ABSURD ME NJË KALË
Në këtë skaj të botës
Mes mjegullash që davariten luginave të dhimbjes
Poshtë qiellit të pamatë të marsit
Po ndodh diçka si ulërimë.
Dikush po rreket të zbusë një kalë
Që ikën harbuar fushave
Me hingëllimë.
Dikush po rreket
Të zbusë një kalë
Që ka lindur i lirë.
Në këtë skaj të botës
Gjithçka
Hingëllin.
NATA E DERRAVE TË KENAQUR
Një natë e errët pus
Ra mbi atdhe,
Një natë e tmerrshme si mizoritë.
Të verbërve, thotë Alonso
Nuk u nevojitet drita.
Është natë e madhe sonte
Nata e derrave të kënaqur!
Prej mijëra vjetësh
Sokrati i vuajtur
Pret të zbardhë.
Një natë e errët pus
Mbi atdhe…
Një natë e gjatë!
KUR PAT NDRRUA JETË SADRIA
Kur bariu i bjeshkës, Sadria
Që e kish mbush gati nji shekull
Po jepte shpirt në shtrat të dekës
Nisi të flasë me gishta…
Iu afruan djemtë
Edhe ata, burra të moçëm
Tu thanë si në të qeshun:
Baba asht ka numron delet
Tu i shti në vathë!
Sadria, bariu legjendë i bjeshkës
I ndieu dhe foli ashtu nën petka
I kam shti, i kam shti
Por veç nja dy dele
Paskan mbetë në mal
Dhe shtriu dorën e thatë si krrabë
Përtej dritares
Ku dy re të bardha si dele
Endeshin në qiell.
LUMI I VJEDHUR I DRENUSHËS
Zbret drenusha e harlisur për të pirë ujë
Në lumin e vajzërisë
Por lumë s’ka askund
As rrjedhë, as gurgullimë
Veç një tub.
E lebetitur mbetet në luginë
“E mjera unë për ty që s’je më
Lumi im”!
Mite, legjenda,
Këngë vajtimtare zanash
Brenga kreshnikësh
Të burgosura përjetësisht
Në tublumin përbindësh.
Drenusha e etur merr arratinë.
Prej mijëra vjetësh
Ajo
Nuk e kupton njeriun.
VONË
Po ikim ngadalë, ngadalë
Po humbim,
Si në një valle zanash.
Kurrë s’ do ta shohim më lindjen e diellit.
Shpirti do të na plasë prej mallit.
Perendimin s’do e shohim më.
As nuk do të mundemi
Të fantazojmë një ditë plot diell.
Një re e madhe, sa një mal
Endet qiejve.
Ti ike befas
Kur ne po prisnim lindjen e diellit
Në oborrin e trazuar të botës.
Një natë e errët e pafund
U rrëzua para gjunjve tanë.
Tani u bë vonë
Që dielli të lindë prapë.
Gjithçka rreth nesh është shkretëtirë
Qëkur ti ike
Me lindjen dhe perëndimin
Ngarkuar si peng
Mbi shpinë!
Shpirti im
Si një gamile e humbur
Endet
Në shkretëtirë.
STINA E DHIMBJES
Mos e harro kurrë
Vesën që lag barin
Cicërmat e zogjve.
Mos e harro kurrë dhimbjen time
Si kitarë
Mos e harro këtë hardhi të moçme.
Në trungun e saj
Fle shpirti i paqtë i gjyshërve të tu.
Mbi gjurmët e tua në pluhur
Ka rënë shi.
Një trëndafil ka mbirë aty
Si dhimbje.
Bëj kryq në kishën e Shën Françeskut
Jepja dorën një të vobekti
Buzëqeshi dhe mundohu t’ia kuptosh dhimbjen
Se nesër, ti mund të kesh nevojë
Për dorën e dikujt.
Mos e harro kurrë këtë mjegull
Këtë stinë dhimbjesh
Ku ne
Humbëm rugën!
LIDHËSET
Gjithë jetën
Ecin së bashku pranë njëra-tjetrës
Shëtitin të njëjta vende
Shohin të njëjtat rrugë
Të njëjtit njerëz.
Të lidhura nyje
Ecin pas fatit
Të tyre.
Sapo provojnë të zgjidhen
I zoti përkulet
I lidh
Ua merr frymën.
Vetëm në mbrëmje
Në korridorin e ftohtë
I zoti i zgjidh.
Lidhëseve
Nuk u pëlqen liria e dhuruar.
Mbi dysheme
Ëndërrojnë gjithë natën
Lirinë e vërtetë
Të munguarën.
Në mëngjes i zoti
Sërish
I lidh.
Lidhëset nuk e kanë provuar kurrë lirinë.
Por luftojnë
Ta mbërrinjë.
Mos e shtërngo kurrë
Një lidhëse
Që fshehtas teje
U zgjidh!
ENDACAKU ME QEN
Në mesnatën që ngrin
Me sytë gjysmë të mbyllur
Mbështetur në një avlli të periferisë
Nis e dremit…
Dy hapa pranë tij
Qeni i moçëm , Xhufi
Dridhet.
Endacaku ëndërron një shtëpi.
Me sytë gjysmë të mbyllur
Ndërton një vilë
Me dyer të bukura, dritare të mëdha.
E sheh e kundron
Merr Xhufin përdore
Dhe hyn.
Ndezin një zjarr
Dhe digjen
Të dy!
NJË PLAK ROM PO END THUPRAT
Me kokën që e tund si një një ritual të lashtë
U flet thuprave të shelgut
Ndanë lumit me ujëra të kaltra
Në lagjen nomade
Plot çadra.
Thuprat e shelgut
Mes gishtërinjve
Marrin një formë mahnitëse.
Romi plak
End dhe këndon nën zë
Fatin e tij shëtitës.
Ai
End e end paprerë,
Në sy i bulëzojnë lotë.
Trishtimin dhe gazin e jetës
E bën shportë!
LUNDRIMI I VARKËS SË BARDHË
I vetëm në atë breg magjik të Shëngjinit,
Gjysmëshekulli më parë
Tek mendoja tej horizonteve
Krejt papritur u shndërrova në varkë.
Thirrjet e nënës time në muzg
Nga droja se kam ikur larg
Dhe britmat e erës shëngjinase
I hodha si rrjetë mbi varkë.
E ika pafajëshit
Për të mos u kthyer prapë.
Mes detesh lundron varka ime e bardhë
Me flamurin e ngritur të fëmijërisë
Era fryn përsëri si më parë
Nëna përsëri më lutet të vij.
Lundroj tashmë me barkën e moçme
Shenoj emra detesh e limanesh të rinj
Në njërin prej tyre, do të gjej thirrjet e nënës
Dhe erën që fryn e fryn papushim.
Një varkë e bardhë
Që lundron pa kthim!
Mbi fushën paskaj
Ra mjegulla
Por ujqërit e vjetër
S’ janë më…
Një mjegull e dendur
Pafundësisht gri.
Një mjegull
Që po lind
Ujq të rinj!
NATË E NXEHTË NË SINAI
Mbi shkretëtirën e Sinait
Ngrihet magjishëm
Bashkë me të nxehtin,
Një këngë e vjetër beduinësh
Dhe një hënë e ngrënë.
Të kisha mundësi
Ta derdhja Drinin tim,
Mbi etjen e përjetshme
Të kësaj kënge
Dhe hënës!
GAMILJA NUK ËSHTË E PËRDALË
Europianët hypin e zbresin gamileve
Në shkretëtirë.
Sa zbret i pari
Bëhet gati i dyti.
Gamilja me gjunjët përkulur
Pret gjysmë e shtrirë.
Në ritualin tallës
Të Europës mbi shpinë.
Gamilja më e palumtur e botës
Nuk u buzëqesh europianëve.
E rraskapitur
Vazhdon ritualin e saj.
Zbrit njëri, hyp tjetri.
Por gamilja
Nuk është e përdalë.
Hëna, shikon e çmendet
Mbi shkretëtirën e Sinait.
FËMIJA SHTATË VJEÇAR NË SHKRETËTIRË
Rafiku, fëmija shtatëvjeçar i Beduinit Mustafa,
Diku në shkretëtirë, larg Charm el Cheikh,
Më sheh drejt e në sy, më flet
Tek më shtrin para syve , dorën e vet…
Unë i vendos mbi pëllëmbë
Një euro e pesëdhjetë cent.
Nuk i merr
M’i kthen sërish
Dhe diçka flet
Arabisht.
Shoqëruesi ynë, Irfan
Më tërheq ngadalë e më rrëfen:
Rafiku, i biri shtatëvjeçar i beduinit
Nuk po lypte me dorën e shtrirë.
Ai po të thosh se jam rritur
Dhe mundem që me këtë dorë
Të mbaj familjen!
Mbi Gadishullin e Sinait
Era frynte
Si një hare e çuditshme beduinësh!
