More
    KreuLetërsiBibliotekë"Një orë plot jetë", tregim nga O. Henry

    “Një orë plot jetë”, tregim nga O. Henry

    Përktheu nga origjinali: Klio Evangjeli

    Shtëpia e tij ishte tamam si mijëra shtëpi të tjera. Në një dritare kishte një fikus, në tjetrën rrinte shesh një bulldog plot pleshta, që lëngonte nga mërzitja.

    Xhon Hopkinsi ishte tamam si mijëra burra të tjerë. Punonte për njëzet dollarë në javë në katin e nëntë të një shtëpie me tulla, ai s’merej as me sigurimin e jetës e as me ashensorët e Bokllit, por ndoshta me pedikyr, me huara, me blloqe, me modelet e ndryshme të jakëzave të grave, me pregatitjen e këmbëve dhe duarve artificiale ose me të mësuarit e valsit brenda pesë orësh, me garanci. Ç’na duhet të marrim me mend zanatin e mister Hopkinsit, duke u nisur nga këto anë të jashtme!

    Misis Hopkinsi ishte tamam si mijëra gra të tjera. Kishte një dhëmb të florinjtë, i pëlqente jeta sedentare, kishte qejf të ndërronte vende të dielave, ia kishte ënda të shkonte në gastronomi për të blerë ëmbëlsira, ndiqte gjërat e lira nëpër dyqanet ku malli shitej në ankand, e ndiente veten më të lartë se qiraxhinjtë e katit të tretë, me ato pendët e vërteta prej struci në kapelën e saj, e me të dy mbiemrat  në derën e saj; kishte një sahat që shkonte prapa e me orë të tëra ajo qepej pas pezulit të dritares, e bënte syrin katër për të shpëtuar nga vizitat e mbledhësit të kuotave të mobiljeve dhe rrinte veshngrehur për të dëgjuar plehrat, kur derdheshin nëpër ulluk..  të gjitha këto veti i kishte banuesja e një lagjeje të humbur njujorkeze.

    U lëmë dhe një çast arsyetimeve, e pastaj tregimi merr udhë.

    Në një qytet të madh, ndodhin ngjarje të rëndësishme  dhe të papritura. Kthen qoshen dhe godet në sy me majën e ombrellës një mik të vjetër nga Kutni- Follsi. Shëtit në park, matesh të këputësh një karafil e befas të vërsulen hajdutët, ndihma e shpejtë të shpie në spital, martohesh me infermieren; ndahesh prej saj, mezi ia del duke rrojtur me të keq, kërkon ku të futësh kokën natën, martohesh me ndonjë trashëgimtare të pasur, i jep ndërresat për të larë, paguan në klub kuota anëtarësie e të gjitha këto bëhen sa çel e mbyll sytë. Ti bredh rrugëve, se kush ta bën me dorë, të bie përdhe shamia, të bien mbi kokë tullat, këputet litari i ashensorit ose falimenton banka jote, ti s’e honeps dot  tët shoqe, as stomaku yt nuk i honeps gjellët e gatshme, fati të flak nga një anë në tjetrën, si një copëz tapë në një shishe me verë, që e ka hapur me rrëmbim kamerieri, të cilit nuk i ke dhënë bakshish. Qyteti është një piçiruk gazmor, kurse ti je boja e kuqe, të cilën ai e lëpin në lodrën e vet.

    Pasi u shqep së ngrëni, Xhon Hopkinsi po rrinte në shtëpinë e tij me stil të rreptë, të ngushtë si dorashkë. Ishte ulur në divanin gur të fortë e me ata sytë e tij, që kishin një shprehje kënaqësie, po vështronte “Artin në shtëpi”, në tablonë që paraqiste “Shtrëngatën”, të mbërthyer në mur me pineza. Misis Hopkinsi po qahej me zë të mekur, se vinte erë gjellë nga shtëpia fqinjë. Bulldogu i pleshtaritur e mizantrop po vështronte shtrembër Hopkinsin, duke zbuluar çatajtë me përbuzje.

    Xhon Hopkinsi u përpoq të shtinte kripën e bisedës në brumin e përshijshëm të jetës.

    – Në zyrë do të vënë një ashensor të ri, – tha, – por shefi ka lënë favorita.

    – Ç’thua! – iu përgjigj misis Hopkinsi.

    – Mister Uipllzi erdhi sot me kostum të ri pranveror. Edhe mua më pëlqen shumë… një i tillë bojë hiri… – Ai heshti, se ndjeu befas që i pihej duhan.

    – Them të shkoj gjer te qoshja, të ble një puro për pesë sente, – përfundoi ai.

    Xhon Hopkinsi mori kapelën dhe shkoi drejt derës, duke kaluar nëpër korridoret që u vinte era myk, dhe nëpër shkallët e shtëpisë me shumë qiraxhinj.

    Ajri i mbrëmjes ishte i këndshëm, në rrugë fëmijët këndonin me zë kumbues e ia thoshin avazit me fjalë të pakuptueshme,  pa çarë kokën për kadencën. Prindërit e tyre rrinin në pragjet dhe në hajatet, duke pirë duhan e duke llomotitur më nge. Sado që kjo mund  të duket e çuditshme, shkallët  zjarrfikëse u shërbenin si strehë çifteve të reja, të cilat i frynin zjarrit të posandezur, në vend që ta shuanin që në fillim.

    Duhantoren, te qoshja, ku po shkonte  Xhon Hopkinsi, e mbante një farë tregtari me mbiemrin Freshmejer, i cili nuk priste asgjë të mirë nga jeta, dhe tërë tokën e shihte si një shkretëtirë shterpë. Hopkinsi, që nuk njihej me të zotin e dyqanit, hyri dhe pyeti pa të keq “mos një dorë spinaq ishte më e shtrenjtë se një biletë tramvaji”. Këto fjalë pa vend ia shtuan edhe më tepër pesimizmin Freshmejerit, mirëpo ai i dha blerësit  gati-gati mallin që kërkonte. Hopkinsi kafshoi majën e puros dhe e ndezi me çakmak. Futi dorën në xhep, për të paguar, po nuk gjeti asnjë sent.

    – Dëgjoni këtu, vëllako, – i tha hapur. – Dola nga shtëpia pa të holla. Do t’ju paguaj që herën e parë, kur do të kaloj këndej.

    Freshmejerit i gufoi zemra nga gëzimi. Me këtë iu mbush mendja top se gjithë bota është fund e krye poshtërsi, dhe njeriu është ligësia me dy këmbë. Pa nxjerrë nga goja ndonjë fjalë të keqe u  soll rrotull  banakut e u derdh me grushta mbi blerësin. Hopkinsi nuk  ishte nga ata që lëshojnë armët  përpara  një dyqanxhiu mendjezi, e aty për aty ia mavijosi syrin, ia bëri bojë vjollcë në të verdhë, për të marrë hakun e grushtit që hëngri nga dyqanxhiu gjaknxehtë i cili i deshi të hollat në dorë.

    Sulmi i rrëmbyer i armikut e flaku  Hopkinsin në trotuar. Aty u bë përleshja: Hopkinsi i urtë, me atë buzëqeshjen e tij të ngrirë, u mund dhe sehirxhinjtë u grumbulluan përreth, duke soditur këtë dyluftim kalorësiak.

    Por atë çast erdhi polici, dhe ardhja e tij do t’i nxirrte  telashe si fyesit dhe viktimës. Xhon Hopkinsi ishte një banor i urtë, mbrëmjeve rrinte në shtëpi, duke zgjidhur fjalë kryq, por nuk i mungonte shpirti luftarak, që ndizet në zjarrin e betejës. Ai e rrëzoi policin mu përpara  vitrinës së bakallit, kurse Freshmejerit ia veshi me një dackë të mirë, sa ky u pendua që s’e kishte bërë zakon t’u jepte makar disa blerësve mall me kredi për pesë sente. Pastaj Hopkinsi u sul me të katra  në trotuar, por e ndoqën pas duhanxhiu dhe polici, uniforma e të cilit tregonte sheshit pse në tabelën e bakallit ishte shkruar: “vezë më të lira se kudo në qytet.”

    Hopkinsi, duke vrapuar, pa se në udhën e shtruar me kalldrëm po mbante një vrap me të një makinë e madhe e ulet, e shpejtë, e kuqe. Makina iu qas trotuarit  dhe shoferi i bëri me shenjë Hopkinsit që të hipte. Ai hipi shpejt e shpejt dhe u lëshua mbi ndenjësen e butë bojë portokalli, pranë shoferit. Makina e madhe, duke turfulluar sa vinte më fort, fluturoi si një albatros  dhe ktheu rrugën drejt shëtitores së gjerë.

    Shoferi po ngiste makinën pa thënë asnjë fjalë. Fenerët e makinës dhe veshja djallëzore e shoferit e maskonin si jo më mirë.

    – Falemnderit, zotni, – iu drejtua me mirënjohje Hopkinsi. – Ndoshta dhe ti vetë je djalë i ndershëm e s’të vjen mirë kur dy veta i vërsulen njërit. Shpëtova për një qime.

    Shoferi bëri sikur nuk dëgjoi gjë. Hopkinsi ktheu kokën në anën tjetër dhe zuri të përtypte puron, të cilën s’e kishte hequr nga goja gjatë gjithë përleshjes.

    Pas dhjetë minutash automobili shkoi me shpejtësi drejt portës së hapur me të dy kanatet të një vile luksoze dhe u ndal. Shoferi zbriti nga makina dhe tha:

    – Hyni sa më parë. Madama do t’jua shpjegojë vetë të gjitha. Po ju bëjnë nder të madh, mësie. Ah, sikur madama të më kishte ngarkuar për këtë punë mua, Armanin! Mirëpo unë s’jam asgjë tjetër, veçse një shofer.

    Shoferi, duke bërë gjeste të shkathëta, e shpuri Hopkinsin brenda. E futën në një sallon tëvogël, por të veshur me mobilje luksoze. U ngrit e i doli përpara një damë e re dhe e bukur, si një vegim. Sytë e saj shkrepëtinin nga zemërimi, që i kishte hije. Vetullat e holla si pé, fort të përkulura, u ngrysën me lezet.

    – Madam, – i tha shoferi, duke u përkulur gjer përdhe, – kam nderin t’ju njoftoj se isha te mësie Longu, po nuk e gjeta në shtëpi. Kur po kthehesha, pashë se ky xhentëlmen, si të thuash, po  përleshej me forca të pabarabarta, këtij i ishin vërsulur pesë… dhjetë… tridhjetë veta si dhe disa xhandarë. Vërtet, madam, ai, si të thuash, zhdëpi, një… tre… tetë policë. Meqë mësie Longu nuk ishte në shtëpi, thashë me vete, atëherë, ky xhentëlmeni mund t’i bënte një nder madamës dhe e solla këtu.

    – Të lumtë, Arman, – tha dama. – Mund të shkosh.

    Pastaj  iu  kthye Hopkinsit.

    – Dërgova shoferin, që të thërriste tim kushëri, Uollter Longun. Në këtë shtëpi ndodhet një njeri, i cili m’u soll keq dhe më fyeu. Iu qava tetos, por ajo qesh me mua. Armani më tha se ju jeni trim. Në kohën tonë prozaike, ka pak njerëz që të jenë edhe trima, edhe fisnikë, si kalorësit e mesjetës. A mund të shpresoj në ndihmën tuaj?

