More
    KreuLetërsiBibliotekë"Kaq i gjatë harrimi", cikël poetik nga Olimbi Velaj

    “Kaq i gjatë harrimi”, cikël poetik nga Olimbi Velaj

    1. Anijet e mbytura

    Anijet e mbytura
    janë më interesante
    se anijet sipër, nëpër limane
    dhe përjashtojnë njëra-tjetrën
    duke qenë në brigje të ndryshme
    e sajime vendndodhjesh
    që janë funebre e të qarta
    kur ti del në ndonjë gadishull
    të bredhjes sime me delfinë
    e bëhësh keq nga indiferenca

    Si është e mundur që një i ikur
    të jetë kaq i llahtarshëm…?

    Ti kërkon nëpër bimët e oborrit
    me gishta të paralizuar
    e sy të lëvizshëm
    që shqyejnë ajrin
    dhe më përfton nëpër pllaka të lëngëta
    ku rrafshohen këmbëzbathur
    gjithë vjetët e mi pas dere
    ku mbin mjekra jote që kurrë s’e pashë
    dhe fashitet e qeshura si një lodhje
    mbi grinë e gërmadhave
    Pastaj do më tregosh për plagë
    për kocka të thyera në ndonjë lëngatë
    për karafilë të vjedhur
    dhe të tjera paradokse dhuratash…

    Po gjithmonë anijet e mbytura më të mira janë
    se ato që duken, që i kemi afër

    Dhe ka kohë që unë s’e di më si qahesh
    s’mbaj mend drejtimin e shfaqjes sate
    që mbeti një pikë e pavëmendshme koordinatash
    ose inerci daljeje
    Për kaq shkaqet përfundojnë
    më përtej lëkurës sime
    që s’do të digjet kurrë
    dhe s’do të lëvizë nga njollat e saj
    as do të ndërrohet
    veç disa qelizave, që të pavarura
    bëjnë të dyshimtë
    sosjen time të gjatë


    2. Kaq i gjatë harrimi

    Kaq i gjatë harrimi
    dhe me bimë që s’rriten
    as thahen si gjithherë
    Është një e ftohtë e bukur
    kjo braktisje ndaj vetes
    me rrathë ferri në qafë
    e tinguj që pa kufij përhapen
    E mban mend
    atje ka qenë rëra
    e verdhë si të gjitha vdekjet
    dhe e rrëshqitshme
    dhe ne ecnim detyruar ngadalë
    dhe në të njëjtën pjesë kohe
    diku tjetër do kishim shkuar larg…
    Kaq i gjatë harrimi dhe i zbehtë
    si një diell dimri kontinental
    dhe pa harqe
    duke u varur përtej vetes
    nëpër stinë të thata
    Po trupat kanë ikur
    pa ditur të mbeteshin
    te njëri-tjetri sadopak
    Dhe gjithë kjo zhdukje
    është pa kuptim
    sidomos për logjikën normale
    Unë e di
    harrimi mund të jetë i pafundmë
    përpos i gjatë
    Po më jepet etja jote e fshehtë
    nëpër pohime të reja
    Sepse e vërteta s’ka lidhje me mbresat
    dhe shqyrtimet e tyre
    në kohën e mëpasme


    3. Gjithçka në të shkuarën qe….

    Gjithçka në të shkuarën qe
    Bora e mbetur nëpër pullaze
    mejhanet e lodhura të natës
    këngët e çuditshme dhe të lehurat
    thellë yjeve të largët
    rrugët ku kemi ecur
    nën tymin e athët të çative
    dhe xhamat e veshur me avull
    Nëpër të gjitha këto shkuam
    si dy të huaj që i mungonin njëri-tjetrit…
    Por është ngrohtë
    bora si ujë rrjedh nga çatitë
    dhe vetmueshëm kundroj këto vende
    pa sytë e ty që kurrë s’i kuptova
    pa dehjen tënde të thellë
    në ato netë boreale…
    Tani të tingullt jemi
    Si një jehonë hapash
    që gabimisht u ndalën
    në pragun e një porte pa kanate


    4. Lumturia e të tjerëve

    Rrethanat hapen
    si gropa, pa interpretime të mëparshme
    këtu njerëzit sulmohen thjesht
    duke treguar historitë e tyre të lumtura
    mes veti
    Ai tjetri përballë buzëqesh
    duke qarë përbrenda
    për rrethanat e veta munguese
    Këtu nis hamendja rreth të vërtetave
    sepse rrëfyesit e historive të lumtura
    sajojnë e përsërisin
    për t’u vetëbindur
    në prani të të tjerëve
    Lavdia e tyre ngrihet
    në anën tjetër
    nëpër imagjinatën e atij tjetrit
    si pirg i madh dheu
    gjersa ai bie në një nga gropat
    duke rrëshqitur vazhdimisht
    për në botën e shpikur
    ku s’është më
    as lumturia e të tjerëve.


