More
    KreuLetërsiBibliotekë"Mall i heshtun", cikël poetik nga Melita Vjerdha

    “Mall i heshtun”, cikël poetik nga Melita Vjerdha

    MUR

    Me themele të ngjeshuna me frymë 
    të hedhuna që me ngjizje, 
    ngritun me dorën e kohës…
    I plasaritun nga termete stinësh,
    mes shirash me lot, mes rrufeve t’idhnume. 
    Si skenar vazhdoj me t’ndërtue
    me mundimin e andrrave, 
    me shtresën e ndjenjave, 
    me gdhendjen e fjalëve…
    Me të pa të drejtë,
    të fortë e të pathyshëm..
    Me kap kupën e qiellit,
    me u ndesh me kosoren e Hanës, 
    me provu stuhi yjesh
    e me u prek me butësi resh.
    Shoh anash, ka mure gjithandej
    ndërtuem secili në kohën e vet.
    Zhurma përhumbet… Du me pa si hidhet valle përjashta.


    MALL I HESHTUN

    Kam një mijë fjalë në zemër,
    kur ndiej se malli m’i rrokullis vargjet
    e m’i pikon si mjaltë kujtimet n’shpirt. 
    Curril ndër lot rrinë t’varuna mbresat 
    e lana n’harresë, 
    andej ku zhuriten mendimet e lehta, 
    stinët e vjetra, fjalët e ambla e soditjet e pastra. 
    Ndijimet e zbehta t’voglisë
    kacafyten rrejshëm si n’mjegull 
    me gëzimet, trishtimet, andrrat…
    e ngeshëm i hapin shteg rrugëtimit 
    të shpirtit për me gjallnue gjanat e vdekuna qëmoti. 
    E n’mall me i lakmue, tana, se heshtja s’ka zâ…


    NUK JEMI TË HUEJ

    Në trenin e jetës, 
    na, udhëtarë t’zakonshëm,
    endemi, ngutemi n’vagona të ndryshëm. 
    S’e ndalim hovin nëpër qytete që rrjedhin si lum’ çeliku.
    Atje ku humbim kohën në kërkim të vetes,
    votrës, qoshkut, rehatisë… 
    E ata të presin përvujtshëm në pikën e nisjes.
    Prej aty ku more me vete hapin, 
    fjalën, qeshjen e parë…
    E prap nuk jemi të huej në të njajtin udhëtim të zakonshëm.
    Kemi me vete të njajtat pyetje…
    të njajtat lodhje, 
    të njajtat frika,
    të njëjtin egoizëm… 
    Nuk jemi të huej edhe kur mes turmash shpallemi të humbun.
    Edhe nëse krejt i vetëm e do rrugën 
    s’ke me humbë kurr.
    Por s’ke me u gjetë askund, prej askujt.
    Pra, mos mbet i huej…


    ZYMBYL

    Nuk asht thjesht nji lule. 
    Asht nji krijesë e brishtë
    e dashurueme marrëzisht
    me atë që e ka 
    e s’e len prej saj me u nda. 
    Ndoshta nuk ka andrra, 
    po andrrën ta mbin ndër sy 
    kur aroma e saj puth në buzë
    të nesërmen me 
    kujtimin fluturak,
    etjen e parrëfyeme,
    shpresën e ngratë,
    derdh emnin në
    muzikë ujnash.


    BIJË

    Mjafton të rrëshqas shikimin
    nga ftyra jote prej engjëlli të bardhë.
    Në mes të errësinës je hanë e dëlirë.
    Ajo bardhësi e freskët,
    zambak verbues
    që kundërmon edhe poret e shpirtit.
    Ind i hollë i qerpikëve
    mezi arrin me fshehë
    sytë e shndritshëm,
    pasqyrë e mijëra botëve të fshehuna.
    E vështroj mes frikës e dashurisë
    pa emën,
    zërat e natës së trishtë shuhen.
    Heshtja matet vetëm me frymëmarrjen
    ritmike të saj.
    Ajo buzëqeshje 
    si lule me perla,
    shkëlqimi i lagësht ngjyrargjendi
    mbi vese kristali…
    E mu më dëbohet çdo ethe
    çdo akull shkrinë
    nga ngrohtësia e përqafimit 
    tand,
    bija jeme…


    MIK 

    Nji mik asht nji det. 
    Mes zhurit e cekinave t’kujtesës 
    rrinë të varuna mbresa 
    ndër hapsina t’pashkeluna. 
    Thellsinave kthjellohen 
    mendimet e turbullta.
    Nji mik asht nji lum’.
    I rrjedh vitet n’brigje kohnash 
    e i pushon në fushgropë 
    ditët që përtypin harresë 
    e s’bashku rigjejnë forcë 
    me ça përpara.
    Nji mik asht diell. 
    T’i hjedh rrezet si krahë t’purpurt 
    e midis ngrohtësisë 
    edhe ajri merr ngjyrën 
    e përqafjes së mendimeve.
    Nji mik asht nji yll. 
    Atëherë kur dhunohet dita për diell 
    e na dëshmitar të territ 
    me lindjen e tij 
    xixëllojat meken.
    Nji mik asht muzikë. 
    Ndez krojet e lotëve 
    e meloditë e shpirtit 
    e kur nuk ban zâ, 
    kërkoj dikund rrotull 
    akordin e zanit.
    Nji mik s’asht planet, 
    as galaktikë, 
    as destinacion, 
    por mënyrë rrugëtimi…


    EKUILIBËR

    Jeta asht nji teh i hollë
    me ngjyra stinësh. 
    Të fton me u ngut me hapa të lehtë
    Me le
    Me ken’
    Me pas’
    Me dit’
    Me u lumnue
    Me andrrue
    Me u mbajt për kupës qiellit
    kur zhgiandrra t’befason 
    Me u kthy
    Me rilexu dëshirat
    Me dasht
    Me drasht
    Me u ba nji me nyjet që s’e di ku e kanë fillin kur humbin peshën e ditëve 
    e n’humnera të padukshme 
    Me u rrëzu
    Me me ra 
    Me u vra…
    E prap me u rigjetë si s’parit
    në vizione të dyzume 
    Me vu rregull në udhën e ardhshme 
    tue pastru gjurmët
    N’vetëvete me zbritë
    N’pastërtinë e rehatinë
    e rrëfimit të përditshëm
    E dorën me ia njit atij 
    që të hapi sytë mbi re 
    Që të mësoj ekuilibrin 
    mbi dhé…

    Cikli është shkëputur nga libri i ri në botim.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË