vendi i sirenave është deti
ti përse këtu në tokë
O.
është lulja e bajames
që ra në kopshtin tim
qysh prej kohësh që nuk mbahen mend
as fjala nuk i thotë dot të gjitha
kështu që askush kurrë
nuk do e marre vesh
sa e desha
hëna vjen në dritaren time
hëna hyn në dhomën time
ullishten e kopshtit tim
e praron hëna në të gjelbër
portokajt në oborrin tim plot dritë hëne
edhe lëkura jote
po të zbrisja në hënë
hënën do t’a humbisja përgjithmonë
me ty ndodh ndryshe.
shtëpitë qielli
retë lart mbi det
deti dhe një guackë deti
askujt nuk mundem dot t’i them lamtumirë
për fatin tim të keq dhe shkakun tënd sot
përfundova në tavernë
të shkretën dhimbjen time thashë
ta mbys me verë
e poshtër kjo bote sa s’ka
e gjtha për shkakun tend
në mendje vetëm flokët e tu të verdhë
dhe kjo dhimbje që të sosur nuk ka
qiej dhe yje
si një dru pylli
dhe si era
zëri im therret trupin
tënd
frymë merr i gjithë universi
si një dru ulliri
mbrëmjeve pres
të vije era
si një fije terfili
mëngjeseve pres
të vijë shiu
dhe netëve
të artën hënë
unë pres.
që nën plepat e bardhë
nën brugat poshtë në fushë
lumi im
të ndrijë
matanë gardhit
një njeri
pret dhe ai
që unë me
të mos zgjohem.
qetësia vjen prej yjeve.
sado i thellë
të jetë deti
edhe peshku
edhe peshkatari
e di fatin e vet.
rri e rri
me orë të tëra mbi hekurudhë
m’paska marrë malli
me ndigju nje fërshellimë treni
kësisoj njeriu paskam qënë
unë
zogu në luginë
nga lugina
në pemë
pema me duart
tek unë
shpirti yt
dhe shpirti im
do fluturojnë
nëpër qiej.
katundi im
ku janë thanat buzë perroit
ku është rruga që të çon në shtëpinë time
po shtëpia ime ku është
në erresirë kur katundi humb
kur zë të bjerë i ftohti shi
që larg ndjehet një hingëllimë
një hingëllimë gjithë trishtim
e të vetmes pelë
e zeza pelë e katundit tim.
unë nuk kam autobiografi
jeta ime është e vockël
sa një kokërr meli
e mori milingona
dhe e futi në dhe’
Faslli Halitit
Ike miku im pa një shenjë
pa një lamtumirë
më dhimsesh sa ska
nuk do ta shohësh më qiellin e madh të Myzeqesë
as grunjërat as barin e gjelbër
as netëve hënën si pjepër
Pse nuk ndenje dhe pak
u lodhe u mërzite ta nxinë jetën
Fshatarët tanë ishin te mençur kur të thanë:
Ǜtu desh poema ty, o Faslli.
Më në fund tani do bëjnë gjumë të qetë
të gjithë ata që nuk të deshen
Pse nuk ndenje dhe pak, o miku im
Jo se do ndryshoje botën
ti këtë e dije mirë,
edhe kur thoje: lufta bëhet për të vërtetën
U lodhe miku im, kaq shumë u mërzite këtu që ike?
Me ndje miku im edhe unë herë herë isha me ty
më ndje, herë herë të kam lënë vetëm
Ike miku im
pa një shenjë pa një lamtumirë
Më thuaj të vërtetën ,
ti e di që te ty kisha shumë besim,
ta hapi apo nuk ta hapi portën vdekja?
o Noe, në atë varkën tënde të vogël
a ka ndonjë vend për Xhelalin