    5. Moment

    Pa asgjë vjen nata, përpara syve
    duke mësyrë brenda
    Aty bien në terr
    fundet e dëshirave
    në rastin më të keq
    ngjizur midis mobiljesh
    që gjithashtu humbin
    nëpër ngrehinat e zvetënuara,
    ndriçimit që bjerret…
    Një grua u shfaq midis dritareve
    në një shtëpi të largët
    zëri iu shua në zhurmën e rrugës
    mes njerëzish që rastësisht
    së bashku jetuan atë çast
    Nata kish hipur mbi gjithçka
    kur ajo ra nga dritarja
    dhe u plandos mbi trotuar
    Jetoi në mes të rrugës sekondën e fundit të saj
    ndërsa njerëzit
    me idenë imune të përjetësisë
    u keqardhën pak
    Nata mbërriti brenda kokave
    në vazhdimin e ecjes
    përgjatë kembësorësh normalë


    6. Burri në kafene

    Moshë e papërcaktueshme…
    mund të gabosh një dyzinë vitesh
    teksa ky njeri i zakonshëm në kafene
    ngre sytë e të përplas vështrimin
    hutueshëm dhe bosh, si mbi sende.
    Atentat mbi praninë
    mund të quhet ndjesia që përftoj
    Pak burra falin idiferencë kaq të pastër…
    Një hamendje e vagullt
    nis në hapësirën midis syve e mesazheve…
    Ky i panjohur pa moshë të saktë
    pa asnjë interes dhe kaq afër
    nuk është se ka shprishur kodin e natyrës.
    Në çastin më pas ai nxjerr nga xhepi
    kuti ilaçesh
    e nis të prekë me gishta
    relievin tërë vrima të shkronjave në Brail.


    7. Kohë të vjetra

    Edhe ti i mban mend
    ato kohë të vjetra
    me lajmthirrje e kartolina naive
    Vera kish shkuar si apokalips
    mbi trupat tanë dhe ëndrrat
    përmbytur nga ankthi qe pritja
    ndërsa nën klithma gërvinin ambasadat
    S’mund ta harroj bindjen tënde
    dhe dritën e pastër
    nën qiellin e orëve të ikjes…
    Pastaj erdhën shirat
    malli ynë u bë i largët
    dhe ankthi zbehej
    si një kub akulli me qoshe të shkrira
    Të tjera gjendje ranë mbi shqisa
    dhe mbresat u bënë të mjegullta
    si një etje që i largohet vëmendjes.
    Tani vetëm rastësisht të kujtoj
    pa e pasur mendjen, si pjesëmarrësit
    në rituale përvjetorësh, ku harrohet arsyeja.


    8. Gjyshes

    Varri i saj është nën një mimozë të vjetër
    në anën veriore të varrezave
    Mbi pllakë ka një foto të hershme me gjyshin
    ditën kur morën letërnjoftimet
    Dilte rrallë nga shtëpia
    një herë në muaj, për të tërhequr pensionin në bankë
    Koha tjetër shkonte midis dhomave tona gjysmë të ndriçuara
    dhe igrasisë që na shoqëroi me vite
    Gjithmonë e pat pengun e shtëpisë në kodër
    korijen, përroin e kishës, lopën…
    Patëm jetuar gjatë bashkë
    por jo mjaftueshëm për të ndier dhimbjen e saj
    që mbartej nëpër apartamente
    Kur ndjeu sa pak i kish mbetur, na e kujtoi ikjen:
    “Atë ditë shtëpinë lyejeni me gëlqere
    e më varrosni vetëm, pa plakun.
    Janë të ngushtë varret në qytet
    të merret fryma vet’ i dytë…”
    Qemë çuditur e patëm qeshur me frikën e saj…..
    Tani prehet nën mimozën e vjetër
    me gjyshin përkrah
    njëlloj si atë ditë kur u nisën për të dalë në fotografi
    e unë i vështroja deri në fund të rrugës
    gjersa u shndërruan në dy pika, atje larg…

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË