Përktheu Qerim Raqi
Kurrë s’do ta kuptosh
Ti kurrë nuk do ta kuptosh
se kur u largove unë qëndrova edhe më tutje aty
pranë barit të shtypur ku ishe ulur ti
e vura dorën
mbi barin e shtypur dhe ndjeva sikur
kisha më tepër nevojë të kujdesem për mungesën tënde
sesa për ty
më dukej sikur asgjë s’ mund të kthehej
nëse do të ktheheshe
ti do t’ i prishje pushtimet e dhembjes
dhe ti kurrë nuk do ta kuptosh sa dhembshurisht dhe sa fuqishëm
fola me hijen tënde mbi barë
më dukej sikur unë që nga ai çast kisha dhembje për ty
sikur përpiqesha të mësohem
me atë që na pret të gjithëve
dhe se çmimi për të marr njeriu një mësim
është ndjenja e braktisjes
e cila që në fillim ka përjashtuar dhe rrënuar besimin
për një dashuri të qëndrueshme
Pranë tryezave ndriçuese
qyteti që ti themelove akoma s’ është gati
vetëm një skicë të tij
më ke treguar
por do të ketë vende të hapura
të pastrehët
do t’ i kenë altaret me pamje kah dielli
lumenjët në mbrëmje do të
hipin nëpër autobusë
do të përzihen me të gjallët e të vdekurit
trafiku do të ndalet
kur dashuria të ecën hapur rrugëve
askush s’ do të ketë nevojë ta rrudhë fytyrën
prej mendimeve e botëkuptimeve të sëmura
ka mbetur edhe shumë
për t’ u bërë
por netët do të ulen pranë
tryezave të ndriçuara
dhe do të jetë qyteti yti
do të ketë ngjyrën e syve tu
mënyrën tënde të ecjes
Kisha të ftohtë
Unë kisha të ftohtë
Nuk kisha për çfarë të jetoja
Muajt bëheshin vite
kur unë kisha tërhequr
trupin tim më shumë kah vetvetja
Duhet të kemë pasur një rreze të kaltër
në fund të gjithë zezonës
Një hekurudhë
me lokomotivën e kthyer përpjetë
e rëndë dhe e ftohtë
e zezë
më e zezë se e zezë
qëndronte anash
dhe nga fundi
dolën anemona blu
të vogla dhe të brishta
duhet t’i kenë rritur
kallinjët e tyre
për të thyer
një qiell blu
për t’u rritur
gjithnjë e më lartë
dhe ta tërheqin përsëri trenin lart
ta vendosnin në shina
përsëri
Verë e panjohur
Jetët tona ishin
fushqeta në ajër
ne pinim çfarë na ofronte dita
edhe sonte sikurse më parë
hijet kanë festë brenda në kokën time
vallëzimi mund të fillojë
realiteti cakërrohet si gota me gotën
por çfarë ishte e gjitha
çfarë donim me të vërtetë me jetët tona
çfarë ishte ajo më e rëndësishmja
burgu që rrënuam
u ngrit përsëri gjetiu
e ardhmja qëndronte si në një shtresë akulli
dhe bota shtyhej
do të kishte triumfuar në fund
nëse nuk do kisha mësuar ca gjëra
që të shtrydh
verë të panjohur nga mendimet e mia
një verë shumë të kuqe
që me siguri më ka dehur
më ka shpëtuar
dhe në ëndërr vapa ishte depërtuese
unë e hapa gardhin
i lëshova të dilnin jashtë ditët e mia të mbetura
unë rrija anash
i shikoja sesi loznin lirshëm në rrugë
duke e kaluar çdo pengesë
dhe duke rrëzuar çdo kalorës
E pamundura
hijet tona binin mbi dysheme
ishin më të bukura se ne
dhe nëse i besoj ditarit tim
ishte një natë me ty një natë më tepër
ishte para disa vitesh
nuk jemi parë më kurrë
por kur kaloj rrugës afër shtëpisë
ku banoje ti
më kujtohet dhoma ku qëndronim
dhe vrasë mendjen nëse hijet tona
janë aty brenda
nëse janë ngritur
dhe më në fund kanë bërë të pamundurën-
të jenë përqafuar
Ti erdhe tek unë
më dhembshurisht se rëndomtësia e jetës
ende e ndjej sesi kuptueshmëria e jetës hyri në ty
me forcën e një kafsheje që i hape zemrën
më duhet ta pranoj se unë bëra përpjekje të shërojë
atë që s´mund të shërohej
më duhet ta bind veten
se do vij një ditë kur unë nuk do të vuaj më
nga zbrazëtia që lamë pas
se do të vij një ditë
kur do mësohem të ndjejë një kënaqësi dhembje-gëzuese
të tërë asaj që humbëm
dhe do të dëgjoj frymëmarrjen tënde
hapat e tu që thërrasin pas shpinës
dhe unë të kthej kokën pas e të mos shoh asgjë
përveç më të fundmen hije të diellit perëndues
që përvijohet në mes reshë
dhe bënë që parku i braktisur nga njerëzit
të vetëtijë në ari të zverdhur
dhe magnezium ndriçues
*
nuk ekziston e vërteta
te njeriu
ai mund të dëshirojë që ta zbresin në det
apo hirin e tij ta ngrisin qiellit
mund të theret në gjilpërën e tij
t’i jap ushqim një qeni endacak
apo t’i vëjë zjarrin kopshtit të fqiut
mund të qëndroj lakuriq
por të hezitojë të shtrihet
në ëndërr mund të notojë mbi kangjella
apo të qajë në një shtëpi
që qeshë me secilën dritare
mund ta shohë manjolën duke lulëzuar
dhe ta ftohë pasqyrën me një shikim të akulltë
mund të thurrë heshtje në flokun e tij
dhe ta dëgjojë britmën e autostradës
mund të ketë lindur me një vrimë në zemër
ta ketë bartur një mall tërë jetën
me premtimin se do ta kërkojë një natë
por pa i dhënë shansin që ta hapte derën
të ketë qëndruar dhe të ketë trokitur në derën tënde
me grushta ere
*
rrugës për në shtëpi pas takimit me ty
në agun e hershëm të marsit
vura re se rrugët po afroheshin kah unë
dhe pothuaj po më kërkonin me një lloj
adhurimi nga xhelozia
unë ndalem dhe i lë të vijnë
i lë rrugët e zhveshura të ftohtat rrugë ngadalë
t’ i shtrijnë duart kah unë
dhe të ngrohen në errësirën e dhomës tënde të gjumit
që akoma
më mbështjell me yje të vegjël me tone blu
që dolën nga trupi yt kur ne
po bënim dashuri e ishim mbuluar me jorgan
ti i buzëqeshje nën balluke secilit yll
që zvetnohej në harqe drite duke rënë errësirës
dhe shuheshin në mua
gravoheshin në mua
TRASHËGIM
dëshiroj
që gjithçka të jetë ndryshe
dëshiroj që botëkuptimi im mbi botën
të shndërrohet në një gjësend të bukur të brishtë në duart e mia
si diçka e bërë prej qelqi më e hollë se ajri
dhe kur ta flakë tutje
të mos bartë hije
dëshiroj të harrojë
dëshiroj që dhembja e vuajtja të mos ekzistojnë
por dhembja është e vërteta
dhembja është dëshmi që ti ke jetuar
dhe ke ekzistuar këtu
dhembja nuk mund të blihet apo të shitet
dhembja nuk zbrapset për asgjë
jeta koha dhe një shoqëri e ftohtë akull
mund të t’ i marrë të gjitha
të t’ i vjedhë të gjitha
por askush s’ mund të t’ i marrë përjetimet
askush s’ mund të të vjedhë dhembjen
MARRËZIA
marrëzia
ka vetëm një fytyrë
të njeriut
me marrëzitnë nuk mund të përleshesh
marrëzinë as s’ mund ta luftosh
as ta ndalosh
ajo e shtrinë pushtetin e saj
zgërdhihet gjithandej errësirës së shoqërisë
botës mund t’ i mungojnë shumë gjëra
por nuk i mungojnë ata
që hapin trurin vullnetshëm
dhe lejojnë të dhunohen nga të tëra marrëzitë e turpshme
ajo nuk njeh kufij
lëvizë më shpejtë se rruzulli tokësor
dhe mund ta bëjë një shtet të tërë
të rrudhet sa një apartament i pistë
ku muret rrjedhin idiotizëm
dhe kërkon që të jetë e dukshme
që ta duan të gjithë.
ASGJË E VEÇANTË S’ KA NDODHUR
mbreti ynë nuk është mbret
mbretëresha s’ është mbretëreshë
s’ kanë qenë kurrë
të gjithë e dimë çfarë janë
ata janë një tallje në çdo libër përrallash
një natë ata do të bien
si dy gjethe nga një pemë
do të qëndrojnë në tokë e të kalben
para se t’ i marr fshesa
dhe hëna
lundron e qetë tutje nëpër qiell
është vetëm një ditë e re
asgjë e veçantë s’ka ndodhur
