More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Sokol Zekaj

    Poezi nga Sokol Zekaj

    KUJTESË PËR TANUSHËN, E TË TJERA…

    Buzë liqenit rri e vargje them, Tanushë,
    Era prek mëndafshin e liqenit
    Ku je? A mos po endesh zallesh t’ndonjë lumi
    që ngarkuar me blloqe akujsh dhe bore
    po zbret drejt pamjeve të mia
    ndërsa ti vetë, veshur me mjegullat e holla
    të dramës tande të përjetshme
    ndjen vetminë e kangës, me:
    m’a ka qerpikun si krahi i dallndyshes-
    dhe me adhurimin e vajzave buzë krojesh
    a komentet elegante të shkollareve…
    Dhe prapë ndjehesh larg… në harresë…
    Por jeta kështu është, përrallë a legjendë,
    oj zanë shqiptare… Dhe dua t’them
    nga ky shelg zogjsh anë liqenit
    ndërsa dielli po perëndon mbas malesh t’largëta:
    ti je dhe Haretrembura e Milosaos, Tanë,
    dhe Hana e Bardhë e Pol Verlenit!


    NË VERË

    Ja ku erdhi i nxehti afrikan
    miku që nuk harron
    se unë sot, në këtë moshë prej baobabi
    me përvoja zjarresh e stuhishë
    kështu e kujtoj që nga fëminia-
    varë në qafë tamburin me shumë ngjyra
    por të gjitha të çelta
    tek e rreh me shkopinj
    rrezesh të zjarrta dielli-
    Më pas vinte nata dhe ai qetësohej përpak
    i shtrirë buzë liqeneve a lumenjve
    me fytyrën kah qielli me yje
    me hanën ndër dhambë si një buzëqeshje
    Tash unë jam një tjetër: sytë e mi
    shohin më pak / por teksa përfytyroj
    vendin e tij, Afrikën e Veriut
    me shkretinat e pamata
    e historinë e saj, e Salambonë e Floberit
    e arie e simfoni e muzikë lloj-lloj
    në qetësinë e kësaj dite
    që jep e merr me heshtjen
    dhe në vetminë time andrruese
    te kjo dhomë e vogël si kabinë fluturimesh
    mbi fishkëllimën e lehtë
    të ventilatorit që rrotullohet në harmoni
    befas sikur ndiej një muzikë!-
    një sekuencë muzikore
    e shkurtër- tinguj të qartë e të vërtetë
    si ari i dalë nga rana
    nga një melodi e largët dhe e vjetër
    por jo e panjohur,
    një sekuencë që më përsëritet pambarim
    në besim dhe harmoni
    nga Kartagjena e Rrënueme.

    27 qershor 2021


    ART POETIK

    Duhet me u ndie plot emocione jete
    për me u ndie plot poezi
    si kova në shi nën një strehë shtëpie.

    *
    Kush e lexoi vërtet poemën
    ndjeu që nuk e mori thjesht me sy
    as thjesht me mendje
    por me të gjitha poret e qenies
    siç marrim erën e detit në port, natën
    tek presim anijen që po afrohet
    ndër vezullima
    dhe do na sjellë njeriun e dashur.


    FLETË DITE

    Dita është një fletë e hollë
    ku shkruhen gjërat e pashlyeshme
    edhe pse nuk është e bardhë
    dhe nuk është as njëngjyrëshe
    pasi mban ngjyrat e botës
    dhe të dëshirave tona
    prapë ne ëndërrojmë me i gdhendë
    gjërat e forta, të pashlyeshme
    te ajo fletë e hollë dite
    si disku i Borhesit, me një faqe

    18 shkurt ‘21


    POETI NË LËNDINË

    Këtë ditë marsi, duart e mia
    me gishtat humbur në fund të barit
    me ndonjë lule përmbi
    mbajnë trupin tim si një pemë
    në tokën ngrohur nga dielli-
    kujtime që fëshfërijnë
    imazhe që vegojnë
    ëndërrime që kërkojnë degëve
    një vend për çerdhe.

    Mars 2021


    SA HERË ZGJOHEMI…

    Sa herë zgjohemi, dhe hapim sytë
    dhe ngremë bërrylin si një rrem
    dhoma jonë lëkundet
    thua se jemi mbi ujë, në një varkë.


    NJERIU

    Njeriu ka dy sy për me pa
    dhe ka dy veshë për me ndigjue
    por veç nji gojë për me folë
    atë që konkludon nji mendje.


