VIZITA DHE DARKA E FUNDIT PARA PUSHTIMIT
TË CILIN VETËM NE E DINIM
Më në fund. Ëmbëlsira. Ai hapi
Grilat dhe shpaloi
Gjithçka që do të rreshtte
Së pasuri rëndësi ditën tjetër. Rruginat
Ku burrat po luanin një tjetër
Lojë shahu – vë theksin barabitshëm
Mbi kohën dhe gratë që parakalojnë
Si pemë limoni në një treg hurmarabish.
Pabe. Këngë. Tempuj adhurimi.
Jo. As jetimorja, madje as
Gjinjtë e nginjur të gruas së tij shtatzënë
Nuk do të kishin rëndësi. Mikpritësi im nguli këmbë
Që kohën ta kaloja duke shkruar të rëndësishmen,
Jo të bukurën. E ç’tjetër mund të bëjmë?
Pyeti ai. Të vazhdosh, ia ktheva.
Dhe kërkova falje për veten. Për të gjithën.
Përveç pjatës sime të papastruar:
Rrota limoni dhe qumësht i derdhur.
FUGË
Nata korr aromën e saj. Gjymtyrë të shpaluara: kaligrafi joshjeje.
Nomadët pëshpërijnë gjashtëdhjetë e nëntë kufij. Akord lëkure. Çdocili përshkon
Një rrapëllimë energjish. Çdo depërtim një zgavër ngushëllimi.
DUART MË TË VJETRA NË BOTË
Në këtë karrige, sikundërse çdo mëngjes, kur pres
Të më sjellin kapuçino e briosh,
Dhe vajzën me duart më të vjetra në botë,
Ndiej se mërgimi është një qytet i lartësuar nga artifica e përjetshme.
Gjithë dhunë të ëmbël dhe mendim dhe përsëritje.
Përtej çka historia la pas në kët’ topografi,
Filxhani është bardhëllimë, kafja spermë (farë) e murrme.
Rrufitja ime e parë e shfaq atë bashkë me hajet (ushqimin)
Dhe sandalet pas rrënojave të parëndësishme.
Por në çastin që flasim, rrënojat janë pemë eukalipti.
Dhe ajo jo një vajzë që shkon të ushqejë pulat
Por veç një fytyrë e fshehur nga rrjetat që kullojnë. Veshur
Me vela të zeza dhe flokët lyer me një bionde romake.
Buzët e shpirtit të saj janë sherebelë që djeg, e di.
Emrin, jo. Vetëm duart e saj kanë rëndësi.
Cit me shenja të gropëzuara, më ndërmendin –
Se shtëpia është aty ku fëmijët mbijnë në truall të valëzuar.
Ku gjurmët janë mozaikë të mundësisë.
Me vazhdue. Me mbarue mëngjesin. Me lexue rreshtin
Që mbaron në frymën e Zotit. Sërish.
ME FIONËN, 2 VJEÇE, NË KOPSHTIJE
Të shijon si askurrëgjë bota e pafund e perceptimit.
Arrin të dallosh rrënjën e të shfaqmes.
Bën para me siguri dhe shkujdes. Reagon ndaj tij
nësa kthehesh të vëresh vështrimin tim të paditur.
Ta dish që shikimet e tua përbashkojnë takimin tim
me thelbin e ekzistencës.
Streha ime prej kohës e dijes: shkenca
e pinjojve kopilë të jetës.
MES STACIONEVE TË METROSË
Sa mrekullisht bëhet njësh gjithçka me degën e zezë:
Këmbën e saj artificiale që e lëkund si të njëmendtë. Gishtat e kërryer
Në mjekrën e tij dhe imazhet e harruara që i ndërmend.
Një ngërdheshje vogëlushi kapur për mollëzash. Grushte. Të thjeshtë
E të pacenuar, njashtu si fantazmat që ndajmë
Çdo mëngjes, en passant, nga kreshtat e nisjes
Drejt çfarëdo gjëje që besojmë të mundshme. Sa për të qeshur.
Sa për të qeshur kur mendojmë se të gjithë rishfaqemi si petale –
të zmadhuar. Të mohuar prej çka na mbrojti nga shiu.
RRUGË QË MBAROJNË ME EMRIN TËND
Qyteti s’ka me e mbajtë mend emrin tënd veçse përveçse në rrugët e tij.
Por rinia i zhgropos emrat e vet si faqe të grisura
Nga një libër i ndaluar: album-kolazhe njollash.
S’mund t’ia lejojmë këtij qyteti të na shpërfillë.
Shurrojmë emrat tanë në muret e katedraleve.
Shohim se si shkronjat kullojnë përmes historisë.
Kur nata të ketë prekur plagët e veta, askush s’është më i panjohur.
Prej poshtë harkadës së rëndë, përzhitim
Hartat tona. Mbjellim hi për të Humburit.
Gjithçka është e njëmendtë; asgjë s’mund të vidhet.
Zërat tanë të pakëmbë thyejnë një vijë të panjohur.
Një degë që thyhet përmes dyerve të vjetruara.
A je lënduar? Eja dhe shihe nga afër.
Ngjiti muret më të larta. Qëndro. Pi një tjetër
Shishe. Flake. Shihe ndërsa bie. Vajto ndërsa thërrmohet.
Përktheu: Elvana Zaimi
