MË FAL PAK DASHURI
Më fal pak dashuri
Në heshtje
Kur koha ndalet
Të pres për pak dashuri
Edhe pse heshtja ka vdekë
Trupi yt ma nuk fal
As zjarr në dashuri
Do të vij një ditë
Me Karontin në Akeront
Të të zgjoj nga shtrati
Të ta marr atë dashuri
Që ta fala në gur.
Të shenjtat e kohës
Dielli i mëngjesit shndrit në flokët tuaja
e pas një shekulli heshtja lëshoi kambanën
është kohë e dritës
sa vite ikën dhe ju u gozhduat me hijen
të cilën toka jua fali
Ju të heshturat e historisë kapërditë çdo fije kohe
dhe i falet prapë dashuri dritës
e dielli me fund i lëshoi rrezet
mbi akullin që mbanit nën trupin tuaj
u bëtë një lumë i pashterur
ju të shenjtat e kohës
nuk deshët të vdisnit përveçse si në të bukurën e ëndrrave!
SONTE
Ajo heshtur
Kalonte rrugën e fundit
Duke psherëtirë për kohën e shkuar
Një çift shfrynte epshin në mes të rrugës
Kitaristi këpuste telat me tingujt e vjetër
Lypsari kërkonte lëmoshë
Nga lypsari
Fëmija kërkonte buzëqeshjen e humbur
Engjëjt e djajtë
Loznin lojën e tyre
Në udhëkryqin e fundit
Të kryeqytetit të humbur.
PRITJA E NËNËLOKES
Rrugëve të heshtura
Ecën Nënëlokja e kohës
Ka më se një orë
Që ndjek zërat që i dëgjon
Ka më se një javë
Bisedon me ta në heshtje
Ka një dekadë që ecën
Rrugëve të heshtura
Në pritjen e lindjes së re
Eh!
Edhe pas një shekulli
Do ta presë kthimin e diellit
Do t’i presë eshtrat
O njerëz!
Ktheni kokën mbrapa
Shikoni Nënëloken
Rrugëve të heshtura
Ec e pret
Pret e ec
Pret kohën e pakohë
Pret lindjen e diellit
Pret e pret…
BOHEM
Fundosesha nën thellësinë tënde
Nga dallgët e ndjenjave
Përplasesha nga një kockë te një brinjë
Dehur lundroja mbi trupin e lagur
Si Karonti n’Akeront
Me puthje deheshim
Sonte ndihemi bohemë
Nën hijen e llambës
Kam me fjetë mbi andrrën tane
e me gjumin e thellë kam me aktrue si Helenë
ne lumin e vdekur kemi me diellzu
ta kujtojmë kohën kur s’i falnim puthjet
s’kam me të lanë me ra në andrrën pa diell
atje në fund të tokës kam me të gjetë
nën hijen e llambës kam me u fshehë
dritën kam me ta dhanë përjetë.