    NË UDHË

    Ndodh ndonjëherë, je n’udhë
    me torbën tënde nën sup
    dhe, i lodhur
    ndalesh buzë një burimi…
    Por sheh, në torbë, sa çudi
    në vend të bukës
    gjen gurë!…

    I mbështjell gurët me butësi
    dhe e mba torbën
    si gjënë e brishtë
    si gjënë e shtrenjtë

    se në qofsh në udhë
    duhet me e pasë një torbë
    dhe në paç një torbë
    duhet me pasë diçka në të
    si fruti thalbin
    në degën q’e tund era…

    por edhe se
    kur të ndalesh prapë në udhë
    buzë një tjetër burimi
    mbase… çudia:
    gjen bukë në vend të gurëve
    në torbën si zemra jote

    8 korrik 2021


    THEM PËR DISA GJËRA…

    Them për disa gjëra që nuk shkrova:
    thjesht nuk munda t’i kem në dorë
    si t’gjitha gjërat e vërteta
    pasi nuk i ndava dot nga zemra.

    Korrik 2021


    NJË DËSHIRË E NJË KOHE…

    Si nuk rashë një herë sëmurë
    dhe në një dhomë spitali
    me lexue libra larg hallesh me grurë
    pranë një dritares së hapur!…

    Qershor 2021


    KULLA

    E ngrita këtë kullë me themele gjaku
    gur mbas guri, fjalë mbas fjale
    të fortë dhe të parrënueshme
    ku thërmohen shirat dhe drita e diellit.

    Tetor 2021


    DHJETË VJET

    Prej dhjetë vjetësh s’i kam shtuar
    ndonjë raft bibliotekës sime
    por librat që kanë qenë
    i kanë mirëpritur librat e rinj
    duke i prekur në sup
    duke u hapur vend
    duke ngushtuar veten
    duke i mirëkuptuar si të ardhur
    -dikush dhe i vonuar por jo për faj të tij-
    i kanë marrë nën krahë
    i kanë mbajtë në shpinë
    qoftë dhe tue u përkulë nga pesha e tyre-
    kështu si vitet që pata
    kanë pritë vitet që më kanë ardhë.

    Shtator 2021


    RESHJE YJESH

    Reshjet e yjeve bien
    të imta, mezi duken
    megjithatë bien
    mbi gurë dhe ujëra
    mbi fushat e errësuara
    mbi liqene dhe dete
    mbi qytetet me drita ngjyra-ngjyra
    mbi gëzime, trishtime
    mbi buzë, në sy,
    bien si reshjet e shirave
    por nga një qiell më i lartë
    me një tjetër ngjyrë
    dhe bien veç netëve pa re
    ndonjëherë me stuhi
    përndezë nga era
    përzjerë me dritë hëne
    bien mbi ne që, të magjepsur
    i presim zbuluar, u hapim
    fytyrën, krahnorin,
    se me ecë nën fije ari
    të reshjes së yjeve
    është shenjë lirie
    dhe kujtesë dashurie
    dhe dëshirë bukurie
    dhe ndjejmë se si na njomen
    si lulet nën vesë
    nën ato reshje yjesh
    jo këmisha, si letra
    e hollë e poemave
    por sytë dhe zemra jonë.

    19 tetor 2021


    PËR DISA GJËRA, DHE PËR LULEN…

    Një pemë e thyer nga çubardhi a sygjelbri
    është njësoj një pemë e thyer
    Ylberit nuk ia heq njërën ngjyrë a tjetrën
    Lulen që kam për zemër e rris të papërlyer.

    1993


    ECJE NATËN

    Shiu ka lënë tinguj ndër drurë
    dhe pllakat i ka veshur
    me një fletë të hollë uji
    ja, sheshi është një pasqyrë magjike
    e natës që ra

    Era e lehtë që shoqëroi retë pas Dajtit
    tash fshin fasadat
    për një ndriçim të pastër
    anekand syve të mi të ndezur
    deri te Venera dhe Marsi

    Dëgjoj në pllaka hapa të largët
    që tash trokasin
    te kjo poemë e pashkruar
    si jeta kur doli nga zjarri i yjeve
    dhe kërkonte një Tokë – janë

    kujtimet, që ua ndiej vegimin
    si feksje e një lules së paçelur
    o e një lules së çelur
    por të fshehur mbas një guri
    të një dhembjes së vjetër

    Ah, ato kohë mundimesh
    që gjendeshin pa mundim
    ndërsa duheshin shpikur
    drita dhe buzëqeshja
    sikur me nxjerrë mjalt nga guri!

    Dyzetetre vjeç shkruaja librin e dytë
    që qe si lokomotiva e kohës
    në hekurudhën që i viheshin minat
    Era endet si një grua e kujdesshme…
    Drurët janë fëmijtë e erës

    Unë të ndiej, zemër
    si një e ftuar e zgjedhur e parajsës
    dhe si dëshmuese e ferrit
    ndërsa ke kaluar jetës sime
    duke dhënë zemër!

    Tetor, 2021

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË