e butë që afrohet pambarimisht pa mbërritur kurrë. Edhe për poetin tonë të munduar nga pesha e kujtimeve, Tina është gjithmonë aty, e ëndërruar, e dëshiruar, e xhelozuar, dhe kushedi, mbase dhe e penduar… A nuk ishte Albertina e Kërkimit të Kohës së Humbur që pas largimit nga rrëfyesi, kërkon pak më vonë që të rikthehet të jetojë sërish me të? A nuk është Albertina ajo që e qorton rrëfyesin që përse ka dërguar një ndërmjetës, sepse po t’ia kishte kërkuar vetë, ajo do të kthehej patjetër? Mes rrëfyesit dhe Albertinës kemi kështu një nga ato misteret e dashurisë dhe xhelozisë, tipike prustiane, ku luhatjet e shpirtit janë aq të lehta e aq të pandjeshme sa mund të habitemi pastaj që përse bien gjethet nga pema, kur nuk kishte kurrfarë ere apo lëvizje ajri?
Po Tina, ku është sot? Në ç’ujëra noton vallë? Tina, e mveshur me të gjitha cilësitë e të gjitha grave të botës, e kthyer në modelin e Gruas së dëshiruar, dashuruar, kërkuar e mbase asnjëherë gjetur, Tina endet në kujtimet e poetit, një Tinë letrare e hollë, e rafinuar, që vrapon pas librarive të Parisit, që shkruan poezi të ndjera e që përvidhet mes vardisësish pa u kapur kurrë, Tina është ajo e poetit, por është dhe e jona, e ne lexuesve, një Tinë që në mos e paçim takuar kurrë, e kemi ëndërruar, lakmuar e mbase dhe krijuar vetë. Ajo e poetit ka pasë dikur një prani fizike, me një lëvizje të saj mund të lëshonte poshtë një gjethe, ndërsa trungu mbetej gjithmonë aty, gjithnjë e më i vetmuar, me gjethet që i binin një nga një e që me t’u këputur, jo kurrë nuk do të ringjiteshin më në degë. Sepse, siç thotë dhe Pessoa, vetmitari i madh, është një gabim të mendosh se pranvera u rikthye, apo pranvera rierdhi. Jo, asnjë pranverë nuk kthehet, asnjë gjethe nuk përsëritet, asgjë që ka qenë një herë nuk do të jetë më. Dhe poeti e di fort mirë këtë. Thirrjet e tij për rikthimin e Tinës, nuk janë thirrje për një përsëritje të asaj që ka kaluar, por për një fillim të ri, si një dashuri e cila do ta kishte humbur kujtesën dhe do të ishte e pamësuar me kleçkat e saj. E ashtu si nuk ka dy gjethe njësoj, ashtu dhe kjo dashuri e Tinës do të ishte krejt e re, jo e rilindur, por e lindur dhe pa asnjë frikë për të çelë një shteg të ri, të parrahur nga asnjë dashnor i botës, nga asnjë Romeo e Zhyljetë, nga asnjë Tristan dhe Izoltë, nga asnjë Leila dhe Kais që pas refuzimit të Leilës do të marrë emrin Mexhnun, i Çmenduri pas kësaj dashurie në shkretëtirë.
Por Tina nuk do të kthehet, sepse asnjëherë s’ka ikur. Ajo jeton me Poetin, njëherë e përgjithmonë.