More
    KreuLetërsiBibliotekë"Strumbullari i diellit je ti", poezi nga Ann Smith

    “Strumbullari i diellit je ti”, poezi nga Ann Smith

    Përktheu Qerim Raqi

    Strumbullari i diellit je ti
    që depërton poshtë nëpër
    barin tim të njomë
    ndriçuar nga lëngjet e ëmbla
    që zgjohet nga prekja jote

    Diell mund të jesh tani
    që ngre përpjetë pyllin tim të prerë
    e tërheq nga vetja dhe hyn nëpër
    vjollcëgështenjën e trëndafilkuqen
    drejt buzëve mbërthyese që thërrasin
    për t’u gjetur

    Valëzat godasin klap-klap
    fundin e anijës sime
    Gjëmime të gjata vijnë
    drejt bregdetit tim
    Valë të zjarrta me lavë që mbulojnë
    tokën time

    Tani janë qetësuar paksa
    janë tërësisht të qeta e lehtë të shuara
    derisa buzët përsëri të thërrasin nga larg
    dhe ti të vish pa i dëgjuar


    Ende po dridhem- ti më ke tronditur
    më ke tronditur thellë – 
    ti ke prekur diçka 
    shumë thellë në mua
    Nuk mund të bëhej ndryshe

    Unë po vdes
    ti po i mbulon të tëra
    themelet e mia
    unë këlthas
    në një tjetër vetëdije

    Është rrezik
    për jetë a vdekje
    Kur hap sytë
    ti më ke lindur

    Ti më kryqëzon
    Unë vdes
    ti më rilind

    ti hedh lëngun tënd drejt vrimës sime
    unë jam toka ku ti hedh lëngun
    unë jam shkëmbi drejt të cilit ti vibron
    jam bregu ku ti lëshohesh
    Në vrimë e përzijmë lëngun
    e shpërndajmë gjithandej
    e përziejmë dhe ripërziejmë
    lëngun e dy botërave
    një e tretë krijohet
    jashtë nesh
    dhe e jona


    Sonte shpërtheu një enë gjaku
    u zgerua shpejtë
    doli jashtë e nxehtë ngjyrë purpuri 
    në seksin tënd

    e ndjeva shkrehjen
    e purpurit të nxehtë
    ty të ndeshi një liqen i vogël 
    i kuq


    Janë duart e tua
    me të cilat ti flet me mua
    jo fjalët apo sytë
    me asnjë pjesë tjetër
    tënden
    si me duart e tua.

    Prandaj
    nëse më pyet
    si është malli im për ty
    do të përgjigjem

    Është dora jote.

    Dora ime në dorën tënde të ngrohtë
    dora jote në qafën time
    dora jote në errësirë
    dora jote rreth zemrës sime


    Ujë gjallë je ti në mua
    gjithandej me mua.
    Lëngun tënd e bartë në një legen
    ujë i gjallë i lëvizshëm
    me ngjyrën e hënës ndriçuese me tufa të vogla bore
    me fara të vogla të nxehta që
    vrapojnë përreth.

    Lëngun tënd e kam me vete
    kur eci
    nuk e lëshoj
    e mbaj brenda në mua

    Dua ta kemë me vete
    kur kaloj urën
    dhe takoj njerëz në mëngjes.

    Ti më bënë që t’ i dua njerëzit
    dhe gjithë botën kur ti
    hedhë lëngun tënd shi
    mbi shkëmbin tim 


    Herdhet e tua në dorën time
    pulsi yt shteg i enëve të mia të gjakut
    i ëmbël trupi yt për buzën time
    e puth ajrin sepse ajri
    je ti


    Si rrebesh shiu
    ti shkrehesh në mua

    më mbulon me
    borë të ngrohtë

    rregullon për ne të dy një fole
    në buzëqeshjen tënde


    Sa i bukur bëhesh nga epshi
    fytyra mollëzat e faqeve të plota
    të tëra me mirrë vërshuese

    Sa i bukur je
    kur merr
    si një fëmijë

    Sa i bukur që je
    me duart e shtrira
    si shpirt dielli

    Atëherë unë dua të hidhem mbi mirrë dhe skumri
    të t’i mbërrijë të gjitha vrimat
    të tëra gojët
    të tëra puset e hapura. 


    Me shi më është mbushur dhoma
    shumë e pasur jam tani me shi
    me pasuri të blertë
    me freski shiu


    Si një zog 
    i ngrohtë që pulson je ti
    në mua

    I paqëndrueshëm dhe i fuqishëm
    shkrehesh

    Tani rritet
    bota ime
    përkëdheluese


    E kam parë tek ti
    shikimin që unë e dua
    ti kafshon frutin e jetës
    që kurrë nuk do të 
    marrë fund

    Ai që mund
    të kënaqet kështu
    ai është i dashuri im


    Mendimet e mia kënaqen tek ti
    dhe këmba ime ka mall për dorën tënde

    Më pëlqen të vij tek ti
    në mëngjes
    kur ti je i rëndë ,i nxehtë dhe i butë
    një fole e butë një mullar bari
    mbuluar me trupin tim

