More
    KreuLetërsiBibliotekë"Trishtimi në heshtje", poezi nga Stefan Martiko

    “Trishtimi në heshtje”, poezi nga Stefan Martiko

    THUNDRAT

    Jam rrëmujë sapo zbres
    Poshtë vetullave sytë ruajnë
    Vështrimin e largët dhe
    Buzët e mbyllura tregojnë
    Që s’ishte hapur ende
    Shpella. Nuk jam i bukur
    Por kam kapur në çaste
    Mendimin dhe nuk ia shoh
    Në sy por
    Vetëm mjekrën që dridhet
    Më poshtë s’ka më asgjë të
    Veçantë një trup që zbret
    Poshtë e më poshtë deri
    Te thonjtë ku shoh kalin
    Tim t’i zhvokshen thundrat

    10.6.06


    NË ULËZ

    Në Ulëz litari i këputur
    I pasarelës. Dhe ai imazh
    Turbullues që zhduket në një tunel
    Po pse Ulza dhe jo një
    Peizazh tjetër.Malet si thikë
    Ngado që rrotullohesh pjesët
    E tepërta t’i presin. Skena
    Që njësoj si e Andeve ku
    Po presin shqiponjën për
    Vizitë prej mërzisë indianët
    Edhe pse shqiponja e tyre
    Para një shekulli
    Mund të kishte vdekur
    Ajo kësisoj s’kish qënë kurrë
    Kohë reale por frigorifer i saj
    Në Ulzë midis greminave
    Dhe liqenit të mos
    Jetosh tërë kohën por
    Vetëm copëza të saj

    26.5.06


    ÇKA ËSHTË PËRHERË E PAMUNDUR

    Nuk kam qejf për të shkuar
    Më Venecia veç uroj që ta shoh
    Përsëri në një ëndërr. Sepse nuk i
    Kapërcej dot pengesat e nga
    Shtrëngimi të bëhem zog nëpër
    Qiej. Venecia mirë është aty
    Ku është dhe qoftë
    E bekuar duke më bërë
    Përherë ftesa me gondolat
    E saj si Mona Lizë ku në
    Trishtimin e saj të tërë
    Do të mbyten

    12.5.06


    LEJE PËR DËNIM ME VDEKJE

    Vetëm sa për të dalë shëtitje. Nuk
    Qe vetëm shëtitje. Ishte nevojë
    E sforcuar për të parë
    Si kënetës po i thahej shpirti. Dhe si
    për detin ti atë çast po vdisje
    Duke dalë në shëtitje mikun
    E largët në horizont mund ta
    Shihje. Dhe gjithçka tjetër që
    Ta kishin grabitur si pershembull
    Lejet për dënimet me vdekje që
    Aq shpesh jepen për të vdekur
    Jo si hero por si krimb
    Qyteti

    14.6.06


    PREJ ILUZIONEVE E LAVA FYTYRËN

    Unë jam mik i malit në dimër
    Kur ai është vetëm me
    Borën me ujqërit që ulërijnë në
    Një lloj skllavërie e hanë nën
    Borë veten. Dimri e kish
    Ngulur flamurin në majën e
    Hekurave e s’doli asnjë
    Guximtar që flamurin ta shkulte
    Vetëm unë isha nisur ngadalë-
    Ngadalë dhe më larg m’u shfaq
    Një pasqyrë e madhe që
    Ishte Jezerca. Aty u pashë
    Dhe lava fytyrën prej iluzioneve
    Sepse maja ishte edhe më
    Larg dhe zbrita bashkë me
    Urinë e ujqërve

    11.5.06


    EMRI I GURIT

    Mjete si pershembull sëpata kanë qënë
    Mendja jonë edhe kur ishin prej
    Guri. Koha në mes që na
    Braktisi neve dhe mori
    Emrin e gurit. Por as kafkat
    Tona që me tru të freskët
    Çdo shekull do të mbushen
    Lëngjet që rrodhën shkërmoqën
    Gurin e bronzin hekurin e
    Derisa erdhi pika më e
    Ndritshme ku çdo gjë do matej
    Me shkëlqimin e floririt

    11.5.06


    DHIMBJE

    Shkruaj në dhimbje e në gaz vdes
    Atë që më sulet i jap mishin tim
    E ushqej në një koritë gjaku pi
    Dhe dehet. Një gurgull burimesh
    Të largët më lajmërojnë për
    Pranverën atëhere mishi fijëzohet për
    Të thurur lulet e veta dhe nëpër
    Petalet e hapura hyjnë ëndrrat
    Me të cilat truri im ushqehet

    11.5.08


    SYRI I KALTËR

    Afrohu dhe zhvishu fletë-fletë
    Si pema dhe më trego ku është
    Syri i kaltër i gjakut Atje ku
    Turbullohemi dhe lëvizim për
    T’u kthjelluar ku të ecim nën
    Emrin e Bistricës ku metafora
    E lumit vërtet mund të
    Njolloset por brenda e ka
    Syrin e Kaltër

    6.6.06


    NË DHOMËN E VOGËL

    Sa pak e shumëzojmë veten
    brenda dhomës së vogël
    Nuk hapet asnjë vrimë nga dëshira
    ku shumëzuesi të takohet
    me herësin
    Sa i vakët vrulli për t’u
    përplasur me xhamat
    Orët janë mbyllur brenda
    ditës dhe minutat brenda orës
    Në det niveli ra dhe një milimetër
    Kali i parë i garës e uli
    shpejtësinë dhe unë mbeta
    vetëm. Pa tokë nën këmbë. Tani
    shpejtësia bënë vorbulla në
    dhomën e vogël

    23.1.02


    LUGETËRIT E PUSHTETIT

    E gjallë në të çelur fytyra e
    saj ia vlen si freskore
    të pastrosh ajrin prej vetes zymtësinë
    si plehu ta mbjellësh me një
    bimë të tillë prej ku përherë
    nisin marshimin ushtritë e të
    gjelbërve. Me këta pushkatarë
    si kukulla s’di si të sillesh
    vetëm duke varur medalionin
    e fytyrës tënde në jakë të
    xhaketës për të ttembur
    lugetërit e pushtetit që kanë
    një milion mënyra
    për të ngrënë njerëz
    dhe Zeusi u shkulë mjekrën
    që për zakon perëndive
    u rritet

    29.6.07


    TRISHTIMI NË ECJE

    Unë nuk i njoh elefantët me
    peshën e rëndë mbi vete sikur
    i mbyt trishtimi në
    ecje. Në se dhe mendimi ka
    këtë peshë mençuria si lule
    do çelë pas një shekulli
    Shumë mish dhe
    kocka të rënda dhe tërë kjo
    administratë shtetërore që i
    shërben një mendjeje
    kaq të vogël

    11.6.07


    SHPIRTI I TOKËS

    Duke e çarë me plug
    toka sikur nxirrte dritën
    e hënës- një avull i lehtë
    me një aromë të lashtë buke
    Ati i atit të atit një psherëtimë të
    thellë kish mbjellur brenda. Në
    orën 5.00 të mëngjesit plugu
    nxirrte nga toka hënën dhe
    psherëtimën e ngrohtë të një shpirti
    Ati im kish qënë kalorësi i
    fundit dhe koha mbi tërë ne
    kish qënë një grua që si pemë
    veton edhe sot te bregu i lumit

    16.1.04


    NËPËR ANË

    Nuk po kujtohesha ç’kisha tjetër
    në anë. Kur përpara me asgjënë tjetër
    fari nuk të shpëton
    në çastin e mbytjes. Ai është paraçasti
    Cigaren kërkoja dhe
    trupin tënd të bardhë që një kohë tjetër
    e shndërroi në statujë
    Në anë kishte ca
    mbeturina që më pas
    do t’i hanim të uritur. Prostitutën
    e parë të shëmtuar në anë të rrugës
    dhe mllefin për tërë
    taksixhinjtë e botës që për të
    lozur me vetminë të kërkojnë
    10-fishin e çmimit.Në anë
    tani jam gati të ha veten
    klithmën e fundit të shprehjes
    Nëpër anë ku boshatiset më
    shpejt tryeza dhe dëgjohet
    fjala e fundit e mençur
    Në anët boshe që i braktisën
    si provincë dhe po rendin
    drejt qendrës

    15.2.03

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË