More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Shpresa Kapisyzi

    Poezi nga Shpresa Kapisyzi

    Ne kafenenë e qetë

    Në kafenenë e qetë
    buzë Oqeanit të Ngrirë,
    përhumbur valëve,
    që përplaseshin mbi shkëmbinj
    Qëndroj e vetme në tavolinën në cep.

    Veç një thinjosh me krikëll birre
    në tavolinën tej.

    -Nga je? – më pyeti
    -Nga Shqiperia.
    Siç dukej, s’e kish dëgjuar ndonjëherë…
    -Është larg, në Ballkan,
    mes malesh, erërash, fushash, ujrash,
    laget nga dy dete…

    Pulëbardhat tej
    herë ktheheshin në zambakë
    që befas shpërthenin në qiell,
    herë dallgët në pulëbardha
    mbi shkëmbinj.

    -Vendi im s’ka asnjë det,
    më foli përhumbshëm me trishtim.

    Pagova dhe me dorën në ajër
    e pershëndeta.
    Nuk e pyeta nga ish…

    -Zonjë, të fala deteve,
    Dy deteve të vendit tënd!


    Në fund të rrugës

    Edhe pak rrugë më ka mbetur..
    Eci nën hijen hollake të një qiparisi,
    që si heshtë ngulet në gjoks të qiellit
    (Hija ime bëhet njësh me të, humbet)

    Në sa ndiej bulimin e krizantemave,
    që harlisen në fund të rrugës, tej…


    Vjen koha e tufaneve të bardhë

    Kur vjen koha e tufaneve të bardhë,
    shtjella luledelesh, mjellma
    përzishëm, marramendshëm
    rrotullohen në ajër.
    E butas-butas bijen
    në gemat e kumbullës së tharë…
    .
    Fustanin e hollë të vajzërisë,
    Më sjellin tufanet e bardhë
    me lotët e kujtimeve lagur.
    Hepohet, më përkëdhel dhimbshëm
    trupin tim të mpakur…


    Në këtë moshë kur dal

    Nuk e di si harroj të shihem
    në pasqyrë.
    Rrugës kujtohem
    e hedh sytë në vitrina…

    Më sheh çuditshëm
    Një grua me fytyrë të rrudhur,
    paksa e kërrusur…

    Ah, sa gjëra, shfryj me vete,
    ka prishur teknologjia!


    Golem…

    “Më presin pesë fëmijë”
    Më tha punëtori i ndërtimit
    tek shtronte beton
    në hotelin luksoz,
    në Golem…


    Dielli në zenith përvëlon…

    “Ata janë qielli, ata janë deti, dielli im!”
    Përkulur mbi beton
    nuk e shihte as qiellin,
    nuk e shihte as detin,
    nuk e shihte as diellin.

    E prisnin në shtëpi…

    Një rrugë

    Tashmë të gjitha rrugët
    i kam më të shkurtëra.
    Kafen e mëngjesit
    e pi në lokalin më të afërt,
    shëtitjet nga liqeni
    përherë e më rrallë,
    larg më duket të shkoj
    në Vermosh
    larg më duket të shkoj në Sarandë.
    Veç një rrugë
    që e mas me perëndimet e diellit
    më duket afër, fare afër
    E nuk mund ta zgjas…


    Kur nëna filloi të thinjej…

    Kur nëna filloi të thinjej
    nuk doja ta besoja nga e bardha moshë…
    Duke bërë byrekun që më pëlqente
    Pa dashur kish kaluar dorën
    përmbi flokë…


    Nën urdhërin “Zjarr”

    Nën urdhërin “Zjarr!”
    ushtarët qajnë,
    qajnë, qajnë pa zë.
    Në tokën e largët…

    E loti në faqe u ngrin.
    Dhimbshëm, gjithë drojë
    si vetë ata, që mbas komandës
    kjo borë do i mbulojë…

    Ushtarët trishtueshëm qajnë pa zë…
    Me erërat e pyjeve, stepës,
    Me zërin e dridhur të nënave një ninullë,
    Nga larg u vjen…


    * * *

    Mani gjysë i bardhë e gjysë i kuq
    Në oborr
    Ish plasaritë nga pritja.
    Plasë ishin dhe knallat
    Nga kanga
    Në plasat e manit.

    Koha ish aty,
    E takova,
    Në shregullën që filloi të tundej ajrit
    Si flutur e bardhë gëzueshëm
    E në manat që bijshin si lot
    Herë bardh, herë kuq.

    Veç unë
    kisha ikur…


    Edhe po nuk u zgjuam, bir…

    Edhe po nuk u zgjuam, bir,
    Nën këtë qiell, ku s’duken yjtë,
    Është veç një lojë.
    (Siç luan ti me balonë,
    që fluturon qiejve lart)
    lojë e botës së çmendur
    Që ti nuk e kupton.
    Ja një hedhje topi
    që mbulon diellin
    Është veç një bombë.

    Edhe po nuk u zgjuam,
    përralla e stërlashtë
    e kësaj toke gjithë dej
    do të vazhdojë të ecë…
    Nën qepallat,
    si krahë fluturash të bardha
    ëndrrat gjallë do jenë,
    dridhshëm, mbetur në sy
    në pikën e mbrame të lotit tënd,
    Bir!


    * * *

    Kam humbur shumë kohë më dukej,
    pa menduar, pa të dashur ty.
    Humbisja duke parë zambakun
    në shpërthim,
    si shatërvani i bardhë,
    dalë nga trupi yt.
    Humbisja mbas fluturimit
    të fluturës,
    e uljes mbi lule në livadh
    Si prekje e lehtë,
    në kthimet e tua
    nga rruga larg…
    Mrekullohesha me qeshjen e trëndafiltë
    në gjumë të fëmijës, gjithë pafajësi…
    Shumë kohë kam humbur,
    Mendoja,
    Më dukej shumë…
    Pa e ditur
    Që ti ishe brenda meje,
    Ishe unë.


    Ndërsa përpiqesha…

    Ndërsa përpiqesha
    të ngjitesha shpatit
    në atë mal,
    gurë, gurë herëpashere
    më binin,
    Rrokulliseshin nga lart…
    Një çast ngrita sytë,
    diellin ma zuri
    silueta e një miku,
    për të cilin dikur kisha pasur
    aq mall…

    nga rruga larg…
    Mrekullohesha me qeshjen e trëndafiltë
    në gjumë të fëmijës, gjithë pafajësi…
    Shumë kohë kam humbur,
    Mendoja,
    Më dukej shumë…
    Pa e ditur
    Që ti ishe brenda meje,
    Ishe unë.


    Ndërsa përpiqesha…

    Ndërsa përpiqesha
    të ngjitesha shpatit
    në atë mal,
    gurë, gurë herëpashere
    më binin,
    Rrokulliseshin nga lart…
    Një çast ngrita sytë,
    diellin ma zuri
    silueta e një miku,
    për të cilin dikur kisha pasur
    aq mall…

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË