n’odeonin e fshehur…
thuajse dyqind palë sy e patën parë odeonin e fshehur
në pjesën e djathtë të muzeut që shihte nga hëna
…dhe ajo qe jetë pa frymë
se mbrëmjeve
sytë përqendroheshin diku tjetër
thuajse dymijë palë sy u hodhën nga bronzi i pafrymë
por në logjikën e shkrepjes ajo kish mbetur
ende një vajzushkë në pije e zhveshur
vargjet e një moti që kullon lot…
(gjeneza)
mbetur kemi ç’ka patëm qenë e shkuar – e tashme tani
me një pakuptimësi plot arsye
u kthyem përditshmëri e re
gjakun na e lidhën ditën e parë
në këmbën e djathtë
me vete do ish me ne ai – veç
gjaku i detit
dhe ky ishte himni i parë që kënduam duke mësuar se
valën do e shihnim mbi krye dita ditës mëmësi dhembshuri
atëherë me të ecurën e rënduar në të djathtën e paçalë
mbërritën në breg se fjala e tillë kishte qenë kishte mbetur
prej vetes shqyem eshtrat tronditëm gjumin nënë
nga rropullimat e barkave që mbanin erë kockash të njoma
dhe bregu bëhej se takohej me gishtërinjtë tanë i ftohtë
se lindja sa qe ngjizur
me kokat e zbathura të paformuara mirë udhëtimin e pamë
të zërë gojën nga të qarat se fundi është dhimbje
kish mbërritur bregu
gatitëm lindjen e dytë se qielli na bekoi me lotin e hyjnive
e me të lundruam shpirtin nga udha n’udhë se e përjetshmja
mbetet udhëtaria
në portat e njeriut trokitëm furishëm dhe në kutinë postare
lamë një pusullë të vetme
prej gjakut që rrodhi kur vetes i shqyem kockat
dhe ky ishte himni i dytë që kënduam se udha për t’u nisur
qe filluar
atëherë kur era na puthi velat e virgjëra pamë se në qytet zbardhonin
forma të pakuptima të arsyeshme
dhe vështirë s’e patëm të kuptonim se poezia qe lindur
dhe ky qe himni i tretë që kënduam
ndërsa mbyllnim përjetësinë tonë në majemalesh të ujshme
e atëherë dritë do ndriçohej…
fryma dimërake krahët m’i ka pushtuar e atyre netëve
që dalldisem n’duhmën e duhanit që plagoset n’vete
rrekem të t’marr n’andërr përdore e n’një lug poezie
me t’krehë një lëmshnajë flokësh që lëkundet prej flladit
si të ishte një foshnje e pabindur që n’gji amtar mjaltohet
ambël
e atëherë kur t’çelësh pupilat e syve e ndoshta fare pak
turbulluar t’jesh prej një drite t’përthyer e pabindur
ashtin e qenies tënde flatroje n’lirinë e një melodie
që prej s’largu bie si marsh i themeluar n’dhimbje
si t’ishte një foshnje e pabindur
që n’gji tëndin burrërohet duke u bërë i bukur
edhe më duke derdhur lotët e atëherë dritë do të ndriçohej
se përdore n’lirinë e një flladi kam një tufë flokësh prej tuat
që bëhen pamundësi
melankoli e Adriatikut…
(në një natë me hënë të përskuqur)
qenë gjëmimet e dallgëve – fizarmonikë e pakuptimtë
duke u zhytur në përhumbjen e zisë së natës
ato që zgjuan mërinë e gjumit të Poseidonit
s’rreshtin as velat si jetë oktapodësh
të lumturojnë mbrëmjen e padronit të tyre
por mëkati mbi dallgën është një plagë që plaket me njeriun
dhe ndoshta edhe pasi të vdekur vetë njeriu
ajo ende pikon dhimbje
ranishtat supebardha zbuluar nga pëlhurat e algave
zvetënohen në kokërriza edhe më të vogla
se frika nga zbulesa është një lindje e re
më e dhimbshme se lindja në vajzërinë e parë
pulsi i gurëve rend revan në brinjën e betontë të qytetit
njerëzit ngrenë mbi qafa mbulesat e pendesës
heshtja e udhëve bën që i ftohti të duket i acartë
ndonëse në motin e vjeshtës dhembja është më e ëmbël
asgjë nuk dinë iriqët asgjë nuk dinë gjinkallat
dhe as kënga e tyre bezdisëse asgjë nuk di
se mëkati mbi dallgën është një zemëratë hyjnie
që e ftoh pëllëmbën e nxehtë në faqen e shkëmbinjve
nën molin që mban aromën e ndryshkut të spirancave
deti është një kujtesë e pamoshë
një shembull i kujtesës së kaltër
që rrëmben nga kjo hënë e mbrëmjes madhështinë
dhe njerëzve u rri ballazi si një pasqyrë ndërgjegjje
që mbrëmjeve që do të vijnë
mbi qafat e zbathura të mos ngrenë jakat e pendesës
puls i shkëmbinjve rend revan në brinjët e drunjta të barkave
që lartohen frikurazi mbi dallgët e mërisë së gjumit të Poseidonit
se ushtritë e dhimbjes janë të tilla
si kjo mërzi e valëve ballë meje
këtë mbrëmje të vetmuar nëntori
melankoli e Adriatikut ti lëndesë e bukur
që fshihesh në mbretërinë e njomë të qytetit
mbanë në duart e tua
se vargjet në stinë të tilla burrërohen
kam lindur me detin…
mot i rrënuar nga dhimbja qe ato ditë
loti i detit lëngatë e perëndisë
rëra shtrat i arlekinëve të botës përtej
nuk ngjiz një varg të ri – bëhet vjeshtake
dhe sytë e kokrrizave i pleqëron pluhuri i hënës
loti i detit është trembje fëmije në mesnatën e qetë
që s’lëkundet nga dëshira për të gjetur gjirin e humbur
dhe qielli i bëhet një hapësirë e ngushtë pa ëndrra
se ëndrrat burrërohen nëpër tallaze
me detin lindëm në një ditë
qe mbarsur moti i vjeshtës së parë
ndërsa retë ekstazën e lirisë përtypnin njëherësh
ushtritë e guackave kërkonin udhëheqësit e tyre
dhe vraga e daljes sime
i la një thepisje të madhe
si të ish shuar malli i Akrokerauneve
loti i detit është një ishull i mbërthyer nga darët e erës
shtrëngon shallin në qafën hollake si nyje gordiane
dhe lë aty brenda si testament
një fat anonim
se vetë ai është një përtej-qenie që në gjoksin e saj
ka frymën e padeshifrueshme nga alfabeti ynë
dhimbja e daljes sime i mbetet plagomë
varur në krahoshë tek lundron detërave
velëbardhë e ngjyer me melhem që kullon gjak
po peshë të rëndë ka gjaku pikuar nga ashti i detit
se në damarët e tij lundrojnë frymëzime të rinisë
dhe në parkun e fshehur diku pas aorte
mblidhen nën ombrellën e poezisë
loti i detit është lëngatë e perëndisë
requiem i të premtes mbrëma…
ç’është të blasfemosh me ty det në mos mëkat
u shigjetofshin mëkatet drejt meje
njomur në palcën tënde prej përjetësie
bekuar në të ardhmen tënde prej ëndrre
një kuisje katërputroshi të zgjon qepallën e syrit
mbi nënkresën prej batllash çajnë retë gladiatorët e qiellit
ndërsa poetët mërdhijnë në vjeshtën e vetmisë së tyre
me duhmën e flladit të hidhur të tetorit në një qytet
që s’bën vjeshtë të trazuar
më bëj dhe mua dhembjen tënde det
atë të pashpjegueshmen dënesë të Penelopës
më të pambërritshmin vendtakim
të ftohtin e gurëve që gdhihen
si dëshmitarë të pakorruptueshëm
më bëj dhe mua kureshtjen tënde foshnjërake
atë të përrallës me piratë që luftojnë mbi barkun tënd
ç’qenka të blasfemosh për ty det
aty në katakombin që fle mbi gishtërinjtë e tu
fle dhe dhembja e një ylli që fiket shumë larg prej këtej
dremit mbi pentagram
një requiem për amforën eshtërthyer
një orkestër kanë ngritur guralecët në skenën me rërë
diku derdh lot një violinë
më tutje buzëqesh trupi i kitarës që ngjan të jetë bota
e ndarë veç me paralele tejbotërake
më bëj dhe mua det dhembjen tënde
trishtimin e një shtëpize detarësh
lotin e një zonje që mban në shpirt një zezonë
dhe shuan mallin me këngën e valës në prag
bëmë dhe mua ti përjetësi
një yll që fikjen ta kem mbi supin tënd
dhe atëherë kur të kem dhënë frymën e fundit
me gishtërinjtë e tu do të më qasësh pranë vetes
dhe rrasa e arkëmortit do peshojë dallgë që nuk teshtit në breg
sheshim shtatori…
drithmën e vargut me se ta mbështjell
se moti nis të krisë mendjet
dhe syri i atij korbi -që s’është veç i Alenit-
mjegullon si jeta
në molin që mban peshën e moshës së drurëve
mban varur në sqeposhkë një shami të zezë
ndërsa me zezozën e gëzofit të tij
mban zi për një vjeshtë
që lë pas shpine
-të ndalet kjo drithmë dalldingjizëse e të shkundet
qielli nga një baladë që peshon lot nëne-
s’e njoh imazhin tënd korb i stisur
i dalë nga çmenduria e frymëzimit
vallë ç’udhë ngave që bun në çatinë e qytetit tim
parashutën tënde varur ke një shami prej rejëze
në ç’mote do të flitet veç për lavdinë tënde
se zezona na ngjau përditshmëri plakushe
me një protezë të lëvizshme
korbavegjëlit ku janë fshehur -tek ç’pendë e jotja-
po duket se dhembshuria e amës nuk qenka
për revolucionarët që hanë vetet të parët
me se ta mbështjell korb i nëmur çatizën e qytetit tim
që ti në syrin tënd e ke prehë të pashmangshme
me urinë e një të pangopuri si kurrkush -korb-
ç’të këputet shpirtit ty si jehonë paskajore
-me mund ti me ba me qenë-
ajme të ndalet kjo turmë kujisjesh frikamadhe
ç’qe thënë të jetëzohet në hunjtë e parastatujave
u bë bronz e rri heshturak barabar kryeve tona
ç’qe fshehur në rrethin e kujtesës është e shkuar
u bë mirazh në celuloid të djegur
s’e njoh portretin tënd korb i dalldisur
por druaj vdekjen time
që në at’ mot një këngë mund të rrojë në buzën tënde
hënë e kafshuar që fle në qiell…
veç klithmë bulkthi troket tek portat Skee
sytë që përpëliten janë të tutë
pa u zgjuar nga bota
prej lëkure ëndrrash
fjetur bashkë me ty në një masë pentagrami
që përtypet papritur nga uria e violonçelit
bërë prej dhimbjes së poetëve
në qytetin tim s’gjallojnë portat Skee
s’gjallojnë as sibilat
por do gjesh rezervate të trishtilave edhe më të bukur
që në lëkurën e mollëzave i vjeshtohet flladi i shtatorit
në buzën e poshtme kullon ende plagë puthja e ikjes
e nderur në telin e tretë në oborrin që sheh nga deti
në dy gjinjtë e tu që s’kanë njohur tjetër betim të huaj
përpos atij se për atme edhe mund të biesh
përpos atij se për atme edhe mund të bëhet qenia jote
në qytetin tim gjallojnë dallgët e plakura
rini e dallgëve është fshehur mes trupit tënd frymëzues
për t’u bërë poeti kokëkrisur në botë
ngase qyteti s’ka rritur portat Skee
për të shkruar një lavdi me bardhësinë virgjëri
në qytetin tim gjallon kjo hënë e kafshuar nga Zeusi
i pangopur sillet rrotull poezisë fhe rrotull teje
por qyteti im nuk është Olimpi i kohëve të reja
është qyteti që dallgën mëri e fsheh tek luspa e sirenës
dhe dhimbjen e ngujon në gurin e brigjeve
që loti yt të mos mbërrijë kurrë atje
(pa titull…)
në këtë shi rrëmbak ti nuk je
ka mbet’ një hije e mjegullt nga portreti yt
një grimëz trishtim prej syve
prej shpirtit
prej eshtrave
se fitoret nuk kremtohen mbi lëngata
mbetesh një hap i lodhur i ngadaltë e i pashkëputun
nga truni i mekanizmit të jetës së këtushme
se në përtej-botë thonë ndryshe është
edhe alfabeti i një qeni t’lëshuem rrugësh
në këtë shi obskur ti mbetesh mendim i vyer
një metaforë e rrëmbyer në krahët e mëmësisë së re
në dritaren e detit…
nga dhomëza e vogël me trupin rrethor
krahu i një pulëbardhe bëhet edhe më bardhosh
si portreti yt me hënë të plotë ndër pupila
që vozit mbi armatën e historisë
nga dritarja e detit shoh qytetin ashtu të urtë
duke dhënë shpirt në prehërin e perëndimit
dhe vijën ikonike të trupit tënd që përvidhet
si shenjtëri në jastëkun e dallgës
në rërë kanë mbetur gjurmë
kudo gjurmë gishtërinjsh të një të ecure zbathurazi
sepse vetëm kështu mund ta ndiejmë dhimbjen e tokës
ajo vijë ikonike e lakimit të trupit tënd
nget sa mijëra jetë të mbërrijnë në portën e ëndrrës
dhe nga dritarja e detit
unë shoh se si zvetënohen rrugët
si falen njeëzit
si tranden pulëbardhat
si shuhen dritat e qytetit
se në ëndërr…