    Dashuria ime është e menjëhershme
    sepse ti nuk zbrapsesh
    por më lë të qëndroj
    Me ty dua të vazhdoj

    Kam mall për dorën tënde të ngrohtë
    dhe barkun tënd që më përshtatet


    Sonte kalëroj kuajt e mi drejt
    asgjëje

    Sonte nxitoj kah deti
    ku vera është akoma
    ku lakuriqi i natës godet mbi ujë
    dhe skajet e mëdyshjes përcjellin valët
    nën dritën e hënës

    Unë të marr dritën e hënës mbi ujë
    dhe etjen e barit të njomë
    dhe me qejf dritën mbi qiell
    ku dita merr fund
    dhe ndizet ylli i parë i natës
    kur kalëroj kuajt e mi
    drejt hënës 


    Sot kënaq veten time
    sepse dua të bëjë dashuri

    Sot i tërë trupi është
    i gudulisur në lojë ledhatuese
    sepse ka dalë nga përqafimi yt


    Ti erdhe 
    erdhe vonë
    unë vuaja si një shtazë
    nga shqetësimi nga plaga
    nga dyshimi
    pa ty e lënduar
    çdo orë e mallëngjyer
    nata e bardhë tërhequr
    mëngjes i pavullnetshëm

    Ti më ke bërë një grua të zakonshme
    që nuk dëshiron 
    të jetë vetëm 
    që dëshiron të jetë vetëm
    me ty


    Nuk ka dritë më të fuqishme 
    se drita në sytë e tu
    Më e fuqishmja dritë është 
    drita në sytë e tu

    Nuk ka asgjë tjetër që shkëlqen
    sikur sytë e tu në mëngjes
    dhe kur i shoh
    shkëlqejnë edhe sytë e mi


    Kur më thua 
    e dashur
    ti bënë një pretendim
    në mua.
    Jehona e kësaj 
    fjale
    mbulon krejt trupin tim
    dhe e bënë të këndoj.
    Kjo fjalë, e dashur
    është shi për trupin tim


    Unë përkëdhel trupin tim
    tërë kohën
    për ta ngushëlluar.
    Zëri yt është aty brenda
    por më thuaj
    çfarë të bëjë trupi im
    pa ty

    Unë ledhatoj trupin tim
    tërë kohën
    pa ty
    Dëgjoj shiun
    Shi bie në zemrën time
    por çfarë të bëjë trupi im
    tërë këtë kohë të gjatë
    pa ty


    Sot vetknaqem
    sepse unë jam i dashuri

    Sot i gjithë trupi im
    i ekscituar lozë ledhatueshëm
    ngaqë ka dalë
    nga përqafimi yt


    Unë asgjë nuk di për ty
    por dua të të shoh
    kur bëjmë dashuri

    Ta masë shkathtësinë time
    me shprehjen e fytyrës tënde?
    Dëshiron që të shpërthej? 

    Dua që të jetë
    aq i fuqishëm
    sa ti ta harrosh veten tënde
    dhe të bërtasësh


    Fillimisht u ndez një dritë e vogël mes nesh me një zjarr ndriçues
    Ne e dinim që të dy se duhet të vazhdonte
    të digjej
    dhe i bëmë hapësirë, por pikërisht pse e shihnim kështu ai
    e kishte kryer misionin e tij dhe nuk e pamë më.
    Mbase u zhvendos në duart tua ngaqë unë akoma 
    mund të ndjej copëza të vogla zjarresh tek përfshijnë gjoksin tim. 

    Sytë e mi shtegtojnë tek sytë e tu.
    Ato vështrojnë çdo detaj me radhë.
    Duan të shohin secilën gjë veçmas.
    Secilën balluke të zezë të flokut tëndë. 
    Është një pjesë e errët në nënsqetulla, një tjetër mbi krahun tënd ndriçuar nga drita
    Ka çaste që ne lëvizim me erën 
    si një trung dhe kurorë e vetme.
    Ndoshta atëherë ne tingëllojmë si Një Zë i vetëm, sikur kur vëmë veshin mbi një kalli në erë.
    E kam dëgjuar atë zë si një shushurimë të ngadalshme ere
    që depërton thellë në brendinë e viteve të pemës.
    Kur shkruaj kështu sytë më mbushen me lot dhe
    dhe goja me krip
    Ç’ mall është ky që na afron me origjinën tonë
    sikur të rridhnim nga deti? 
    Unë kam notuar një herë nën hije dhe kam parë thellësinë
    dhe e kam ndjerë se si më tërheqte.
    Fëmijët nganjëherë mendojnë se kanë dëshirë të vdesin në det.
    Por kripa që vie në sytë dhe në gojë
    është shenjë e jetës, është thellësia
    që vie mbi siperfaqe, pra lëre të ngrihet, qetësinë,
    është aty afër.
    Duart e tua krijojnë nga trupi im gjire deti
    ku uji ka qejf të rri.
    Ato bëjnë njolla nëpër stomakun tim
    një kërpudhë vjollcë me një kapelën
    valore bëhen një. 

    Kur të mplakesh do ta kuptosh, thua ti
    Unë jamë një pjesë e jetës tënde. 

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË