More
    KreuLetërsiBibliotekëRexhep Ferri: Renesanca e zezë

    Rexhep Ferri: Renesanca e zezë

    1.

    Për famën njerëzore, në kujtesën tonë, është një lexim.
    Njerëzit me pozita shtetërore ëndërrojnë edhe ditën.
    Më mirë se natën.
    Natën i tremb frika ngapak.
    Terri ua prish gjumin.
    Çka është më e rëndësishme në jetë: të jesh i pasur, apo të jetosh e të vdesësh me fytyrë?
    Kjo jetë nuk ka hapësirë tjetër.
    Kur e dijmë dhe nuk e dijmë njeriu a ka vlerë tjetër?
    Ka qenë pak i lumtur, por nuk e di a është ende i tillë.
    Për të zbardhur fotografinë dokumentare, njeriu nuk e kupton historinë më pak se kaq.
    Për ta shpëtuar jetën, për ta ruajtur fytyrën, çka është më e rëndësishme në jetë.
    Kur liria nuk ka hapësirë lirie.
    Mund të kërkojmë e të mos gjejmë pse jemi e ku shkojmë.
    Për të përfunduar mirë, nuk di çfarë të them.
    Asgjë nuk ka kuptim.
    Jeta është kuptim.

    2.

    Në Sheshin e Qytetit çdo ditë kërcet tupani.
    -O milet!
    Të shohim, apo jo?
    Sytë i kemi.
    Çdo gjë ka marrë fund!…
    Copat e qiellit të shtatë po na shoqërojnë.
    Ato ende luftojnë për liri.
    Ajo liri nuk është liria që e kemi pritur.
    Mospërgjegjësinë nuk e kap asnjë ligj.
    Deshëm apo nuk deshëm, maskës së zezë bizantine për Ballkanin e evropianizimin, veshët e gomarit i dalin.
    Kjo meritë është krenaria e atyre që nuk janë askund.
    Borgjezinë e pasluftës që nuk ishte askushi duhet ta kemi parasysh.
    Duhet ta kemi parasysh këtë nivel kaq të lartë të ëndrrës mashtruese që nuk e kemi pasur kurrë.
    Mes budallenjve jetojmë me dëshira të çmendura.
    Vetëm hapësira e durimit përpiqet ta kuptojë fundin.
    Dy mijë vjet ia kemi futur gjumit.
    Harresa është lezeti i gjumit.
    E dimë mirë se Zoti nuk i përdor këto fjalë.
    Ai është i madh.
    Kërkon fjalë.
    Dhe, e dyta, deri sot hapësira trishtuese flet se si na i kanë marrë me dhunë pesë krahinat e atdheut.
    Me nëntëdhjetë e nëntë për qind humbje.
    Ku do të na çojë rrëfimi?
    -Jeta është lëvizje, – ka thënë Aristoteli.

    3.

    Fytyra e njeriut me maskë çka paraqet?
    Përsëritja është në shërbim të frikës.
    Sot nuk dihet çka është rrenë e çka është e vërtetë.
    Në këtë pikë nuk ka ndalesa të tjera.
    Përtej vetvetes nuk shkohet.
    Njerëzit nuk e prishin me pak qetësinë.
    Dhe, nuk e teprojnë më shumë se shumë.
    Nga përvoja fisnike e harrojmë poshtërsinë.
    Shpesh ky qëndrim kushton e kushton.
    Jeta është jetë e jo leckë.
    Pse të mësohemi e të jetojmë me vetminë.
    Urrejtjet shpesh po ia zënë vendin njëra tjetrës.
    Njeriu nuk më frikohet nga ndërgjegjja.
    Mospajtimi është luftë e humbur.
    Ku është e ardhmja.
    Le të dihet.
    Ideali estetik nuk ekziston.

    4.

    Kemi shumë nevojë për lirinë.
    Hapësirën e saj kurrë nuk e patëm të njohur.
    Një njeri, patriot-mashtrues tha:

    • Kush është i zoti le të del e të thotë: kështu nuk shkon!
      Gjatë çdo lufte e pas çdo lufte asnjëherë s’do ta harrojmë se mashtrimi është një çmenduri, e bukur.
      Pa dyshim: mashtrim.
      Me një dritë artificiale harruam krejt çka kemi ditur për historinë.
      Falë Zotit, mbetëm të gjallë.
      Me frymën e kohës i kishim të qeshurën dhe seriozitetin.
      Dy jetë të ndryshme në një kujtim.
      Bëhuni të padukshëm.
      Të paprekshëm.
      Jeta nuk kuptohet me fjalë.
      Sytë i kemi që të shohim e që të korrigjojmë dëshirat e natës pa gjumë.

    5.

    Nga po fryn era e çka po presim, nuk e dijmë.
    Njëra nga pyetjet mund të jetë kush po na prinë dhe ku po shkojmë.
    Kështu nuk shkon.
    Asnjëherë jetën nuk e kemi përjetuar seriozisht.
    Pse nuk ndihemi mirë me njëri-tjetrin, jeta kurrë nuk ka qenë fajtore.
    Me dyshimet e zeza.
    Me simbole të rralla.
    Njeriu i pafytyrë, me merita e pa ndershme mburret.
    Nëse rrugaçëria është vlerë çka mund të presim nga rrugaçëria.
    Fytyrës çdo ditë e më shumë po ia qesim maskën fytyrës.
    Si ta drejtojmë e si të sjellemi kur na ofrohen njerëzit sojli me maskë.
    Pas një rishikimi rreth vetes u ndala.
    Shikova hënën.
    Ajo qeshi.
    Errësira foli për sjelljet e njerëzve.
    Zjarri që na priste në terr për një fjalë goje i mbylli sytë.
    Në mes të natës, reagimet i kishim të trembura.
    Për renesancën e zezë për renesancën e zezë.

    6.

    Një burim i energjisë artifikicale është shija e kohës së ardhshme.
    Me sytë e pabesë.
    Ata që i njohim dhe ata që nuk i njohim, zërin e fjalës e pyesim: çka të bëjmë me dashurinë?
    Lojërat nuk kanë kufijë.
    As drita artificiale nuk ka bukuri natyrale.
    Mos u përpiqni ta kaloni kufirin.
    Çfarë do të bëhet nuk e di.
    Koha po ndryshon.
    Për mirë, apo për të keq.
    Nuk e di a do ta njohim dhe a do ta kuptojmë se sa kemi qenë naiv.
    Mos merrni zjarr.
    Bota do të vazhdojë si më parë.
    Ne nuk e shohim veten se po ndryshojmë. Me buzëqeshje, duke qarë e duke u qeshur, nuk e kishe kornizën e kujtimit.

    7.

    Kush është trim le ta dijë: a ka apo s’ka Zot!
    Duartrokitjet kujdesen që të mos shkojmë më larg.
    -Fol! – tha një i pafytyrë.
    -Çka të them? – e pyeta.
    -Kush jemi?
    -Afroma veshin!
    -I treti është gjuetari!
    Bota është e ndarë në të gjallë e në të vdekur.
    Historia nuk gabon.
    Flet.
    Hesht.
    Harron.
    S’mbeti gjë: as nga fjala komb, as nga fjala mbret, as nga fjala kryeqytet.
    Hasan Jevgu çdo ditë i bie tupanit dhe kërcen vetë.
    S’ka Zot.
    Ka mbret!…
    Ka Zot…

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË