* * *
ti po ikje
prap me pikellimin tim pa fund
prap me vetmine time unë
si është kështu kjo jete
gjithcka shkon në hic
më erdhi të qaja sytë në lot
më erdhi të therrisja fort në emer
ah porosia jote më mbaj sekret edhe sikur të vdesësh
ooooo……
eja prap para se të kem vdekur
* * *
duket qartë
në ditet tuaja të nesërme unë nuk do jem
si dimrit një bredh mbështjellë me dëbore do jem.
* * *
zogu që vizatova unë
i bëri glasën antenës së tv
dhe fluturoi
dhe u ngrit lart në qiellin e mbetur bosh
më bosh se unë
* * *
kur më merr ti përdore unë vij me ty
jam rritur rrugëve
* * *
unë shoh shumë endrra
ti mban të fshehur lulen e vizatuar për mua
* * *
mëllenjë e zezë
pulson gjaku jot i kuq
rri e rri dhe mendoj si ndjehet zemra jote e vogël natën
nën pyllin e zi
* * *
unë kam parë gjak njëriu në asfalt
e grinë me plumba para syve të mi
në çdo kohë
në mengjes
në mbrëmje
në mesdite
për çdo nate
dhe për çdo ditë
gjej përpara portes time të shtëpisë
një të vdekur
të vrarë
një femije të pafajshëm
që ende nxjerr nga goja gjak të ngrohtë
nga që s’kam çfarë të bëj
kafshoj duart e mia
ulërij
bërtas
u çmenda
nuk jam më njëri
* * *
ma tha vetë me gojën e saj :
vetëm dashuria të bën të lirë
tani jam skllavi i saj
* * *
mendova se barbarët ikën
u zhduken përgjithmonë
sikur të mos i binte rruga kujt matanë portes time
* * *
vjen nata dhe ti sheh yllin që rron mes yjesh
gjithmonë në kerkim të fatit tënd
* * *
të tregova për trishtimet e mia
të degjova ty për trishtimet tuaja
dhe të desha shumë e më shumë
* * *
yjet lëvizin nepër qiej
unë prek me duart e mia natën
mëllenjë e zezë që leviz përfund shkurresh gjithë frikë
askush nuk të përkëdhel ty
dhe yjet lëvizin nëpër qiej
* * *
o burra të gjithë njërezimit
o të diturit e gjithë njërezimit
o të mençurit e gjithë njërezimit
më thoni ndonjë gje si të sillem me djallin
* * *
përbri rerës dhe detit
si fener i zbehtë që shuhet në agim
të kam pritur të vish
* * *
me gjasë mbas pak unë do iki
me gjasë edhe pak dhe ju pas meje atje do vini
me gjase unë nuk do kem shpetim
* * *
jeta e një gjetheje i takon së shkuarës
ti më rri në mendje si një pemë e zhveshur
* * *
fituam lirinë në dheun tonë
u bëmë skllever në dhera të huaja
nga të gjitha përrallat që kam degjuar me shume janë përrallat e lirise
* * *
edhe fjalët me shkrim i merrka era
edhe i vetëm
stuhia duhet pritur
* * *
ty të pruni Zoti krejt lakuriq
të mori nëna në krahë të puthi dhe të mbuloi
ti u rrite
erdhi burri ( piktori skulptori ) burri gjithsesi
dhe nuk bente dot pa të zhveshur lakuriq
ti u bëre grua u bëre nënë
nëna pa të cilen unë dhe kjo botë
do ishim krejt lakuriq
* * *
në rrugën e pafund unë shoh fundin tim
përvec Zotit
kush deshi tjeter
që unë të jem njëri
* * *
ma tha vetë me gojën e saj : vetëm dashuria të bën të lirë
tani jam skllavi i saj
* * *
nuk kam për ta harruar të qeshurën tënde
dhe heshtjen si krizantime e gjelbër
që të pushtonte pastaj
kurrë nuk ia gjeta dot kuptimin
* * *
jetojme në një bote të lire
shijojme lirine e botes
gjithmone në udhetim
gjithmone në levizje
ne toke në ajer në dete
me vetura autobuze trena anije avione
sipërfaqja që shohim me shpesh
është shpina e tjetrit
e mikut
e shokut
e vellait
e motres
e gjithë të dashurve tanë
unë ja përqark e rri në vend
* * *
nuk kam zë
e kam në mendje natën
e kam në mendje qiellin
u keput dhe ra ylli
qielli plot pikellime
unë nuk flas
në thellësi unë hesht
nata bëhet oqean
kush di si është të qëndrosh në breg
jam pa ze
* * *
unë kam ndezur zjarr
po zjarrin drurët nuk e duan
dhe me të drejtë
zjarri të djeg
zjarri të ben shkrumb
dhe era për dreq
zjarrin e madh e rrit
te voglin zjarr
era e fik
kam ndezur zjarr zjarr të madh
thuaje një fjalë
bertit
ulurij
po ti nuk je dru
pastaj le të digjem vetëm unë
vetem unë le të behem hi
prej zjarrit tim
* * *
verë e nxehtë dhe e thatë
dola në pyll mblodha manaferra
si nuk i paskam harruar gishtërinjtë e tu të vegjel
o pafajsi e kulluar
dola në pyll për manaferra
si je ç’ben
kushedi sa larg ke shkuar
s’di me sjell ndonjë here ner mend
apo me ke harruar
o pafajsi e kulluar
verë e nxehtë dhe e thatë
dola në pyll për manaferra
* * *
vetëm ti dhe pylli
vetëm ti pylli dhe unë
dhe çfarë na duhet tjeter
për të mbrritur gjer tek fillimet e njërzimit
* * *
tani na ndan vetëm një vijë e hollë uji
loti
* * *
nuk kam për ta harruar të qeshuren tende
dhe heshtjen si krizantime e gjelber
që të pushtonte pastaj
kurrë nuk ia gjeta dot kuptimin
* * *
ti je si një gjethe
pret të përkëdhele era
unë nuk di kush jam
* * *
n’ çdo rruge të qytetit ka vija të bardha
dhe unë jam rrit në katund
gjithandej në qytet do të dalë përpara një polic
dhe unë jam rrit në katund
në çdo cep në qytet kanë vendosur kamera
dhe unë jam rrit në katund
të dal apo mos të dal në qytet
unë jam rrit në katund
* * *
prifti kaloi në rrugë
hënë e ftohte atje lart
për pak do bien kambanat e kishës
askush nuk ma di merakun
askush nuk do lutet për mua këtë natë
Flora Brovinës
të voglat gjethe si flatra
që u rriten lart në maja
i flak era nepër ujra
i hedh era nepër baltra
kjo është jeta
ky është dimri
edhe unë jam bimë
edhe unë jam zë
* * *
e morën gurin e shkëputen nga mali
me varre me qysqi me çekiçe me dalta e gdhenden dhe bënë heroin e tyre
here pas here shkojnë të marret dhe e pshurrin
unë nuk kam qene ndonjëherë hero