    Xhon Hopkinsi futi bishtin e puros në xhepin e xhaketës e, duke vështruar këtë krijesë të mrekullueshme, ndjeu për herë të parë në jetën e tij një emocion romantik. Kjo qe një dashuri kalorësiake, që s’donte të thoshte aspak se Xhon Hopkinsi tradhtoi  shtëpizën e tij me bulldogun me pleshta e me shoqen e jetës së tij. Ai  ishte martuar me të pas një pikniku të organizuar nga dega e dytë e bashkimit të etiketavënëseve, duke u zënë me shokun e tij Billi Makmanusin për një kapele të re dhe për një porcion supë peshku. Kurse me këtë krijesë hyjnore, e cila iu lut për ndihmë, as që mund të ishte fjala për supë peshku; sa për kapelë, asaj i kishte hije një kurorë e artë me diamante.

    – Posi,  – tha Xhon Hopkinsi, – veç ma tregoni atë djalë që ju ngre nervat. Gjer më sot, ç’është e vërteta, s’më ka pëlqyer të rrihem me njeri, por sonte s’ia fal askujt.

    – Është atje, – tha dama, duke treguar derën e mbyllur. – Shkoni. A jeni sypatrembur?

    – Unë? – tha Xhon Hopkinsi.- A do të më jepnit veç një trëndafil nga tufa juaj, hë?

    Ajo i dha një trëndafil të kuq alle. Xhon Hopkinsi e puthi, e nguli në xhepin e jelekut, hapi derën dhe hyri në dhomë. Kjo ishte një bibliotekë e pasur, ku llamburiste një dritë e këndshme, por e fortë. Në kolltuk rrinte një i ri, i kredhur në lexim.

    – Libra mbi mirësjelljen… ja ç’duhet të lexoni ju, – i tha ashpër Xhon Hopkinsi. – Pa afrohuni  këtu, do t’ju jap një mësim të mirë. Nuk më thoni, si  guxoni t’i flisni  ashpër një dame?

    I riu hapi sytë, pastaj u ngrit nga vendi si me përtim, e kapi fort Hopkinsin për krahu dhe, pa vënë re kundërshtimin e tij, e shpuri te dera, që binte në rrugë.

    – Më me takt, Ralf Branskomb! –  i thirri dama, që po i ndiqte me sy. – Silluni më me takt me një njeri, i cili u përpoq të më mbronte, si burrat.

    I riu e shtyu lehtë Xhon Hopkinsin përjashta dhe mbylli  derën.

    – Bes, –  i tha ai urtë e butë, – më kot i lexoke romanet historike. Si u gjend këtu ky njeri?

    – E solli Armani, – ia priti dama e re. – Unë them se ti bëre poshtërsi që s’më lejove të merrja senbernarin. Prandaj  dërgova  Armanin  të thërriste Uollterin. U zemërova aq shumë me ty…

    – Vëri gishtin kokës, Bes, – i tha i riu, duke e kapur për dore.  

    – Ky qen është i rrezikshëm. Ai ka kafshuar gjer më sot disa veta në stelë. A nuk shkojmë më mirë t’i themi  tetos se u pajtuam?

    E ata shkuan dorë për dorë.

    Xhon Hopkinsi shkoi në shtëpinë e vet. Te hajati po luante vajza pesëvjeçare e portierit. Hopkinsi ia dha trëndafilin e kuq dhe u ngjit lart.

    Misis Hopkinsi po i mbështillte si me përtim flokët me biguti.

    – E bleve puron? – e pyeti kot të shoqin.

    – Posi, – tha Hopkinsi, – e pastaj shëtita pakëz rrugëve. Një mbrëmje e këndshme.

    Ai u ul në divanin gur të fortë, nxori nga xhepi bishtin e puros, e thithi dhe zuri të shihte figurat e hijshme të tablosë “Shtrëngata”, të varur në murin karshi tij.

    – Të fola për kostumin e mister Uipllzit, – i tha  së shoqes. – Ai kostumi bojë hiri me kutia të vogla, që mezi t’i zë syri, që i rri shumë mirë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË