More
    KreuLetërsiBibliotekëTingulli i dhimbjes së atit, poezi nga Luerda Avdiaj

    Tingulli i dhimbjes së atit, poezi nga Luerda Avdiaj

    TINGULLI I DHIMBJES SË ATIT

    Më dhembi
    tek m’i thyente fijet e zemrës
    zhurma e oksigjenit

    aq ish
    një grusht frymë
    në lëvizjen e flokut tim të prerë

    babai!

    Baba,
    më është shqyer e ngushtuar zemra
    në të njëjtën kohë
    tek dëgjoj ende tingullin e dhimbjeve të tua
    kur bie nata e heshtur pa yje e neon

    kaq ditë janë bërë dhe nëna ende qan
    i kanë nisur dhimbjet që të hanë ngadalë
    ka filluar vetmia e vërtetë e saj
    zgjohet e fle pa ty në anën e majtë

    s’di nëse je qetësuar më në fund
    s’po ndihet më kolla jote e thatë në dhomë
    prej mushkërive të plagosura një ditë të akullt janari;
    kohë kur zemra ime u nis për thyerje

    unë mbeta tani këtu me dorën bosh
    ti rrëshqite rrugës për pluhur
    për lule a diç më të bukur
    ike për lamtumirë thyer në shirit të zi

    unë s’u ngopa dot me ty
    as më pe se si mund ta prekja qiellin e ëndrrës sime me duar;
    s’pate kohë
    veç sytë gjysmë hëne mbi nënën më le në kujtesë
    ditën e rrugës së dritës

    më theve herët
    mua të voglën!

    Bab,
    A mërzitesh me mu qi s’mujta me t’kja si grat?
    Du me e ditë se pasha Zotin,
    Kurrë s’kam me ia fal vedit.
    Por un’ s’du me t’mbyt n’ujëra sysh të idht
    Bahen shumë bab,
    bashkë me ujërat e jeshilta t’nanës.

    Të kisha mujt me t’kja si grat, bab
    Isha ba copë qelqi n’kambët e nanës
    E isha fut n’dheun qi ka erën tande
    E kisha mbi lulë e bardhë m’t’zbukuru shtëpinë.

    E ki hala kujtesën aty;
    Të pata thana tuj qeshë dikur
    S’kam me t’kja, kam me t’mbajtë  kjo eshtër
    Si burrë 

    S’mujta un’ me t’kja si grat
    Zemra m’u ligsht e nji gjyplan ma mpiu
    Për mos me ndi dhimbën nan gjoks
    T’kisha mujt me ardh tek ty me kamb
    Me t’pru ujë, me t’shu etjen.

    Po shkoj bab, prehu ti
    Kam me ardh përsëri,
    Nesër!


    Letër babait II

    Vetmia e nënës
    m’i ha eshtrat e shpirtit
    më mpak përditë e përditë
    deri në një dorë njeri.

    Vajtimet nuk rrjedhin më
    si ky shiu i stinës së ftohtë
    që ma qull brendinë në trishtim
    njëjtë si mungesa e pranisë tënde.

    Zbehur  është dëshira ime
    në mes dritave që mbulojnë qytetin
    këtë dhjetor të bardhë
    që dot se përqaf’ si në fëmijërinë e harruar.

    Bën vetmi, baba!

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË