Atë ditë nuk më zgjoi si zakonisht alarmi i regjistruar në telefon. Ishte zgjim i pazakontë nga disa tinguj; u rrotullova disi nëpër shtrat me shpresën se mos flija edhe pak, por s’munda. Dera dhe muret e trasha nuk lejonin asnjë lloj zhurme të futej brenda. Dritaret i kisha mbyllur, grilat po ashtu. Asnjë magnetofon a radio nuk kisha në shtëpi. Televizorin e fika me telekomandë para se të shtrihesha. Atëherë, nga dreqin më futeshin deri brenda veshëve ata tinguj?! Më dukej se i dëgjoja me gjithë qenien. Se edhe trupi sikur po lëvizte nëpër shtrat, ashtu si në sintoni me ta. S’doja të zgjohesha aq shpejt. Ishte ditë pushimi. U ngrita në përgjumje e zgjim njëherësh për të kuptuar nga vinin tingujt grishës. Shkova drejt dhomës së ndenjjes. Atje ekrani i televizorit dukej i fjetur dhe sikur më thoshte: nuk është koha fare të më ndezësh kaq herët. Asnjë pipëtimë në dhomën e ndenjjes. I dhashë karar me mend se kishte qenë ëndërr. Po përpëlitesha në mundin për të kujtuar se pse më vinin aq të njohur në fakt tingujt. Ku i kisha dëgjuar tjetër herë? Por, sa u shtriva, sërish m’u shndërruan në tinguj alarmi. Alarm i kujtesës. Gjithkujt i ndodh, që tinguj të caktuar t’i rikujtojnë vende, ngjarje a njerëz të caktuar. Violina klithte magjishëm si në ekstazë pastaj mpakej në rënkim, e sërish tingëllimi përfshinte ca lëvizje të dorës dhe harkut mbi violinë, si të dy trupave nga ngjeshja pranë e pranë gjatë të njëjtin vallëzim. Po, në të njëjtin vallëzim… Vallëzimi ynë i parë trup mbi trup. Aty poshtë dritave të një peme që s’bëzante, për të na veshur me ngjyrat e dritave dhe tingujt e më të perëndishmes festë të Lindjes. Të Krishtlindjes. Nën tingujt e asaj melodie ne çmbështillnin poshtë pemës, në vend të dhuratave, lëkurën nga eshtrat tona prej pasionit.
“- Sa e bukur kjo këngë!
– Le ta bëjmë melodinë tonë!
– Ç’janë këto truke adoleshentësh?
– Pse, ka dashuri pa melodinë e saj?”
A, tash e kuptova se tingujt s’po dilnin prej askund tjetër, përveçse prej kujtesës sime. Si e përhënur u ngrita sërish dhe u shtriva poshtë pemës së festës … trupi i valë, i sapodalë nga shtrati i ëndrrave, m’u bë akull tek iu përqafa trungut të kauçuktë të bredhit imitues. Dritat që rrotulloheshin rreth degëve të sajuara nxirrnin, bashkë me ngjyrat, edhe tingujt e asaj melodie, që ishte atë natë sfondi i zëshëm kur bëmë dashuri një herë, dy herë, shumë herë, derisa drita zbardhi mëngjesin e ditës së shenjtë.
Pastaj më doli gjumi krejt dhe veten e pashë tek dridhesha nga nxehtësia përvëluese e dëshirës për t’i dëgjuar edhe një herë ata tinguj feste të trupave tanë poshtë një peme, që dukej se kumbonte edhe ajo. Festat zbukurohen më shumë nga llambat e ndezura të kujtimeve.
– Jo, nuk ka dashuri pa melodinë e saj, – thashë gati me zë, formova numrin e Julias në telefon dhe dola ta takoja te “Gloria”, kafeneja jonë e preferuar.
– Ka kohë që nuk më flet më për të, – më tha ajo.
– Sepse nuk ka më rëndësi.
– Por dikur kishte, apo jo? – insistoi.
– Dikur po, – i thashë.
– A mund të më thuash diçka, që s’do ta harroje kurrë prej tij?
– Zërin…
– Këndonte bukur? – vijoi ajo pyetjen naive.
– Nuk ia njoh zërin e këngës, ato m’i dërgonte ndonjëherë nga youtube, – i thashë. Pastaj, duke menduar se Julia do të vazhdonte me pyetjen: cilën këngë të dërgoi së pari, i thashë pa më pyetur:
– Ne me quitte pas/Mos më braktis…
– Unë, moj? – pyeti e tmerruar. Fjalinë time pa kontekst e mori si thirrmore të drejtpërdrejtë.
– Non, jamais/Jo, kurrë, – tha.
Nga frika se mos vazhdonte ligjëratën e saj në frëngjisht, e s’do t’ia kuptoja as edhe një fjalë të vetme, vazhdova: – Ky është titulli i këngës. Aq u desh për t’ia zgjuar kureshtjen. Nga iphoni i saj u derdh zëri i Jacques Brelit dhe ajo ia filloi të këndonte në sintoni me zërin e ngjirur të këngëtarin. Ndërsa mua më përshkuan dridhmat sapo m’u kujtua si më kumboi në veshë zëri i tij pas asaj nate feste, kur më telefonoi, pasi ishte zhdukur, e më thirri fort në emër. U drithërova. S’e kisha menduar se emri im kishte aq shumë pushtet mbi mua. Mbeta si e gozhduar nën forcën e vetëm tri germave. Heshta e s’munda t’i përgjigjem. Ai e përsëdyti: germa e parë… zanore e plotë, e zbardhur kumbuese, germa e dytë, bashkëtingëllore llastuese me gjuhën që ngulej e mishtë mes qiellzës së tij të lëngët, dhe germa e tretë sërish e njëjta zanore, më e plotë, bubulluese dhe më e zgjatur nga simotra e saj e parë.
– Do të doja të të kisha pranë, këtu ku jam, – më tha.
– Ku je tani, që më dashke pranë, – e pyeta me hezitim, ngase kishim shumë kohë pa folur.
– Në varreza!
“O Zot, më ndihmo!” – mendova me vete në të qindtat e sekondës. A mund të bërtasë ashtu një i vdekur nga varret? Pastaj u kthjellova. Përderisa po më flet, ky nuk është zë prej të vdekuri. Zëri i tij pak i ngjante haresë në zërin e një burri, që dhembshurisht i thotë emrin të dashurës në telefon, por ishte përgjërim e lutje, përzier më një lloj padurimi, për ta bërtitur, si për ta shkulur njëherësh atë emër nga vetja. Padurim për të më shkulur mua nga vetja, e njëkohësisht për të më pasur pranë. E, ku? Aty në varre.
Vetëm në tri germa ai përtheu gjithë ndjesitë që shoqëruan atë marrëdhënie. Dashurinë e madhe e të rrufeshme fillimore te zanorja e parë, pa e vrarë mendjen fare se ç’vinte më pas. Një “a” – si piskamë, si të ishte fillim i britmës së një ujku, që po bëhej gati për ulërimën e zgjimit të frikërave të çdo qenieje, që donte paqtim në terrin e natës. Ndërsa unë po prisja të paqtoja emocionet e mia të trazuara në britmën e tij, që mbase vetëm rastësisht u ngjante tri germave të emrit tim. Aty po fillonte hakmarrja e tij.
– Kush tha se dashuria i takon qiellit, Julia? – iu drejtova asaj që po priste t’i thosha diçka.
– I kam lexuar me sytë e mi çdo gjë që të shkruante, – më tha, – ishte çdo gjë thuajse qiellore.
– Jo, zemër, fjalët e shkruara ishin çarku. I njeh gjahtarët? Nuk mund t’i ngrenë dot çarqet në qiell. Me zërin e tij, nga ai çast më paralajmëroi se ndjesia ime më shumë se qiellit, i takonte tokës, madje nëntokës…
– Ç’do të thuash ti me këtë? – më pyeti Julia dhe i ndërroi ngjyra e zërit.
– Atë që dëgjove, madje dhe që e mendove, – i thashë.
– Po pse duhet ta bënte gjithçka aq të bukur, ashtu siç e bëri, kur do ta varroste? Nuk e harroj kurrë si u ktheve atë mëngjes nga “Gloria”, – më tha.
– Si? – e pyeta.
– Si Afërditë.
Dhe pas fjalëve të saj, mua më kaloi ndër mend gjithë ajo natë që mezi u zbardh.
Pi një cigare me mua, të lutem, më tha. Zakonisht ai nuk pinte cigare. As unë. Atë çast ndjeva se do t’i pija të gjitha. Kaq shumë doja të flisja. Padurimi shoqëronte lëvizjet e duarve dhe përkujdesjen që duhani të ndizej, të digjej. Shtëllungat e tymit të trazonin ajrin mes nesh, e pastaj të shuheshin. E kështu edhe me fjalën: do ndizej, do digjej, do batiste mes rodhanit të frymëve tona, e pastaj do të shuhej. Kisha filluar të flisja ende pa thithur cigaren. Fjalët, deri atëherë të rroposura në mendimet e fshehta, iu vardiseshin buzëve pa drojë fare. “Si guxoj kaq shumë, – i them vetes, -sikur ta humbas?” Mendimi nuk më trishton. Jam e bindur, se po të ndodhë kjo, do të fitoj tjetër gjë. Ai qëndron bri meje i heshtur dhe pret. Pret, që të ndez tjetër cigare e të flas sërish. Pret të çlirohet. Pres dhe unë. Thith më shumë se cigaren, mesazhet e pamjes së tij nga përjetimi i të thënave të mia. Tymi mes nesh rri pezull. Pezull dhe kjo natë e zbehtë që s’po din të erret, edhe pse orët kalojnë. Me siguri është nga ato net, kur muzgu i mbrëmjes shkrihet me muzgun e mëngjesit. Me dritën e yllit që as nuk lind dhe as nuk po perëndon këtë natë, mundohem të mbaj ndriçuar zenitin e pikëprerjes së komunikimit të fjalës sime me heshtjen e tij, dhe thith përsëri shumë thellë cigaren bashkë me guximin për të folur. Druaj se gulçi në gjoks do të më mbytë, ngaqë ai thotë gjëra të çuditshme, të padëgjuara, të pathënshme, të padashura, të pakapërdijshme për një grua që e do; ndërsa unë thith bashkë me to thartësi ngjarjesh dhe nikotinë. Përpiqem të them diçka. Për t’u qetësuar ndoshta. Belbëzoj. Flas kuturu. Flas me rrokje, me tinguj, me gishta. Flas kot. Fare kot. Gjëra që kurrë s’do t’i kisha thënë me mendje të kthjellët. Pastaj hesht. S’guxoj dot më. S’mundem. Fjalët vijnë deri te fyti e rroposen përsëri brenda tij, duke u shkapetur me gëlltitjen e pamjes së frikësuar, që vjen nga burri përballë meje. Prapë belbëzoj. Ankthi rri pezull. Pezull dhe kjo natë, që s’u ngrys e as u zbardh, se dielli nuk zbriti sot më poshtë nga ç’duhej. Thith deri në fund cigaren, duke djegur gishtin tim të zverdhur si pashprehja e fytyrës së tij. Dhimbja e djegies së gishtit nuk është më e madhe se dhimbja e lëndimit. Përpiqem të kuptoj së paku se ç’i thanë tingujt që kjo ditë-natë këndoi bashkë me yllësinë e qiellit të ndjesive të mia. Sytë i ka të mbyllur. Po dremit. Po, po. Mbi gjoksin tim po dremit. Si të qenë ninullë kënga ime! Pastaj zgjohet dhe më shtrëngon dorën. Fort. Gishtërinjtë marrin gjithë rrymat e dashurisë trupore dhe i çojnë te buzët, te flokët, te sytë, që shkëlqejnë si asnjëherë tjetër. “Afërdita, yll i mëngjesit”, – më thotë, i patrazuar nga gjithë rrokopuja e fjalëve të derdhura, rrotullohet më ngadalë e përkundër gjithë planetëve të tjerë, por është më i ndritshmi yll për tokën.
– E kupton, Julia? Unë duhet të isha ndriçim për tokën. Prej larg, a prej lart. Po ç’dreq rëndësie kanë metaforat tani, – i thashë, dhe këtë herë s’isha dot aq e fortë sa kur nisi biseda mes nesh. – S’mund të jetë vetëm qielli i bukur! Duhet zbukuruar edhe toka. A nuk i duhen tokës dashuritë e mëdha sa të trandet? Ishte kohë tërmetesh atëherë. Të kujtohet? Po ti s’ke lidhje me tërmetet. Ti do vullkanet. Tokën në llavë, sepse që poshtë Vezuvit ende përvëlon lavdia e emrit tënd. Nuk ka asgjë më të ftohtë, thonë, sesa një dashuri e vdekur. Asgjë më të ftohtë se toka ku groposet ajo.
– Do më pëlqente më shumë të flisnin për lindjen e dashurisë. Jo për vdekjen e saj.
– Dashuritë i kanë thënë shumicën e gjërave, Julia. Emocionet që shoqërojnë lindjet e tyre pak ndryshojnë njëri nga tjetri. Pastaj, lindja e dashurisë e trondit qenien më pak se shuarja e saj. Apo jo?
Julia heshti. Ajo, që e ka çdo herë një mendim të vetin, s’tha asgjë dhe u përhumb në kushedi ç’mendime. – Ja, ma këndo edhe një herë vargun e asaj kënge, të lutem, – i thashë në fund, më tepër si për ta bindur se kisha të drejtë. “Do ta gërmoj tokën edhe pa vdekjes sime, për ta mbuluar trupin tënd me ar e dritë”, m’i ndërmendi Julia edhe njëherë fjalët që bënin bashkë zërin drithërues të këngëtarit francez me kumbimin e zërit të tij, teksa ma thërriste fort emrin prej varreve…
