More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi të zgjedhura nga Luljeta Lleshanaku

    Poezi të zgjedhura nga Luljeta Lleshanaku

    MISTERI I LUTJEVE

    Në familjen time
    lutjet bëheshin fshehtas,
    me një hundë të skuqur nën jorgan, me zë të ulët,
    gati mërmëritje,
    me një psherëtimë në fillim dhe në fund,
    të hollë e të pastër si një garzë.

    Përreth shtëpisë
    kishte vetëm një palë shkallë për t’u ngjitur,
    ato të drunjtat, të mbështetura gjithë vitin pas murit,
    për riparimin e tjegullave në gusht para shirave.
    Në vend të engjëjve
    hipnin e zbritnin burra
    që vuanin nga shiatiku.

    Ata luteshin duke u shikuar sy më sy me Të,
    si në një marrëveshje kryezotash,
    duke kërkuar një shtyrje afati.

    “Zot, më jep forcë!” e asgjë më shumë,
    se ishin pasardhësit e Esaut,
    të bekuar me të vetmen gjë që mbeti prej Jakobit
    – shpatën.

    Në shtëpinë time
    lutja ishte një dobësi
    që nuk përflitej kurrë,
    si të bërit dashuri.

    Dhe njësoj
    si të bërit dashuri
    pasohej nga nata e frikshme e trupit.


    BERLIN, HOTEL CITADINE

    Është mbrëmje. Jashtë dy-tri taksi të vëna në pritje
    të ndonjë kalimtari që ka humbur rrugën.

    Dhoma është ashtu siç e lashë në mëngjes,
    përveç çarçafëve të ndërruar
    dhe zhurmës së lehtë të shiut që mbi xhama kërcet
    si një tufë lulesh të thara
    kur u ndërrojmë vendin.

    Dhe i njëjti mesazh në sekretarinë telefonike:
    një zë burri, i regjistruar muaj më parë, për një tjetër grua,
    për dikë që është fshirë me të njëjtët peshqirë
    të larë dhe të parfumuar.

    E kthej mesazhin mbrapsht, e dëgjoj disa herë…
    Kryqëzohem si direku me një erë të panjohur
    duke shmangur pyetjen: “Çfarë mund të ketë ndodhur më pas?”

    Më në fund, mund të shtrihem në atë shtrat
    të rregulluar nga duar anonime,
    do të tendosem midis gjërave të mia të humbura
    (pyetjeve që u ngutën të merrnin përgjigje)
    si një fill tregues prej mëndafshi
    midis fletëve të sapolexuara të librit.


    DËBORA E PËRVITSHME

    Në këtë qytezë
    dëbora e përvitshme,
    e mbështetur mbi drurët e rrallë e të vetmuar,
    nuk sjell asgjë të re.
    Ajo nuk është as më pak e as më shumë
    se ecejaket e zakonshme të veteranit
    mbështetur mbi patericën e tij të drunjtë.

    E njëjta histori lufte
    e treguar me qindra herë,
    e njëjta markë cigaresh që i zgjatet miqësisht
    dhe po të njëjtët sy që e përcjellin,
    të errët e dembelë,
    atë dhe goditjen e thatë ritmike
    derisa silueta e tij të zhduket
    midis hijeve të nënshtruara të çative
    dhe pikëlimit të tyre
    tmerrësisht të ngadaltë…


    FËMIJËRIA

    …apo çajniku
    që fishkëllente
    përjetësisht me hundë të zëna.
    Kur jashtë binte borë
    e në oborr
    trëndafilat bënin gjumë fëmije nën mjegull,
    me thonj të ngulur në fytyrë.


    GRUAJA DHE GJIRAFAT

    Gruaja kujton
    se dikur bënte pjesë
    në një familje gjirafash.
    Lëkura e tyre e ngrohtë
    e piqte ajrin si tjegull.
    Fuqia e gjirafave qëndronte te qafa,
    qafa e gjatë dhe muskuloze.
    Vuajtja e tyre ishte po qafa,
    përkulja mbi drurët tropikalë, të shkurtër.

    Peizazhi u fshi një ditë,
    u fshinë kokat, gjunjët delikatë, kurrizet pullalie,
    mbetën vetëm qafat, qafa e pjerrët e gjirafës
    e hutuar midis fletës së bardhë
    si shkallë lëvizëse aeroportesh
    që tërhiqet ngathët mbi pistën e lagësht
    pas ikjes së avionit.


    KOHË SHIRASH

    Edhe pak
    dhe shirat do të kapen me kthetra pas dritareve
    si shpendë të uritur.

    Vijnë nga errësira,
    shfaqen vetëm një çast të shkurtër asteroidik
    dhe pastaj kridhen prapë në errësirë.

    Paqja zbret mbi enët dekorative të bakrit
    ekspozuar mbi muret e bardha të kuzhinës,
    në enët e fërkuara deri në të shkuarën e tyre të largët.

    Shira,
    as të ëmbla e as të njelmëta,
    filozofia asnjanëse e jetës
    që s’ndalet e as nxiton.

    Nga goja e dragoit në një emblemë vikinge
    del frikshëm një flakë transparente
    e bardhë…

    Zjarri i përjetshëm i shirave.


    LIBRA TË VERDHË

    Një kohë që s’ka shumë të vërteta,
    nuk ka as tabu.

    Ndoshta ky libër i verdhë është një nga të paktat,
    ndonëse gjithçka që mbetet prej tij në mendje
    është akti i fshehjes.

    Është vapë. Darka shërbehet me ngathtësi dhe si çdo natë
    në orën e caktuar. Ora kur ne mbulojmë njëri-tjetrin në ekuinoks.
    Diçka e gatuar shpejt, një kokë viçi. Hisja ime është gjuha.
    Thonë se, po të hash gjuhë, gjuha të rritet;
    po të hash syrin, do të kesh shenjë të mirë.
    E nëse ha libra, do të hash veten,
    pak e nga pak, nga qoshet në qendër,
    si makinat korrëse në fermat kolektive.

    Nga kreu i tavolinës vijnë leksione mbi evolucionin,
    “Të fortët vdesin; më të dobëtit mbijetojnë!”
    në një mënyrë krejt origjinale,
    duke mëshiruar lythat me dorë.

    Dhe asgjë nuk e dallon nga një darkë e shenjtë
    ku në porcione të barabarta ndahet buka dhe shpirti,
    të vërtetat e vetme – të lexuara fshehtas
    e të mistifikuara gjatë shkëmbimit
    njëlloj si librat e verdhë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË