diku fryn në udhëkryqet e botës
me një palë flokë prej dëborës së detit
u ngjita malit guaskë e stërmadhe
në krahë mbaja të lidhur
një fjongo prej jodi
t’i fashoja plagët nga hapat e mi
nga ku s’e pikas dot një këngë myezini
tregon se edhe zoti diku rron
dhe s’ndalem të ngjitem si të ngjaja altar i flatruar
me veten ngre miliona pikëpyetje aq sa miliona hapa
lodhja lëkundet si një flakë qiriri që shtrihet
në sipërfaqen e tavolinës sime të poezisë
dhe sheh si tretemi të dy
s’ndalem të ngjitem në atë mal prej guaske gjigande
diku në udhëkryqet e asaj bote fryjnë erërat e serta
që ballin ma ftohin edhe mua
edhe ty poezia ime vetmitare
detit andrrën
vajzërore bardhësia shkumë
fjongëzohet flokëzave të tij
thellësinë ndrin deri në rënie të yjeve
detit andrrën jo peng
ditë të re zgjuar n’breg
jeta mbet ajo si vikamë
e lashtë kjo andërr vajzuke
n’tokën e lirë të detit e atme
e mandej ulem gjunjazi fëmijërore
një grusht rërë flladi shndërron hi
ndërsa andrrën e detit e fsheh si kollën
e mesnatës të rrijë heshturake në poezi
kompozitë e dhembjes
ose një shkartisje rimash
në ajrin tënd edhe krishtin e kryqëzuan dhe
s’patën dhembje për të
edhe ajrin e kryqëzuan
në pengun tënd e rritën një rrënjë krizantemë
s’pat dhembje të shkulej si eshtër luftëtarësh
atje në zemërimin tënd e ngroh një lot timin
me të rris varg që të mbetet përjetë
në vegjëli u ngjiza rimëçartur
në shtratin tënd e fsheh dashurinë det
atë që s’duket dhe përhumbet dallgëve
atë që në ajrin tënd kutërbon dhembje
atje në portat e tua shkruaj këto vargje
rrëmbej një trastë nga hëna të të gostit me yje
se dhembja prej teje më bën një gjysmë njeriu
dhe në ajrin e dhomës sime bluaj melhemin tënd
Itaka më pret
në agun e një prag-vjeshte
vajakënga e një bilbili
mëmësi hap krahët
ag-nënshtrim-nën-shtrat
zoti s’mund ta falë detin
madhështinë sakrilegj
përjetësia si mbi kokat tona merimangat
thurin të përditshmen
ki mëshirë hyj mëshiroma dashurinë
hapurkrahë Itaka më pret
I harruari detërave
pllaqurisin duart dallgët
netëve bëhet se ngjizen
kuajt e Patroklit
ky det mbrëmësor
më fal trishtim e var krahut
një pishe që zbardh gjoksin
në odën prej uji
në mes t’tryezës tënde është qiriri i fatit
mban ende gishtërinjtë që rrojnë nimfë
kjo hënë mbrëmësore këtu n’ishullin e fshehur
prej erërave
zbardhet si shtrati i harresës
i harruari detërave mbledh eshtra kujtimesh
i harruari i detërave eh ç’ngazëllim
të presësh të shohësh një trastë
që të grumbullojë eshtrat e Tua
në mes t’tryezës tënde është qiriri i fatit
far dhembshurak
në shtigje humbas bashkë me errësirën
të lakmoj veten apo madhështinë e detit
i harruari detërave që erërat
i trazon në gjumin e mesnatës besnike
pret të dëgjojë edhe një herë kuajt e Patroklit
unë qeshë në Itakë
dhe agu zbardhte si ditët që flenë e zgjohen
me rregullin e njerëzve
mbjell luspa erëmirë mbi kokat tona guaska
udhës i hedh krahëve një petk dielli me rërë
e ndërsa hiqnim udhë diç të pëshpëritën jugat
tek ty rrija si mbi supet e tim eti kërthi
zemërimi rrëmbimthi ta fshehu buzëndritjen
në pupilat e tij bënte mot trazimtar e aty
aty mu trishtove det hodhe mbi mua zemërimin dallgë
s’kish si të ish pjella para frymës atërore
e mandej bie skena e parë
në ato hapësira ku njerëzishëm qarkullonte koha
angushti e sertë m’tret frymëmarrjen ngushëlluese
më shfaqen para syve rripa toke të zhveshur
më bëhen si kariatidet e lashtësisë
ama në Itakë zemra iu thye si të qe përzhitur
edhe para njëmijë vjetëve
te këmbët më holli miliona rrjeta të thururua qetësi
i rrëfeva diç se si ajo pëlhurë jam shndërruar
si prej asaj që i jep jetë
kam rendur në supet e një pegasi
prej ranoreve të Adriatikut për të parë në sy
e trazimi si të mos qe lindur u bë shpirtmadhësi
tek ati u rikthye i biri
hyra në të si atëherë në pije
në motin e dashurisë a të bie ndërmend
dhe furishëm një rremë të sertë ia lashë tek pragu
e mandej bie skena e dytë
sytë s’më mbeteshin duke të gjetur duke të humbur
ati është një kalë i hazdisur që s’mban kapistall
veç era në ia dënoftë jelet
m’u shfaqe ashtu përbindshëm këmbyem duart
e ndërsa në të ikur më hodhe dy eshtra kujtim
në pragun e asaj traste ku zhvisheshin në epsh vargje
i përhimtë m’u zhduke mandej e fjalën të ta ktheja s’bëhej punë
të mund të lundroja tallazeve me një tibia prej teje
të mund të shkarravisja vargje duke parë si luhatet
në anën tjetër një klavikul hijeshore
e mandej bie skena e tretë
por përsëri një peng më rron ende në kraharos
si Itakën të pres vetveten
një pëlhurë që endet me pe prej erërave të jugut
kënga e Qefalonisë
përtej të gjithëve aty më priste shën Gjerasimi
të vetmet eshtra që frymonin ende si jetën
ta kishin ndër duar pafundësisht
asgjë s’mbetej pas atyre syve të mëdhenj plot dritë
dhe zbres në tokën e tij si të gëzoja se kish lindur Odiseu
me një djep ku përkund vargje të lidhura me shamia të bardha
dhe zbres në trupin tënd prej shenjtorësh
e mbështjell djepin e rëndë me flokë dallgësh të kripura
mbi hi fshatrash të djegur eci me këmbët ranosur në këtë tokë
ku puthja dhe dashuria në hijen e Shën Gjerasimit
është më i thelli rrëfim se ç’do predikim i ditëve të qeta
oh e shenjtë Qefaloni ti trup i dritës dhe epshit
që shpirti të dremit në barkun e një gruaje lagur nga nata
shtrihesh mbi gurët e ftohtë të manastirëve
ndërsa pret
pret në tokën ku edhe dhembja zgjohet një lutje
ku erosi shkruan një ungjill të tijin
dhe psherëtin si edhe Penelopa për një çast
oh Odiseu im
ç’kanë ikonat të na vështrojnë me gjykim
ti i kthyeri i betejave të lëvduara
ti i thyeri i luftës mes trupit dhe shpirtit
që të pres me kofshët e hapura si udhët e Itakës
edhe psherëtin si edhe Penelopa e për një tjetër çast
por unë strukem edhe më në brigjet e tua Qefalonia
si hëna ndoshta as-shumë nuk pashë
yjet dallova të skuqen prej turpit xhelozi
thellë të rrëmbeu në barkun e saj Penelopa si ti Itakën Odise
gjithçka qe vetëm ringjallje
rrëshket si shi i profetëve shkretëtirave
dora e tij mbi gjinjtë altarë zjarrosur
dhe në tempullin e saj mbërrin si ritmi i detit që brigje thyen
ah zbulesë e re lëkundje e kurmit si e një oktapodi në agoni
dhe më tej unë rri të përshkruaj ç’ka ndodh në dhomën e ikonave
sikur të qenë hapur portat e parajsës
gjithë ç’ka u bë qe një ungjill i ri
shkruar me bërryla që nguleshin gurëve
lotët e një kënaqësie të zhveshur
dhe me çdo shtytje që bëhej një psalm i gjuhës së lashtë
Fjalët
rreshkur – na janë – fjalët
rrëshirë e rënë këmbëve të një pishe plakë
rënë atje në frymëdhënien e fundit të ditës
se pengu i fjalës rëndon si një aureolë
në fillim lexova diku se fjala kish vdekur
në kallje tretur jetime mbetur
andaj e fsheha n’perëndorinë e njomësisë
se moti qe sertësi për të gjallët
fishkur – na janë – fjalët
guralecë ndenjur këmbëve të pathënësisë
në tavernat e peshkatarëve
në to trokita si të isha një
luspë gjigande
një peshk budalla trupeshk
që shkoja i gëzuar në trekëmbëshin e tyre prej grepi
në taverna të peshkatarëve
edhe vargjet ranë në rrjeta
në grep mbeti
edhe ai i heshturi i tavernave
trupeshku poeti
një legjende krahë t’i fal
në udhë më fliste fjala
legjendat s’rrojnë veç pa detarë
mbi rrema dashuronte vala
dhe detarët
s’qenë veçse të marrë
legjendat s’rrojnë pa valë e detarë
prag ag…
në ç’vetmi të bind veten të fle në një Itakë
metaforën e qullur nga lotët -shi- të qiellit
ta vjetëroj nënkresë kryeve të mi
në gji të brigjeve të vallëzoj hijen rrënuar
vargje sa mijëra mbetur në luspa peshqish
në prag t’agut shfaqet nj’kopsht trishtilash
flladin ia lë si apoteozë në ballin e rrudhur
rimën gjifyrë e tret e një dallgë rreckamane
ajme ku shkretohen itakat
atje n’portën e dhimbjes të mbështes duart
si pragje t’poezive ku ngazëllehet frymëzim
ta plak dhembjen nënkresë syve të mi
