Telefoni në mes të natës të ngjeth. Zilja u përsërit, ndau përgjysmë natën e zakonshme në krahët e tim shoqi.
– Urdhëro? – u përgjigja me zë të ulët.
– Duhet të takohemi, – erdhi zë femre.
Nuk u prezantua. As ishte nevoja, do ta njihja mes mijërave të tjerë. Përse të këqijat ogurzeza presin natën të vijnë? Nuk do të gdhinte?
– E di sa është ora?
Përçapjen mjerane për të fituar kohë e shpërfilli.
– Të vij në shtëpi?
– Më prit aty, – u binda.
Nuk më la zgjedhje.
U çova e nervozuar mos zgjoja Mikelin. Fsheha thellë vetes parandjenjat e liga, që filluan të gumëzhijnë në kokë.
U gjenda jashtë.
Eniana priste. Trikoja e gjatë punuar me lesh deveje derdhej butësisht mbi pantallonat puthitur pas kofshëve, këpucët ngjyrë shege me takë të shkurtër xixëllonin në dritën e mekur të rrugicës. Unaza e martesës, zinxhiri prej ari i mezi dallueshëm rreth qafës, e tregonin grua të sjellshme, siç e njihja.
Shprehja e fytyrës ma ftohu gjakun.
– Të qe ditë do të ftoja brenda, – i zgjata dorën.
Refuzoi ta kapte.
– U takuat prapë sot? – në zërin e dobët klithnin nota të forta xhelozie.
I largova sytë, por edhe ashtu ia lexoja tendosjen.
– Festuam ditëlindjen e mikut tonë…
– Nuk të pyeta për këtë, – më pengoi të vazhdoja.
– Atëherë?
Ngriti kokën, më pa drejt nën sy. Lëkura e zbardhur, vështrimi i ftohtë, dridhja epileptike e duarve, përjashtonin çdo dyshim.
E dinte…
– Që kur? – zëri mu drodh.
– Ka rëndësi?
Nuk ishte pyetje.
– Si e zbulove?
– Do të ndryshonte gjë?
Ula kokën, prita.
– Daljet në orare, gënjeshtrat e përsëritura, mesazhet… Gruaja e dikton e fundit, unë s’i shpëtova ritualit fatal.
– Mjaftojnë?
Nuk denjoi të përgjigjej.
– Përse erdhe?
– Të mendoja më të zgjuar, – u krekos. Sytë e hapur tej mase më ngjethën.
Gjithçka ishte e mundur.
– Nuk u përkas atyre që i zgjidhin problemet me kapje flokësh, erdha të sqarohemi si gra të qytetëruara.
Tunda kryet mirëkuptuese.
– Shtrëngoja dhëmbët të mos çmendesha sa herë dilte me ty. Orvatesha të përligjja të papërligjshmen, qeshja kur duhet të qaja…
Nxori shaminë, fshiu sytë, më pa nga koka te këmbët.
– Kam vetëm një pyetje.
E pamundur ta përballoja atë shikim, ktheva sytë nga rruga. Për një çast mu duk vetja e pavlerë.
– Urdhëro, – i thashë ftohtë.
– Pse burrin tim?
– Thua ka përgjigje për këtë pyetje?
– E di se je lindur një gjeneratë më herët?
Pyetjet i shkrepte njërën pas tjetrës, si të parapërgatitura.
– Sigurisht, – pohova me kokë.
– Yt shoq të mban në pëllëmbë të dorës, përse ia shpërblen në këtë mënyrë? Nëse nuk rrije dot me një burrë, kaq e re, e bukur, mund të gjeje fare mirë dikë më të ri, fjala vjen beqar.
– S’besoj se e more rrugën të më japësh mësime morali.
– Natyrisht jo, – puliti lehtë sytë, sa mezi e pikasa.
– Nuk është nga ato flirtet e zakonshme, siç dëgjojmë përditë, as diçka e përkohshme…
Më ndërpreu me lëvizje nervoze të kokës. U shkoi dorën krehër flokëve, kaloi pëllëmbën prapa, shtrëngoi zverkun, të mos i ikte mendja. Sytë e çapëlyer, lëvizjet e panevojshme, ishin përpjekje mbinjerëzore për të ruajtur gjakftohtësinë.
– Cili e filloi i pari?
– Unë.
– Ai?
– U mposht.
– Nuk je rasti i parë.
– E di.
U ul në gjunjë. Disa sekonda shtrëngoi kokën mes duarve.
– Qenka më keq nga sa kujtoja, – mërmëriti thellësisht e tronditur.
– Zbriti nga lart, si flakë hyjnore, më lëvizi çdo muskul, përpara se të paralizohesha…
– Lëri budallallëqet! – ironizoi.
– E di sa femra kam çuar në djall? Kur e prisje në oraret e përpikta, i telefonove ndonjëherë? Kurrë! E bëja unë. Ndërsa flije në krahët e tij, gdhija netët ta largoja nga gjithfarë laviresh. Nuk doja gënjeshtra në dashuri…
– Mjaft! – ngriti për herë të parë tonin.
Edhe unë:
– Pas kaq vitesh duhet ta dish ç’ farë burri ke në krah! Kurrë nuk do të braktisë, veç nëse e bën ti.
– Gjer kur do ta vazhdoni këtë marrëzi? – pyetja i doli nga brendësia e pafuqisë së vet.
– Lus të kem jetë.
– E di yt shoq?
– Luajte?
– Kujton se nuk do t’ia them?
– E dogje rastin.
– Shantazh?
– E vërteta e pastër.
Heshtja ra si armëpushim i përkohshëm. Atë e habiste këmbëngulja ime, mua vetëpërmbajtja e saj.
– Pas gjithë këtyre, pse je kaq miqësore? – prisha qetësinë e dyshimtë.
– Çfarë do të fitoja nëse tregohem agresive?
Ndihej inferiore.
Më tepër se unë.
– Do të vijë koha kur burrat dhe gratë të mos frikësohen nga dobësitë e njëri -tjetrit, – fola me intuitë femërore.
Dhe njëlloj kompetence çmendurake.
– Mbaji për vete këto, jam mësuese, leksione di të jap më mirë se ty.
– Përse të mos i lëmë gjërat kështu siç rrodhën, – guxova më tej, – gjithçka tjetër do të na rrënonte të dyjave.
Më në fund! Sa doja t’ia thosha këto fjalë!
Drejtoi trupin, më hodhi pjerrtas shikim sfidues.
– Nuk je në pozita të vësh kushte.
E gjora, ende s’e kuptonte!
– Tepër vonë, – i thashë.
Frymëmarrjet e shpejtuara ndoqën njëra-tjetrën në një garë nervash.
– Si quhet burri yt?
– Pandeha se e dije.
– Dua të ma thuash me gojën tënde.
Mirëkuptimi ia la vendin hakmarrjes.
– Mikel, – bërtita…
– Zgjohu, zemër, je bërë ujë!
Nuk ishte ajo.
Ishte Mikeli.
