More
    KreuLetërsiBibliotekë"Nata pa hënë", poezi nga Rexhep Polisi

    “Nata pa hënë”, poezi nga Rexhep Polisi

    Dy fjalë për ciklin poetik, “Ftohtë në Tiranë” nga ROLAND GJOZA, New York

    Kam në duar një cikël me poezi dhe si rëndom në këto raste ndiej një emocion të veçantë. Poezitë m’i ka sjellë miku im, Ylli Dosku. “Roland, më tha, lexoji, janë të shokut tim të ngushtë, Rexhep Polisit”.
    Nuk e njihja Rexhepin si njeri, por e kisha lexuar fare pak si poet. Nuk i kisha kushtuar shumë vëmendje, sepse sot shkruhet shumë, po një farë përshtypje disi të vagullt ruaja nga një cikël i tij në një gazetë të Tiranës ku kisha botuar edhe unë. Për fat të keq vëllimi i tij i fundit me poezi “Përditë më vrasin nga pak”, nuk më kishte rënë në dorë.
    I lexova me një frymë poezitë që mbaja në duar dhe nuk e di pse u kaplova nga keqardhja për fatin e mbrapshtë të poetit dhe ëmbëlsira e trishtë që buronte nga ajo tufë e vogël lirikash.
    Ishte një poet që vuante. Si duket e shikonte jetën me sytë e poetit dhe për këtë shkak i humbte shanset… Dhe sigurisht që sytë e një poeti janë sytë e një engjëlli, por jeta është e mbushur me demonë. Në këtë dyluftim deri tani të humbur në rrafshin e egzistencës e shikoj këtë poet delikat që s’di të fshehë asgjë nga përjetimet e veta.
    Duke lexuar këtë cikël intim përplot ndjesi të holla, më kaploi një mall i thellë i dhembshur për dy poetë të mëdhenj: Eseninin dhe Poradecin.
    Ngjashmëria me ta nuk ka të bëjë me imitimin, jo aspak, po me afrinë shpirtërore, shijen poetike, spontanitetin, gjendjen emocionale përplot ngjyrësi që krijohet.
    Rexhep Polisi ka profilin e vet origjinal. Shqetësimi i tij ka një kahje qytetare; ai është i mbërthyer nga dhimbja e përhershme njerëzore dhe revolta kryeneçe.
    Vargu intim, i drejtëpërdrejtë, muzikal, me ngjyra të larushitura, plot piskamë, ndjenja e masës; veçanërisht kjo e fundit, bëjnë atë që ne t’i rikthehemi poezisë së tij dhe të themi me bindje: Është e bukur, e ndjerë, e sinqertë. Tashmë jam bërë mik me Rexhepin si njeri dhe si poet. S’më mbetet gjë tjetër, veçse t’i uroj fat poezisë së tij.


    FTOHTË NË TIRANË

    Ftohtë, ftohtë në Tiranë…
    Mbi Dajt bora po rigon;
    Si krah zogu më ngjan,
    Malli që më hënëzon…

    Mbuluar me tis trishtimi,
    Dita zvarritet e mpirë;
    Ti ndrin si rreze agimi,
    Si pikë vese e dlirë…

    Bën ftohtë në Tiranë…
    Dajti zbardh i përlotur;
    Flokët e borës savan
    Mbi heshtjen e ndrojtur…

    MES MIJËRA DIEJSH

    Ti trishtohesh kur nuk e gjen
    Rrugën e përtejme;
    Trishtohesh për vesën
    E mëngjesit kur avullon
    Në të tjerë diej
    Dhe nuk arrin as ta prekësh…
    Por harron se ka një diell
    Që edhe ty të ndriçon.
    Ndaj mos u ndal
    Në mes të udhës,
    Mos e vra ëndrrën
    Që mes mijëra diejsh
    Ty të kërkon…

    * * *

    Është po ajo rrugë ku ecëm bashkë,
    Janë të njëjtat pemë anës së saj
    Dhe lokali i bukur, me verandë,
    Gumëzhin autostrada më në skaj.

    Të gjitha janë në të njëjtat vende,
    Por ajri sot nuk më mjafton.
    Çdo send e ndjen mungesën tënde.
    Askush në rrugë nuk më shikon.

    Ec i vetëm mes katër rrugëve,
    Gjithë ditën endem kuturu.
    Kot kërkoj mes horizonteve
    Të më shfaqen sytë e tu…!

    LIRI

    I burgosur jam
    Në të njëjtën qeli me ty
    Dhe nuk mund të të prek
    E as të të shoh në sy!

    I burgosur jam brenda teje…
    As emrin të ta thërras
    S’paskam fuqi…
    Liri!

    NËNË!

    M’u lagën mendimet
    Nga shiu i lotëve
    Që pa pushim
    Bie prej qiellit të vrenjtur.

    Fjalët
    Më janë tharë nga dhembja.
    Duart
    Më dridhen si mështekna
    Nga erërat…

    S’reshtin për asnjë çast
    Pendimet…

    Është dimër
    Dhe fjalët kanë ngrirë,
    Nga qielli
    Si breshër më bëhen…

    Në ajrin e qelqtë
    Vizatoj portretin tënd
    Dhe thellë,
    Thellë, së brendshmi
    Ndjej puhizën e ngohtë,
    Buzëqeshjen tënde
    Që më ngroh
    Në këtë natë polare…

    NJË QERSHIZË

    Një qershizë e brishtë buzë rruge
    Paska çelur pa pritur muajin maj.
    Lodrojnë petalet në ditën e murrme;
    Unë s’di pse ndjehem si i zënë në faj…

    Harruar në shkresat mbi tavolinë
    Më ikën ditët krejt pa kuptuar…
    Sot kjo qershizë më solli freskinë
    E një stine që më kish munguar…

    GURGULLIMA E LUMIT TONË

    Këtu ndjehem si i huaj, në dhe të huaj,
    Ndjehem bosh. Pikë gjaku s’më lëvrin
    Nën lëkurë. As dielli nuk ngroh si aty
    Në viset e tua, në viset tona të bukura…

    Si i huaj ndjehem dhe paskam mall
    Për gurgullimën e lumit tonë që na mban
    Ndezur përherë dashurinë kristal,
    Që shkrin edhe borën në mal…

    SARANDË

    Mbrëmë
    Të kisha aq afër,
    Aq pranë,
    Saqë dorën, po të zgjasja
    Do të prekja
    Buzëqeshjen tënde,
    Që edhe detin
    E lë pa frymë…
    Do të prekja
    Ajrin që ti thith
    Dhe gjithë
    Madhështinë…
    Por dora nuk m’u bind
    Dhe u futa nxitimthi
    Në lumin e njerëzve,
    Mes dallgëve
    Pa kthim,
    Duke lenë pas
    Dhembje
    E trishtim…

    NATË PA HËNË

    Lotët e tu më mbetën në faqe;
    Si kristal u thye mbrëmja…
    Nuk ka hënë brenda kësaj nate;
    Pylli ndanë lumit oshëtin nga dhembja.

    Iu luta ëndrrës të mos ikë këtë mbrëmje,
    Ëndrrës jetime në botën e hirtë.
    Nata e trishtë si gjysmë hëne
    M’u ul të banojë në timin shpirt…

    AROMË GRUAJE

    Ka ditë, muaj e vite që ec në ajër drejt teje.
    Ec bashkë me mendimet e bukura për ty,
    Ec dhe përndrihem nga mijëra diej
    Si një mal i lartë deri në yjësi…

    Lumi që gjarpëron në trupin tënd,
    Më mbyt, më zhyt në drithërime.
    Kjo lojë e çmendur krejt më çmend
    Nën rrahjet e zemrës me gjëmime!

    DET QIELLOR

    Vështrimi yt, det qiellor…
    M’u shkri si borë në pranverën e syve,
    Si shtangia e trishtë mbetur në dorë
    Në hendekun e thellë mes ne të dyve…
    Dhe koha ndali ritmin e saj,
    Atë çast kur tërmet ra, e ndjeve dhe ti?
    Ishte vjeshtë, ëndrrat tona lageshin në shi.

    FJALËT

    Fjalët po më digjen së brendshmi…
    Duan të dalin dhe të fluturojnë të lira,
    Të marrin frymë e të përcjellin dashuri.

    Tash gjthë këtë grumbull fjalësh,
    Që kanë shpëtuar nga djegia,
    Po i nis drejt kaltërsive…

    Si pëllumba fluturojnë ato hapësirave
    E unë marr frymë lirisht
    Dhe ndjej se jam gjallë…

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË