More
    KreuLetërsiBibliotekëRoland Gjoza: Nju-Jorku në një gotë vere

    Roland Gjoza: Nju-Jorku në një gotë vere

    Edhe këtë dimër s’do ta blija pallton. S’bëhej fjalë për ndonjë firmë me emër, qoftë dhe Banana Republic, jo, s’ma mbante xhepi. Nuk isha më i ri. Kisha probleme me shëndetin. Një fije të ndan nga infarkti, më tha mjeku. Kolegji ku punoja më jepte pak. Kisha një tryezë dhe një kompjuter. Kaq më mjaftonte. Shkruaja tregime. Po s’kisha fat. Nuk ishte koha e librit. Njerëzit ishin të mirë. Presidenti, një miliarder hebre, ulej dhe merrte njëcentëshin po ta shikonte diku përtokë. Ruset, të ndara nga burrat, bionde, aromë librash, si bie fjala, Zonja me kone, apo Ana Karenina, më donin. Ato harxhonin treçerekun e çekut të vogël për veshje. E shikonin Nju-Jorkun nga lart. Mirë bënin. Tani ishin në moshë të pjekur. Po e ruanin bukurinë, atë gjestin gati efemer aristokratik. S’ju kish bërë gjë revolucioni bolshevik. Mbaj mend se kur ndërruam pronar, ato mbanin shami te sytë. Qanin. Dy javë s’na dhanë çeqet dhe ato s’kishin ç’të hanin. Nataljen e ftova për kafe. Erdhi menjëherë. Starbaksi ku u futëm kishte kat të dytë dhe të tretë. Prej andej dukej Broduej, zona e teatrove. Ajo ishte kaq e ëmbël, kaq delikate në gjeste, aq sa provoja ndjesinë e krisjes së kristaleve me vlerë. Natalja ishte drejtore e departamentit të bursave. Burrin e kishte patur piktor, vetë kishte punuar si fizikante në bazën e uraniumit. E tradhtonin bezditshëm ca sjellje prej vajze të turpshme. Folëm kot. Ajo s’më tregoi asgjë. Dhe unë s’i tregova asgjë. Në fund, kur u ngritëm për të ikur, unë bëra një gjest prej brodueisti (një nga të fundmit brodueistë të Tiranës) i thashë se doja t’i blija një palë çizme te Avenju e Pestë. E dija butikun e shtrenjtë ku i blinte veshjet. Ashtu? U çel në fytyrë, më puthi në buzë. Kur? Tani? Si të doni. Këtu afër është.

    Shkuam. Rrugës më mbante nga dora dhe qeshte me një gaz që më dukej se po ia vidhja piktorit të saj prej atyre mbetjeve me pak aromë të konsumuar. Bleu çizmet më të shtrenjta, që më kushtuan çekun e dy javëve. Isha mjaft i kënaqur. Sikur kisha shkruar një libër që konkuronte për çmimin Pulitzer. E bëja me shpirt. Të lija të qante një grua si ajo? Ishte aq e lumtur sa më puthi përsëri dhe më pëshpëriti: Po pse, pse e bëtë? Sepse ju qani. Gratë më mundojnë kur qajnë. Ju më patë kur qaja? Tre ditë s’kam ngrënë. Ne s’mbajmë para.

    Java kaloi shpejt. Ajo vinte te tryeza ime dhe më buzëqeshte siç mund t’i kishte buzëqeshur Ana Karenina Vronskit të saj. Ishte e madhe, e mbajtur mirë, nuk bënte gjeste nazike, nuk tundej, përkundrazi, të dukej se kishe të bëje me një damë të salloneve ku pritej të vinte Pjotri i Madh. Unë ia thoja këto dhe ajo qeshte si dashnore. Unë prisja të më ftonte, po ajo më vështronte në mënyrë enigmatike, matej të më thoshte diçka po ndërronte mendje.

    Kishte raste që e harroja fare, e kapja në ajër buzëqeshjen e saj përplot ngasje, po nuk i kushtoja vëmendje. Fëshfërinte fustani i saj i ri, taka e këpucës së saj dyditëshe fërkohej në mermerin e kuq, flokët me stil të ri leshonin nje taft parfumi lektisës, po të gjitha këto kalonin pothuajse pa u vënë re. Ajo nuk merrte shumë, madje ankohej për pagën e vogel, teksa përpiqej të mos e prishte rregullin e saj për një jetë tjetër, siç i pëlqente. Unë këto gra edhe s’i kuptoja fort. Po ai loti në ata sy plot vuajtje, aq shumë i shkonte, aq shumë e bënte problematike, sa unë nuk mund të tregohesha shpërfillës.

    Një ditë e përcolla në Bruklin ku jetonte, buzë oqeanit. Ejani pini një çaj. Hyra brenda në një apartament të pastër me erën e një rrafshnalte me barishte të egra të freskëta në brymë. Nuk u ndërrua. Po me atë veshje, me ato këpucë me taka, e qeshur, krejt e lirë, fare pa brengë tani që në dhomë kishte një mashkull. E pëlqeni me pak qumësht? Jo. Me biskota, apo me çokollata? Me asgjë. Kam gatuar kek me arra dhe portokall, t’u vë pak, e kam gatuar unë. Si të doni. Pimë çajin të dy përballë njëri-tjetrit dhe ajo s’m’i ndante sytë.

