Alfabet i bletëve
Ngatërruar Prilli në pjalmin e luleve
është bërë lot bletësh..
Unë lotin e bëj orë të mas trishtimin
e të bukurës paemër.
Një çurgë bletësh po gumëzhijnë
në kosheren e syve të mi.
Poshtë barkut të tyre, si Odisea dikur
pres të bukurën dhe rri…
Dhe nis të shkruaj me thumbin e bletëve
ca gërma të pashpikura i gdhënd
çdo thumb bëhet shkrepse, të ndez qirinjtë
e gërmave të emrit tënd!
Variant për ditë të verbër
Tërë ankth ngjan qyteti, s’di si ta qetësoj
Nga një grusht zogjsh, është një zog më pak,
qaj moj dita ime me zërin e ngjirur
dalë nga fyti i kësaj çafke të vrarë.
Më ngeci dhimbja brenda fytit
si manaferrë e papjekur ende
Cili shënues gjeti terrin për të të vrarë
në botën e vrarë prej njerëzve?
Në sytë e të verbërve të krijuar prej nesh
Cafka e vrarë mbi bar
vesh nallane prej resh…
Gjyshja prej Hëne!
Kërcasin shirat e Prillit
si menteshat e baules së gjyshes.
Pafka e sheqerit është bërë një hënë
racioni që gjyshja prej kohësh s’më ka dhënë.
E mira ime e kthyer në Hënë …
dritë e kursyer,
brerore më rri mbi kokë…
kërcasin menteshat e baules së qiejve
derdh gjyshja prej hëne, sheqer mbi tokë!
Simboli
Me një kokërr gruri në sqep
dhe kujtime brenda gushës futur
Një harabel krahëhapur kërkon
një harabele të bukur
Deri dje gruri ishte qeshje stine
tek hidhej nga sqepi në sqep
Sot u blua lot,nën një gomë makine
e ardhur si një i zi ortek
Dhe befas kokrra e grurit, u kthye
nga ushqim, një dhimbje e tejmbushur
loti i zogut, në dy pjesë e ndau
një vijë fati, përmes e këputur
Njerëz,nëse shihni harabela rrugës,
kërkojnë një tempull, si pelegrinë
falen para kokrrës së grurit
me cijatje që përkthehen “Amin”!
Ikja jote
Ike, Unë ngela bosh si gropat prej dheu
të braktisura anës Përroit të gjakut,
Dy- tre lëkura më ranë, u bënë baltë vapem
për të mbështjellë plagët …
Na zunë puthjet nën vete këtë dimër
si zënë dherat nën vete gropat në mjegull
Njëzetë gishtat tanë fluturojnë kah njëri tjetrit
e kthehen në tufa me gerguj te egër…
Vdekja e Lamit (ruajtesit te buajve ne Divjakë)
U kyçe në syrin e Buajve
Lam..
Për të zotin
në varr e kthyen syrin që qan…!
Etyd
Po ndez llullën e zjarrtë trëndafili
në syrin e një vajze të qeshur
Në mangallin e kuq të tij
nëntë rrathët Ferri ka ndezur?
Elegji për një rrap.
Ky dimër i pa ardhur,
do të jetoj,
sa një qiri,që e ndez lamtumira
e një rrapi.
Njëqind vjet më pare,
Pemës,
mbështjellë me dhera,
si foshnjë kërthinj,
qerrtarët i këndonin ninullë
legjendën e Ali Pashës.
Trupin ia sollën në Fier
rrënjët ia lanë në Janinë.
Njëqind vjet toreadoret e erërave
fshehur pas dimrave
e goditën deri në dhimbje.
Një ditë,
në breg të Nëntorit, i tretur
Ai ra dhe u këput mbi supin tim
nën një qiell
si mizanskenë e Traviatës.
… çdo dimër kur më lutet të vdes
trupin ka në Fier
këmbët në Janinën e Ali Pashës.
