* * *
kush e duron gjithë këtë vetmi
heshtjen e thellë gjithe këtë qetësi
gjersa të vijë një korb tjetër i zi
të ulet në majë të shkëmbit
dhe të klithë fort.
* * *
gjithmonë do të ketë flutura që digjen
duke përplasur krahët me dritën
bukuria e dritës apo drita e bukurisë
* * *
e bardhë e bardhë e butë e ngadaltë
dëborë e parë po zbret ndër pyje
dhelpër e ballsamosur
sikur bukuria të mos qëndronte në lekurë.
* * *
kam qëlluar të jem në gjumin tim
ti kushedi
ka ardhë dhe ka ikur pa u ndjerë
shiu që dikur na pat lagur të dy
në një tjetër natë
vetëm kur u zgjova
pashë përroin tim që kish vërshuar
ti kushedi
* * *
e gjithë errësira e asaj nate
është tek unë
ti qeshje e qeshje
duke pirë shampanjë dhe verë
unë të desha
sikur të isha i dehur
me shampanjë dhe verë
dhe ende jam tek ajo natë.
* * *
manushaqe e bukur përse në ferrë
për shkakun tënd zotëri
* * *
Diogjen, shko në ndonjë katund tjetër
këtu kanë ikur pas parasë.
* * *
pas murit me duart lart tradhëtarët
pas murit me duart në pranga armiqtë
po ata që qellojnë me plumba
kush janë
* *
unë fija e barit që i shpëtoi kosës
burrat patën tjetër fat
* * *
nga lart poshtë vetëm molla e Njutonit bie vetë
çdo gjë tjetër duhet ta rrëzosh ti
* * *
fiku im i egër
gjethet tuaja nuk mjaftojnë
bota është zhveshur krejt
* * *
javën tjetër
të martën ose të enjten
kam ndërmend të vij në qytetin tënd
a thonë më atje
se njeriu është ujk për njeriun
* * *
në kodrinat e mia të buta të ngrohta diellore
mbrriti prap
parmenda prej druri e Romës së lashtë
e njohu kali
* * *
nga njeri mëngjes në tjetrin
herë bie Hamleti
herë ngrihet në fluturim Don Kishoti
i rrëzuam ata që do ndërtonin njeriun e ri
të tjerë thanë do sjellm lirinë
zgjerohen rrathët e ferrit
si rrathët e ujit zgjerohen rrathët e skllavërisë
ku është prometeu
* * *
o Zot ku e ke hedhur gurin
o Zot ku e ke fshehur zjarrin
* * *
koha është e pashpirt
pranvera vjen për barin lulet dhe pemët
çuditërisht ata që me zor e presin të vijë
janë njerëzit
* * *
mbrëmë vonë më solle një lule nate
çdo çast dëgjoj si jam duke vdekur
nesër thjeshtë çasti i fundit
aromë gjineshtrash dhe fustani yt i zi
* * *
e vetmja dritë në qiellin tim
të vdekurit e katundit
nuk e dinë shijen e shtegut
që hëna hap natën në pyll