    Nuk ju pëlqen çaji? Nuk e pi. Po respektoj zakonin rus. O, sa keq më vjen, po gjithsesi më vjen mirë që po e pi. Ju do t’iu pëlqente diçka tjetër ndoshta, po… Në shtëpi nuk bëj shumë gatime. Në shtëpi vi për të fjetur. Shtëpi është kjo? Paguaj qira të shtrenjtë vetëm se është në zonë të mirë dhe buzë oqeanit. Unë jam pak e çuditshme. Po jo e jashtme, jo për t’u dukur, siç mund të mendonte Fjodori. Ai më quante ekstravagante, prishës të burrave. Vuri dorën në gojë dhe qeshi me gjithë shpirt. Nuk më kuptoi. Po ç’të kuptonte? e nxita unë. Përse jetojmë? bëri pyetjen ajo dhe u skuq prej një tërbimi që më kot u mundua ta përmbante. Nuk më pëlqenin diskutimet. E mbylla. Këtu afër ke ndonjë dyqan që e frekuenton? Pse pyet? Dua të të blej diçka. Po përse? Sepse jetojmë. Ajo qeshi përsëri. I pashë dhëmbët. I kishte të vetët. Të ruajtur me kujdes. Shkuam. Parfumet e Parisit, quhej. Bleu një Calvin Klein 180 dollarë. Sa të rëndë e kishte dorën. Po sa trishtim, panik, gëzim filantropik ndjeja unë. U ndamë në rrugë. Ajo ma mbajti dorën në të sajën, një pëllëmbë e madhe e mishtorme.

    Të nesërmen ishte ditë çeqesh. E premte. Binte shi. Ajo erdhi pranë meje me çekun e vet në dorë dhe dukej aq e gëzuar sikur koha të ishte kthyer mbrapsht dhe ajo të dëgjonte propozimin për martesë të Fjodorit. E kishte dashur shumë. Ç’do të bësh me të? e pyeta. Diçka që s’ta kam treguar. Një herë në muaj, të paktën, dua të ndjehem nju-jorkeze e vertetë. Do të vish me mua? O zot, unë s’isha Fjodori. Gati më tërhoqi nga dora. Dua të darkoj me ty, pëshpëriti. Red Lobster. Ç’bën kjo? A është në vete? Pjatanca të mëdha, me lobsterin e kuq që kushtonte një djall e gjysmë, midhje të mëdha të Bermudës, havjar të kuq, të zi, të verdhë dhe sallatë deti. Verë e kuqe kalifornie. Në sallë hynin xhentëllmenë me papijonë, gra të veshura shumë bukur, financierë, artistë, dhe ne të dy, ajo vezulluese, e mbajtur, po gjithsesi kuptohej që s’ishte prej asaj shtrese, unë i gabuari, që ende s’po e mblidhja veten, shikoja poshtë mbulesën e tryezës, hajet e shumta, tejet ngacmuese, një pompë ekstravagante, që më kishte bërë të mblidhesha e të bëhesha një grusht njeri.

    S’jam i përgatitur për këtë lokal, pëshpërita. S’ka gjë, ti e tregon nga paraqitja kush je, miku im. Ne s’duhet të harrojmë se kush jemi. Të mos humbasim. Amerikanët nuk venë re. Këtë e kanë të mirë. Hante me shumë performancë, s’dija të gjeja fjalë tjetër. Më shikonte me buzë në gaz dhe më jepte qetësinë që më duhej. Vera ishte e mrekullueshme. Lobsteri tejet i vështirë për t’u copëtuar, dhjetëra vegla argjendi shërbenin për këtë qëllim. Ajo i përdorte me shumë mjeshtëri, sikur i kishte shpikur vetë.

    Fjodorin e çoja në lokale më të lirë, po ai s’ndjehej mirë. Nuk e pranonte harmoninë e qenjes me dukjen. I dukej gjë e vogël kjo përçapje për të mos humbur. Erdhëm, po pse të humbasim. Edhe ne ishim. Edhe ne jemi. E mbaj kokën lart dhe iu them këtyre xhentëllmenëve, që fare s’ma vënë veshin: Vij nga Moska! Kam qenë shkencëtare. Nuk kam humbur. Një herë në muaj bëj këtë rit, ma ndjen shpirti, e dua, nuk rroj dot pa të. Nuk është fals. Jo, nuk është për t’u dukur, siç mendonte Fjodori, është përpjekje për të mbetur. Unë pothuajse nuk fola. Isha i tronditur. As që më kishte shkuar në mendje se do të më sillte në një vend si ky.

    Pastaj zgjati dorën dhe mori gotën e madhe të verës, e ngriti lart dhe tha: Ja, Nju-Jorku, i shikon grataçielat e Distriktit të Fashion, Tajms Skuerin, muzeun e Madame Tresure, teatrot e famshëm të Broduejt?… Ja ku janë në valët e verës së kuqe kaliforniane… Vuri buzën në qelqin e hollë vezullues dhe e piu. Unë vij vetëm, i dashur, një orë rri, jo më shumë, se nuk e përballoj deri në fund vetminë. Por ja, sonte po kalojnë dy orë dhe nuk dua të çohem. Ah, sa më shijoi sonte! Ta dish se ti je shkaku…

    Vallëzuam, kënduam bashkë me një këngëtar zezak që i binte pianofortes. Pastaj ajo pagoi gjithë çekun dhe dolëm. Ishim vërtet krejt ndryshe, e kishim çarë rutinën. Ja, që Nju-Jorku ka shumë pamje. Pas gjashtë vjetësh po ia shikoja këtë pamje prej metropoli të famshëm. Ecnim nëpër Avenjunë e Pestë. E çova te vendi dhe bleu një pallto prej gëzof kunadheje natyral. E përcolla gjer në shtëpi. Aty te dera më puthi në buzë shpejt, më hodhi duart në qafë, më këqyri me shumë dashuri, gjithmonë me buzë në gaz dhe më tha: Ke të më huash 100 dollarë, se s’kam ç’të ha gjithë javën?

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË