PEIZAZH ME HËNË
Hape gojën si rrjetë fluturash e gjuhën ma rrëmbe!
Kam një vend për ty:
eja shpëto nga të gjitha hijet e ditës!
Ejmë në gojë
dhe me çokollatën prej gjuhe që shkrin
e bëhet bojë-e-penel,
zbulo se goja është peizazh për dy vetë;
ec e përkëdhel
zbulo stolat e bardhë e vënë qark si në skenë
dhe një teatër të butë shtrat në mes…
e sheh?
ka errësirën e duhur për dashuri,
e më tej
nëse gjuhën-fjollë e çon të zbulojë siç di
do shohësh se ka një orkestër në grykë
që notën e parë të rënkimit luan në sol maxhor
mos ndalo…
ngjitu e shih se ka një kubè të harkuar qiellzë
sa nxë gjithë qiellin e pasqyrtë me vesë;
futu e zbulo
motin e të gjitha tangove të poezisë,
që kondensohet e rrjedh cepave të buzëve si pjalm
si lëngu i hënës së ngrënë, sapolyer me ar(t).
KUJTIMET
I dua dritaret me kanate
si duar të hapura për përqafim – të gjera sa një oborr me lule.
Mbështillem me krahët e mi…
për të ndier me mend praninë tënde,
e shtrëngoj aq fort atë përqafje çapitëse
sa ndjenjat plasin si njolla të errëta në sy
e zbresin si vesë mbi buzë te një puthje petali;
hija e këtij vallëzimi në mur është njëjës, e hollë
si një fyt i ngushtë për të marrë frymë
kur lotët përmbytin ajrin me avull,
sytë e xhamat vishen me mjegull;
në këtë dhomë të mbyllur si gonxhe
banuar vetëm nga molat e kanateve
që brejnë drurin, në simfoni me molat e mia;
unë e shoh qartë e thellë mallin prej mëndafshi;
në këtë dhomë pa perde-petale-që-gëzohen-në-erë,
ku endem si gjysmë tape
mbetur brenda shishes përgjysmë me verë
ndiej bulëza dhe bëj rrathë të mpirë lëngjesh
që përplasen prapë tek unë si një ishull lundrues;
për t’u kalamendur në këtë vallëzim të përgjysmuar
psherëtij me rrokje – si puls – emrin tënd në vend të melodisë…
Sa lehtë do ta mbanin peshën këta gjunjë të kapitur,
kur faqet t’i puqnim pashqitshëm
si mollëza gishtash të ngjyer në mjaltë!
FËMIJA IM UJOR
Fëmija im ujor, krejt bardhor,
Lirinë tani ti përhap si syprinë tej-e-tej mes brigjeve-plazhegjera
shtrirë me shpinë, tek luan me lodrat e qiellit e anijet me vela,
i trazuar, i përhënur, i dettë.
Kur brigjet të të marrin, të të afrohen e të të afrohen si kërcënim
të të shtypin e të të hollojnë si lumë,
fëmija im i lëngët, mos u anko e as mos bubutij,
lotët do të të çkripëzojnë,
do të ndihesh ujë i ëmbël siç janë të gjithë lumenjtë
i rrjedhshëm nëpër një shteg
dhe, për ironi, mallin e anijeve të së shkuarës
do t’ua rrëfesh trungjeve që mbart mbi shpinë.
Mos mëso të mallkosh, biri im i ujshëm,
kur të mekesh si dëborë e të tretesh si avull mbi xham
apo tek kalon mes dy pllakave të tokës aq ngushtë
sa mes dy duarve të puthitura për lutje,
atëherë kujto se ke fatin t’i lësh…
ndaj lëri e lëri vazhdimisht
e udhëto për të zbuluar forma të reja të vetes nën shtypje
derisa të kuptosh forcën e qindrafishuar që ke brenda vetes
për të gdhendur shkëmbinj nëntokësorë
për ta gjetur rrugën tënde me thonj
derisa ta shpikësh një të çarë për të gjetur dritën
dhe të shpërthesh, i mahnitshëm, i epërm, ylberor, si një ujëvarë,
duke mbretëruar me kurorën e mjegullës
si një mjellmë me aureolë.
E PAKRYERA ËSHTË KOHË E POETËVE
Njerëzit janë folje:
varen më shumë nga koha sesa nga vet(j)a.
Në formë veprore a joveprore, ata lëvizin, jetojnë.
Edhe ne të dy s’jemi tjetër veç folje të parregullta,
si vij dhe erdha që nuk puqen në një rrënjë.
Ne e dimë, folja është lëvizje, tërë gjallim e jetë…
Ti e di, malli ndonjëherë është dembel…
Unë e di, e pakryera është kohë për poetë…
