More

    Poezi rumune

    Përktheu nga origjinali Pandi Bello

    Balladë popullore

    Shqerrkëza

    Në kënd të një pllaje
    Në një skaj parajse,
    Ja tek vijnë rrugës,
    Tatëpjetë vaut
    Tre turma me shqera
    Edhe tre barinj.
    Njëri moldovean,
    Tjetri hungurean
    Dhe një vrënçean.
    Por hungureani
    Dhe ai vrënçeani
    Në një fshehtësirë
    Lehtas pëshpëritën
    Në terrin e natës
    Në besë ta presin
    Vllamin moldovean
    Se zili e kanë.
    Për delet e shumta,
    Kaleshet e bukura
    Dhe kuajt e zgjuar
    Qentë e tij besnikë!
    Veç një shqerrkë e butë,
    Leshtore e rudë
    Prej tre ditë plot
    Flet e s’pushon dot
    Bari poshtë s’i shkon
    -Shqerrkë moj e butëza,
    Kaçureledredhura,
    Prej tre ditë plot
    Flet e s’pushon dot!
    Bari s’të pëlqen
    A diçka të dhemb
    Më thuaj çfarë ke?
    -Eh more zot i dashur!
    Kthei delet këtej
    Korrijes së thellë
    Mes barit të lartë
    Hija le ti zerë!
    Zot, o zoti im,
    Qeni angullin,
    Ai qeni trim
    Mbi vëlla besnik.
    Se në terr të natës
    Duan të të vrasin
    Ai hungureani
    Bashkë me vrënçeanin!
    -Moj kaleshja ime
    E vogël dhe trime
    Të jetë se do vdes
    Në një fushë të shkretë
    Thuaji vrënçeanit
    Dhe hungureanit
    Le të më varrosin
    Jo larg prej këtej,
    Në shtrungën e deleve,
    Me ju dua të jem:
    Amanet ju le,
    Këtu afër stanit,
    Qenin ta dëgjoj,
    Fyellin baritor
    Te koka ma mbani.
    Flet me drithërimë!
    Vuajtjet e mia
    Fyelli ti këndojë,
    Dëshirat e mia
    Fyelli ti tregojë
    Era kur ti tundë
    Gjethet në korije,
    Delet kur të mblidhen
    Mua të më vajtojnë
    Me lot dhembshurije!
    Por për vdekjen time
    Kujt mos i trego!
    Së paku i u thuaj
    Se unë jam martuar
    Me një bukuroshe,
    Princeshë syshkruar,
    Dhe në dasmën time
    Një yll ra nga lart;
    Dielli dhe hëna
    Kurorë më dhanë,
    Bredhat dhe selvitë
    Dasmorë i pata
    Prift malin e lartë
    Zogjtë lautarë,
    Mbi një mijë zogj,
    Qirinj pa fund yjet!
    Dhe nëse papritur
    Nëse e takon
    Nënën time plakë
    Me brezin e lintë
    Sytë e saj përlotur,
    Duke më kërkuar
    Ecur a vrapuar
    Në pyet për mua :
    “Kush më njohu vallë,
    Kush më pa ndonjëherë
    Bari mbi të tjerë,
    Prej çarkut i lerë
    Faqezat e tij
    Bardh si qumështi;
    Mustaqja e tij
    Spicë si kalli;
    Baluket e tij
    Pendë e korbit të zi,
    Sytë e djalit të ri
    Dy kokra qershi”
    Ti shqerrkëza ime
    Kujdesu për të
    Tregoi ngadalë
    Se unë jam martuar
    Me një vajzë princi,
    Në një skaj parajse,
    Dhe nënëzës time
    Të lutem mos i thuaj
    Se në dasmën time
    Një yll ra për mua
    Se dasmorë pata
    Bredhat dhe selvitë,
    Prift malin e lartë,
    Zogjtë lautarë
    Mbi njëmijë zogj
    Qirinj yjet ndrijnë!. . .


    Alexandru Macedonski

    Kënga e shiut

    Shiu bie,
    Shiu po bie sa mundet,
    Me shiun që bie më zgjohet
    E vjetra, e reja, çdo dhimbje…
    Gjithçka prej trishtimit mbulohet,
    Shiu bie.

    Shiu bie,
    Shiu po bie sa mundet…
    Më kot kërkojnë këngë të kthjella
    Si lule të lagura vese
    Ata që s’dinë ç’është pikëllima…
    Shiu bie.

    Shiu bie,
    Shiu po bie sa mundet…
    Trupi im si dhe fryma
    Vuajnë të dy në vajtime…
    Jeta kalon ndër ndryshime …
    Shiu bie.

    Shiu bie,
    Shiu po bie sa mundet…
    Xhamat ushtojnë gjëmatare
    Çan në dy copë zemrën time
    Kënga e shiut kobtare…
    Shiu bie.


    Lucian Blaga

    Drita

    Drita që vjen
    të më mbushë zemrën kur të shoh,
    vallë nuk është një stërkalë nga drita
    që u krijua ditën e parë,
    nga ajo drit’ e etur për jetë ?
    Asgjëja dergjej në agoni,
    kur i Papërshkrueshmi lundronte në errësirë
    dhe dha shenjën :
    ‘’Të bëhet dritë !’’
    Një det
    dhe një furtunë e çmendur drite
    u shfaq në çast:
    ishte një etje mëkatesh, dhimbjesh,
    shpirtësimesh, vuajtjesh,
    një etje për jetë dhe diell.

    Po ku u zhduk verbuesja
    dritë e atëhershme – Kush e di ?

    Drita, që vjen të më mbushë
    zemrën kur të shoh – o mrekulli,
    është ndoshta stërkala e fundit
    e dritës që u krijua ditën e parë.


    Unë nuk shkatërroj kurorën me mrekulli të botës

    Unë nuk shkatërroj kurorën
    me mrekulli të botës
    dhe nuk vras
    me mendje misteret, që i takoj
    rrugës sime
    në lule, në sy, mbi buzë apo varre.
    Drita e të tjerëve
    mbyt magjinë e të padepërtueshmes
    fshehtësi
    në thellësi errësire,
    por unë,
    unë me dritën time shtoj misterin e botës –
    dhe ashtu si me rrezet e saj të bardha hëna
    nuk e zvogëlon, por e drithëruar
    zmadhon dhe më fort sekretin e natës,
    ashtu pasuroj dhe unë agimin e përhumbur
    me drithma çudishenjta
    dhe gjithë ç’është pa kuptim
    kthehet në pakuptimësi më të madhe
    në sytë e mi –
    se unë dashuroj
    dhe lule dhe sy dhe buzë dhe varre.


    Po rri në pyll lavdihumbur

    Po rri në pyll lavdihumbur
    zogu i madh i pamundur.

    Qiellin e vogël zotëron
    por asgjë nuk e shëron,

    vetëm vesë nëse pi
    shkrumb prej ylli, bërë hi.

    Gjith’ shikon lart i sëmurë
    tek ai yll përmbi janurë.


    Autoportret

    Luçian Blaga është i heshtur si mjellmë.
    Në atdheun e tij
    rënia e universit varet prej fjalës,
    shpirti i tij ndodhet në kërkim,
    në shekullorin, të heshtur kërkim,
    sot e gjithmonë
    dhe deri tek ato më të fundit kufij.
    Ai kërkon ujin prej të cilit pi ylberi.
    Ai kërkon ujin
    prej të cilit ylberi
    e pi bukurinë dhe mosqënien.


    Poezia

    Një vetëtimë nuk rron
    vetëm, në dritën e saj,
    veçse një çast, aq sa e vonon
    rruga nga retë deri te trungu
    i dashur, të cilin përqafon.
    Kështu është dhe poezia.
    E vetme në dritën e saj
    ajo zgjat sa një vegim :
    nga retë deri te trungu,
    që nga unë deri tek ti.


    Nicolae Labis

    Vdekja e sorkadhes

    Thatësira ka vrarë dhe flladin e lehtë,
    Dielli i shkrirë rrjedh në tokë fshehtë,

    Qielli i zbrazur tretet në zjarrmi,
    Nga pusi kotruvet nxjerrin ujin zi.
    Në pyje veç zjarre, oh zjarret furi
    Flakërojnë të egra në satanikun vallzim.

    Në kodra mes shkurresh nga pas ndjek tim atë,
    Ligsht më gërvishtin bredhat e thatë,
    Fillojmë të dy gjuetinë e kaprojve
    Gjuetinë e urisë në malet Karpat.
    Më dërmon etja,
    Dhe zjen përmbi gurë
    Një vijë uji që te çizmja shket.
    Tëmthat më shtërngojnë fort. Ec si në një tjetër,
    Të madh, të huaj dhe të rëndë planet.

    Presim në një një shteg ku ende po kumbojnë,
    Nga telat e valëve të qeta, burimet.
    Kur të perëndojë dielli, kur hëna të ndriçojë,
    Këtu do vijnë, valle-valle, të pijnë
    Një nga një, të bukurat sorkadhe.

