More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Delvina Kërluku

    Poezi nga Delvina Kërluku

    HUKAT NATA

    Lërmëni të prehem midis lulesh që lulëzojnë
    Të rilind nga lotët e mi që lagin brigjet e shpirtit tim
    Ta njomin zhurin e dashurisë që mbase tretet
    Dhe plaga thith dhimbjen e pafund
    Flakëroj në flakën e qiririt flakëpak
    Kërkoj burimin e haresë sime të llastuar
    Të ditëve që do t’i shndërroja në shekuj gëzimi
    Drita, nën peshën e kësaj zymtie është fshehur në kujtime.
    Nën qiellin pa yje, hukat nata ime e shurdhët …

    NATA E MAJIT

    Sonte lundroj me anijen pa vela e pa direk;
    Më rrëmbeu lumi i mërzisë.
    Jeta u bë si det vaji dhe flladi s’kishte pikë freskie.
    Zemra ulërin posi sirena që mbushnin rrugën tonë plot zhurmë.
    E kam mbyllur në vete sekretin që më lidh
    me ditën tonë të fundit bashkë.
    Do të doja ta takoja në dramën e Shekspirit e të vdisja kur bie perdja,
    Për të mbetur përherë në skenë.
    Ofeli në dashuri.

    UJËRAT PUQEN

    I ëmbël është lumi im andej nga vij,
    I njelmët është deti këtu ku jam
    Dhe largësia, na ndan, na ndan
    Shpirtrat qiellit pa kufij fluturojnë
    Si pulëbardhat, mbi detin tim,
    Liqenin tënd, lumin tonë.
    Dhe shpirtin ma qetësojnë
    Mallin për ty seç ma trazojnë
    Uji rrjedh trupit tim, me rrëmbim
    Zbut gjithçka të acaruar, shqim.
    Vijnë lumenjtë andej-këtej
    E puqen si të përmalluar
    E çmallen si të dashuruar
    Unë shkrihem në detin e bukurisë
    Mbase heq mallin e Dashurisë.

    Zhyta gishtat e bardhë në Detin e Zi,
    Mblodha guacat që pëlqen ti
    -Kyçi aty kujtim e mallëngjim,
    Veç jo largim, veç jo trishtim!
    Sozopol

    PORTRET

    Në largësi fytyra përhumbet, si pikë uji e avulluar
    Mundohem të rizgjohem, t’i çel sytë të të gjej
    Ti je larg, nuk e di sa larg je ti, por e di se
    Largësia peshon sa vetë largësia, sa malli për ty!
    Ndjenja shfaqet dhe rreh krahët lehtë e lehtë
    E gjallë dashuria si rrahja e zemrës që ritmin ritmon
    Malli im banon në dritën e hënës së plotë
    Në dorën e piktorit dhe fjalët e mia varg
    Largësia më bëri të krijoj fytyrën tënde
    Ku shiu të kishte lagur, për aq sa kishte rënë
    Ku dielli të kishte përflakur, për aq sa kishte përvëluar
    Ku vetmia të kishte rrëmbyer, për aq sa ndihesh i vetmuar
    Ku guximi të kishte shoqëruar, për aq sa bëhesh i pathyer
    Ku bukuria të kishte zbukuruar, për aq sa hijeshia tepronte
    Ta bëra portretin nga malli, për ta vrarë vetminë, harresën!
    Tani më s’do ndiej ftohtë në çdo frymëmarrje.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË