ZBRITJA (I)
Duhet zbritur
Në kujtime
Të atyre që jetuan
Brenda teje
Shkallëve që nuk janë
Deri te qenia jote
Qytet imagjinar
Atje ku hijet jetojnë
Ta lexosh historinë
Ngjarjet
Jehonën e gjithçkaje
Që ka ndodhur
T’i takosh patricët
Dhe djelmoshat bukuroshë
Çelësbartësit e portave tuaja
Luftëtarët që të kanë mbrojtur
Duke vdekur në fortesat tuaja
Para portave tuaja
Ndërtimtarë të cilët
Gurët i murosen
Kurse duart barbare
I shndërruan në pluhur
Të lëshohesh në thellësi
Ta prekësh qenien
T’i dëgjosh orët e papara
Se si bie ora dhe si e mat
Kohën e cila sillet nëpër themelet
Udhëhequr nga ligjet e yjeve
Të kalosh nëpër nekropole
T’i lexosh shkronjat
Me të cilat Hronosi ushqehet
Në metafizikë
Të kredhesh
Të gjitha në të janë
Psherëtima
Puthje
Klithma të atyre të cilët
Janë djegur në zjarr
Shtatë shtiza në një varrezë
Shenj se shtatë luftëtarë kanë vdekur
Ndoshta brenda një dite
Brenda një çasti
Në ëndrrat e tyre
Të zbresësh
ZBRITJA (II)
Çfarë ka ëndërruar Ternia Baja
Pyes derisa
Zbres
Deri te gjuha
E popullit që s’është më
Atë ta gjallëroj
Me të të flas
Fjalët bredhacake
Të gjithë të gjallët
Princërit
Luftëtarët
Patricijtë
Tregtarët
Peshkatarët
Zërat dhe jehonat
Emrat dhe pamjet
E atyre që janë endur rrugëve
Që janë bashkuar në sheshe
Kanë bërë roje fortesave
Kanë pritur diellin
Zbres
Mes hijeve
Që t’i gjej
PILONËT
Duart e të cilëve i kanë gdhendur
Sytë e kujt i kanë vështruar
Cilët ishin gdhendësit
Nga kishin ardhur
Për çfarë rrogash kishin punuar
Çfarë kanë menduar eria
Derisa duart kanë gdhendur
E sytë kanë vështruar
A e kanë parë qytetin
Kapia nëpër të cilën do të
Hyjnë e dalin
Çfarë kanë ngrënë derisa gdhendnin
Vallë, a kanë kënduar
Në cilën gjuhë
Fjalët e tyre
Jehojnë brenda meje
Derisa gdhendi këta pilonë
E këndoj këngën e tyre
Nga gjuha e gurtësuar
Fjalët
Nga guri dalin
Gojët e vdekura flasin
PATRICIA E GJINISË SË LARTË
Zbret nga stela e gurtë
Shëtitet nëpër qytet
Ternia parafyrij profilin tënd
Fytyrën tënde
Flokët biondë dhe sytë e kaltër
Të cilët kanë shkëlqyer me magji
I kanë magjepsur grekët dhe ilirët
Burri ziliqar
Ndaj çdo gjëje
Që kanë shikuar
Që kanë shkëlqyer nga flaka
Sytë më ngazëllues
Burri yt Kornelis Celasius
Grek sipas lindjes
Ti ilire
E lindur në Butua
Kur në të jetonin
Romakët, grekët dhe ilirët
Çast i lumtur
Për qytetin
ORA E DIELLIT
Sa hije kanë rënë
Nëpër këto vija
Sa sy e kanë përcjellë
Rrugëtimin
Ku është koha
Të cilën e ka matur
Ku janë ditët
Vitet
Vijat në gurë
Dielli edhe më tej
Matë
Ora e diellit nuk mundet
Guri është aty
E koha
KALLDRËMA
Aq shumë të kanë prekur
Shputa të patriceve të bukura
Shputa të panumërta
Të patriceve të panumurta
Ku janë netët
Gjatë të cilave
Kanë kaluar qytetit
E tëra ka kaluar
Disa kalldrëme
Dëshmitare
Kurse sytë e atyre
Që kanë shikuar
Në një mëngjes
Një paramuzgu
FACOLETA
E shikoj fytyrën
Në gurë
Sikur së paku ta dija
Emrin
Përpiqem që
Ta heq facoletën
Pjesë të veshjes
Del prej guri
Shëtitu nëpër qytet
Ilire e gurtësuar
Ku po shiqon
Përse je e mejtuar
REFUGJATËT NGA TROJA
Arritën
Me shkëlqimin e qytetit të djegur në sy
Me shpresën se sërish do të kthehen
Deti shumë syresh i ka përpirë
Çfarë nuk dogji zjarri
I katandisi deti
Është mirë se arritën brigjet
Duke gjetur azil të përkohshëm
Qytetarët i priten zemërgjerë
Fat i njëjtë mund të na godasë edhe ne
Thanë
E shprehën mirëseardhjen
Ua hapën shtëpitë
Në këto nekropole edhe njëfarë trojani
Pa shenjë e pa nishan
Është dashur për të paguar
Shenja dhe emri në gurë
Ata i humbën të gjitha
Pos kujtesës
Çfarë mundet kujtesa
SHPIRTI I MBRETIT
Në themele
Shpirti i mbretit
Çelës pa të cilin
Nuk bën
Është aty
Që nga fillimi
Këtë deti e di
Këtë dallga e di
Këtë e di Dielli
Kur lëviz nëpër qiell
Në ëndërr
Dhe në zhgjëndërr
Në themele
E ka murosur veten
Edhe kur nuk do të këtë qytet
Shpirti im do të jetë aty
Thotë mbreti
Hija e kujt
Zhduket në mesnatë
ZOGJTË
I gdhendi
Dora e dikujt
Dy zogj
Të gjykuar
Ta ëndërrojnë fluturimin
Që në qiell
Të shikojnë
Përktheu Smajl Smaka
