More
    KreuLetërsiBibliotekëFeride Papleka: Retrospektivë poetike

    Feride Papleka: Retrospektivë poetike

    JAM E TERA PRITJE

    “Optimus Maximus”

    (Epiteti i Jupiterit në Panteonin romak)

    Jam e tëra pritje,
    ndiej prarimin e një dielli mbi kokën time,
    një diell që ka formën e pazhbëshme të një Zoti.
    Shoh udhëtimet e gjata:
    Në rrjedhat e lumenjve të zhdukur
    për të cilët kemi nostalgji
    si për dashuritë e humbura.
    Mbi malet që i ka fundosur deti
    me grahmat mitike nën ujë
    mbështjellë me kurorat e argjendta të pemëve,
    që na kujtojnë të vdekurit e pavdekshëm.
    Në shtigjet e harruara,
    të cilat ëndërrojnë ringjalljen që nga hartat e vjetra.
    Nëpër kohëra të arta
    të ndërprera prej katastrofash historike.
    Në themelet e lirisë
    për ta ribërë misionin e parë filozofik,
    megjithë mjegullnajën e zymtë
    që bie mbi dritën e mendimit.


    HYJNESHAT

    Ju çupëlina që ecni shpenguar,
    Të patrazuara nga ligësitë e kësaj bote,
    Jeni hyjnesha të vogla.
    Sytë tuaj janë hëna të Jupiterit,
    Gojët tuaja kanë formën
    E trëndafilit të Engjëll Sileziusit
    Duart tuaja shndërrohen në dafinën ku fjeti
    Nimfa e dashuruar prej Apollonit,
    Këmbët tuaja si dy kambanëza
    Mbushin me muzikë rrugët.
    Por kjo botë mizore
    Nuk do t’ia dijë se ju jeni të perëndishme.
    Ajo s’mund t’i shohë kopshtet në flokët tuaj
    As dymbëdhjetë bilbilat që e bëjnë aty folenë.
    Ajo nuk e kupton se harmonia
    Buron nga shpirti juaj
    Ashtu si agimet, ndërrimi i stinëve, prarimi.
    Te ju ngjizet dashuria dhe përjetësia
    Qysh nga qyteti UR i Abrahamit
    E gjer te qyteti Zeta
    Që rri i zhytur në mjegullnajën kozmike.


    “ALEA JACTA EST”

    Caius Julius Caesar

    Do të pi ujë në Lete*
    Pastaj do të zgjedh të jem më e thjeshta
    E më e panjohura e grave
    Dhe do të nisem.
    Kasandrën nuk do ta lë
    Të më parashikojë fatin.
    Detet do të shtrohen
    Sirenat do të ngurosen
    Magjistarja Circe do ta humbasë magjinë
    Polifemin do ta zërë gjumi i vdekjes.
    Më pret Itaka.

    Nëntor 1989
    *Lumë i harresës (mit.).


    PARIS

    Unë të kisha sjellë mundimshëm
    Në ëndrrat e mia.
    Në këtë qoshe të harruar të Ballkanit.
    Ti ishe llahtarisht i bukur.
    I tejdukshëm si kristal,
    I hollë si një fije e re bari,
    Të ndriste balli nga mendimet,
    Në zemër të buronte mirësia e botës.
    Herë-herë të merrja në duar si lodër
    Dhe flisja me ty në gjuhën sanskrite,
    Në Champs Elysées dëgjoja “Nocturnes”
    Të Claude Debussy-së,
    Jeanne d’Arc qëndronte ende mbi kalë
    prapa portës Saint Honoré
    me një pellg të kuq gjaku në supin e majtë.
    Dhe Proust që nga “Père Lachaise” më thosh “Eja!”
    Për t’i sjellë këtë ditë dhjetori
    Një trëndafil të kuq mbi varr.
    Tani jam këtu
    Si Eva në Eden
    Nga t’ia nis nuk e di.
    Paris, dhjetor 1993


    LUMI I HERAKLITIT

    “Jeta rrjedh si uji” – Herakliti
    “Edhe ne jemi fluid si uji” – Borges

    Fushë e korrur,
    fëmijë që luajnë
    dhe bagëti që kullosin në kallamishtë
    Gjithçka është larë me shkëlqimin
    e diellit perëndues.
    Shtëpitë duken si të përmbytura
    në dritë e ngrohtësi.
    Ngjyra e dheut të kodrave
    më kujton të kuqen e Onufrit.
    Më tej malet e hirtë.
    kthehen dalngadalë në argjend.
    Këtë peizazh nuk do ta shoh më
    Nesër diellin, kushedi, do ta kenë zënë retë.
    Dhe shpirti im …
    Ah, shpirti im!
    Ndoshta s’do ta ketë më këtë mrekullim.
    Peshkopi, korrik 1994


    BIE SHI

    “Lërmëni të qaj në breg të detit”
    Gongora

    Bleva një dhuratë për tim bir
    Një tren lodër,
    Që i ngjan trenit që s’ia bleva dot dikur,
    Një tren që erdh e u bë një mal me trishtim.
    Ku është fëmijëria e tim biri?

    Pekin, 6 shtator 1995


    TI ISHE QIELLOR

    Ti ishe qiellor,
    M’u desh të bëhesha me flatra për të të mbërritur,
    Koha pas meje rrëshqiste si trëndafili i rërës,
    Ditët e mia i ngjanin Spirales me ëndrra
    Që e turbulluan Gëten.
    Duke ardhur drejt teje
    Sy burrash të tjerë më kanë vështruar,
    Sepse çdo grua është një Tokë e Premtuar,
    Por mua të tërë më dukeshin Zota pa qiell.

    10 janar 1995


    20 VJEÇ

    Orionit, tim biri

    Kur je 20 vjeç,
    Të gjitha rrugët
    Duken të drejta e të arritshme.
    Qielli është përherë i yjezuar.
    Lulet nuk i bjerrin asnjëherë petalet
    Me një balonë të blertë ngjason dielli
    Apo mbase me një portokall të kuq
    Dashuria vjen si zog që këndon
    Gjumi hyn pa trokitur
    Të gjitha fytyrat hijeshohen
    Lojë fjalësh është trishtimi
    E përkohshmja transformhet në të përjetshme.
    Dhimbja është një planet i panjohur
    Një portë e hapur mirësie bëhet zemra
    Dhe shpirti një ëndërr e bardhë
    Realiteti mbetet gjithnjë një ide poetike.
    Bota është shtëpia e të gjithëve
    Kur je 20 vjeç …

    15 janar 1995


    FAQE AUTOBIOGRAFIKE

    Kush jam unë?!
    Jam koha ime
    E copëtuar në vite, muaj dhe javë,
    Në ditë dhe net
    Dhe në çaste tragjike
    Si ai i orës 12. 25, më 22 Janar 1996
    Kur vdiq im atë.
    Jam syri i tij lutës
    Atë të hënë të zymtë
    Për të cilën thonë se ndrinte nga dielli,
    Por nuk dua ta besoj.
    Jam regëtima e tij e mbrame
    Jam apokalipsi i tij.

    Sot s’jam gjë tjetër.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË