qyteti ka qiejt e tu
prej qëkur
brinjët e Galatas
agimeve
muzgjeve
i puth deti
shpinës së tij
si frymor
anijet
bëjnë jetë
velave tyre
shkruhen historitë
me frymë
me puthje
të mishta
të shpirtshme
deri në ëndërr
varur diellit
hënës
qiejt e tu
Galataja ka sytë e tu
shikimit tënd të qielltë
zhytet vetja ime
për të të arritur
për të prekur të vërtetën tënde
që ndez
të vetmin qiri
mbetur brenda meje
shikimit tënd
mbeta unë
në të gjitha stinët
që kaluan lëkurës sime
unë mbeta
në qiejt e tua
për dashuri
kam besuar në ardhjen e përveçme
të zemrës së një burri
drejt e tek unë pa u ndalur
ditës që më pak mund të prisja
kam pritur gjatë rrugëve të jetës
që këmbët m’i ka lodhur
në njëmijë ditë me diell
në njëmijë netë me hënë
kam ndërtuar shtëpi
kam lindur fëmijë
kam ndezur flakë jete
me germat e poezisë sime
kam bërë një vete më të mirë
për ardhjen tende prej qëkur
flije në ëndrrat e mija prej vajze
pa ditur emër e fytyrë
ke ardhur me sy prej fëmije
kam ndjerë aromë jete
dhe jam bërë lule e pavdekshme
prej teje