    Kam etje, por im atë më bën shënjë të hesht.
    Ujë marramendës që në kthjellësi valëzon!
    Përmes etjes ndihem i lidhur me qënien që do vdesë
    Në çastin e ndalur nga ligj dhe zakon.

    Po dihat vala si fëshfërimë, lehtë
    Sa e frikshme errësira mbi univers noton!
    Kullon ndër hapësira gjak
    Dhe gjoksin e kam të kuq, sikur
    Duart e gjakosura kam fshirë në kraharor.

    Si në altar digjen me flakë blu fieret
    Dhe yjet midis tyre vështruan gjithë habi,
    Vaj, sa do doja mos vish, mos afrohesh,
    Bukuroshe viktimë e pyllit tim!

    Ajo u shfaq papritur, ndaloi dhe
    Shihte përreth e frikësuar,
    Nga hundët e holla me drithërimë pikoi
    Rrëshqitas uji me rrathë bronzuar.

    Shkëlqenin sytë e përlotur si në vagullim,
    E dija se do vdesë, mes dhimbjes.
    Më dukej se rijetoja një mit
    Me vashën e ndryshuar në sorkadhe.
    Prej lartësish, drita e zbehtë hënore,
    Derdhte mbi gëzofin e e ngrohtë lule qershi.
    Vaj, sa dëshiroj, pushka atërore
    Për të parën herë të gjuajë gabim!

    Por lugjet ushtuan. E rënë në gjunjë,
    Kokën e ngriti lart, yjet duke i vështruar,
    Pastaj e përkuli dhe ja në ujë
    Lodruan margarite të vargëzuar.
    Një zog i kaltër dridhej i trembur midis gjethesh
    Dhe jeta e sorkadhes u ngjit në lartësi
    Fluturoi qetë me klithma si zogjtë në vjeshtë
    Lenë foletë hi dhe në shkreti.
    Më merreshin këmbët, por shkova i mbylla
    Sytë e rrethuar nga brirët, trishtuar,
    I tronditur përmendem kur ati im tha :
    Tani kemi mish!- Dhe fishkëlleu i gëzuar.

    Kam etje – i them tim eti, ai më thotë – pi.
    Ujë marramendës që ngjyrëvrarë valëzon!
    Përmes etjes ndihem i lidhur me qënien që ka vdekur
    Në çastin e ndalur nga ligj dhe zakon…
    Por ligji është i shkretë dhe i huaj
    Kur jeta e vështirë na bën të vuajm’.
    Braktiset mëshira si dhe çdo zakon,
    Kur motra prej urisë dhe sëmundjes lëngon.

    Pushka e tim eti prej tyte tym lëshon.
    Vaj era s’fryn porse gjethet ujem vrapojn’!
    Shkrep ati im lart zjarr frikëtar.

    Vaj, sa shumë ndryshoi pylli mbar’!
    Pa dashur zë me duar midis barit
    Një këmbanëz me tinguj argjendi…
    Prej hellit shkul dhe ve në plloçë im atë
    Zemrën e sorkadhes bashkë me veshkat.

    Ç’ke moj zemër? Kam uri! Dua të rroj dhe dua…
    Ti virgjëreshë, sorkadhe, haj, falmë mua!
    Më flihet. Sa i lartë zjarri! Dhe pylli sa i thellë!
    Qaj. Ç’mendon im atë. Ha dhe qaj.
    Ha dhe shoh në qiell!


    Nichita Stanescu

    Të rinjtë

    Po puthen, ah, po puthen, po puthen
    Të rinjtë në rrugë, në restorante,
    mbi bordura,
    po puthen me rrëmbim sikur ata vetë
    mos ishin veç disa mbaresa
    të puthjes.
    Po puthen, ah, po puthen midis makinave
    në vrull,
    në stacionet e metrove, në kinematografe,
    në autobuzë, po puthen me dëshpërim,
    me violencë, thuajse
    në kreun e puthjes, në fundin e puthjes,
    pas puthjes
    nuk gjendet veç pleqëria e parashkruar
    dhe vdekja.
    Po puthen, ah, po puthen, të rinjtë e hollë
    e të dashuruar. Aq të hollë sikur,
    të shpërfillnin ekzistencën e bukës në botë.
    Aq të dashuruar sikur, sikur
    të shpërfillnin ekzistencën e vetë botës.
    Po puthen, ah, po puthen, sikur të ishin
    në errësirë, në errësirën më të sigurt,
    sikur të mos i shihte askush, sikur
    dielli pritej të lindë
    i dritshëm
    vetëm
    pasi gojët e këputura nga puthja dhe
    të gjakosura
    nuk do ishin më në gjëndje të putheshin
    veçse me dhëmbë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË