More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Shkëlzen Halimi

    Poezi nga Shkëlzen Halimi

    Shkëlzen Halimi u lind në vitin 1961. Është diplomuar në Katedrën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqiptare në Fakultetin Filologjik në Shkup. Ka punuar në gazetën Flaka, Bota sot, Fakti. Aktualisht punon në gazetën Koha. Ka botuar veprat “Ujem dashurie” (poezi), “Qeshje pa zë” (poezi), “Beti blu në Bit Pazar” (poezi), “Rruga kobër” (poezi), “Lule në shkretëtirë”(poezi), “Agshol i grisur (tregime), “Vdekja e Vincentit” (tregime), “Oda e rrëfimit” (tregime), “Kthimi” (roman) etj. Shkëlzen Halimi ka shkruar edhe disa drama që janë inskenuar në Tetovë, Shkup e Kumanovë.

    UDHËTARI I VONUAR

    E ndjej, është aty
    I fshehur pas hijes sime
    Dhe zvarritet mureve plot lagështi

    S’ më vjen më as zëri i largët, as kujtimi i humbur
    As loti në ëndërr
    Veç klithmës me jargët plot helm

    Më është zbehur ëndrra për pullazin e jetës
    Për një sy gjumë në truallin që s’lëkundët
    Për derën që hapet krah më krah
    Nëpër të cilën kalojnë lindja, vdekja,
    Gëzimi, dëshpërimi
    Dhe udhëtari i vonuar

    BARKA

    Me barkën prej letre dhe dritën e hënës
    Me valët e fjetura dhe vetminë e Kruzos
    Të erdha në ëndrrat e trishtuara

    Tavernë e tymosur, fytyra të mërzitura
    Vite të rrudhura pashë mbi supe
    As hanë, as pinë, kufoma të gjalla
    Dasmorë që erdhën me heshtjen muzikë

    Rrugëve të qytetit pa drita, kujtime të përthara
    Dhe muzgu i zymtë me korbin pullaz
    Pllakëza hiri rrugëve me fanarë të fikur
    Shtëpi pa dritare, dyer të gozhduara
    Askund hija, lule në saksi, kambanë e shurdhër

    Do të kthehem me barkën prej letre
    Me dasmorët kufoma të gjalla
    Pa dritën e hënës
    Që do të zhytet në përrallat e dimrit
    Në legjendat e ringjalljes, në njëmijë e një net pa gjumë
    Mbylli sytë dhe mos u bë bukuroshe e fjetur
    Mbylle dritaren para stuhive e rrëmetit
    Mos kafsho kërpudhën me buzët pranverë

    Ma shtro dyshekun nëse vij i rraskapitur
    Nën kulmin e lodhur
    Dhe më mbulo me heshtjen e vetmisë
    Oh, kur të zgjohem do ta shkundi pranverën
    Nga buzët plot shkrim

    LEGJENDË E HARRUAR

    Hije harrese ka mbuluar odën e vetmisë
    Nata s’zhduket nga dritarja e vogël
    As vaji i qyqes që paralajmëron stinën e vonshme
    Dhe trokun e kalit të zi që hingëllon
    Në legjendat e harruara
    Për Doruntinën dhe Konstandinin
    KAMBANË

    Ja edhe kjo ditë po ik si çdo ditë tjetër
    Makthi i mëngjesit mbulohet me terrin e natës
    Që lëshohet para syve tanë
    Më vjen pas krijesa që s’i besoj
    Edhe në këtë udhëtim pa fund

    Ja tek shfaqesh në formë hije
    Me kambanën e vdekjes
    Rrugëve të humbura
    Ku heshtja vret pa mëshirë

    PËRBALLË VDEKJES

    Të zgjon vaji plot pikëllim
    Si kënga e mërzisë pa fund
    Pranë varrit të ushtarit të panjohur
    Ku vasha ia miklon plagët, shembjen
    Perëndimin e diellit
    Dhe ditët pa mëngjese që i vijnë stinës pa emër

    I kishte dalë përballë vdekjes
    Dhe i kishte thënë: merrmë me gjithë botën time
    Të vogël

    NDARJA

    Në një mëngjes të zymtë të stinës pa emër
    Në Taksim të Stambollit u shkreha në vaj
    Nga shakaja e fatit që lundronte grykës së Bosforit

    Jashtë shiu mbulonte gjurmët
    E dhembjes që kishte marrë rrugën
    Të më takonte sërish në atë stinë të zymtë
    kur duhej t’i dorëzohesha ndarjes

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË