KUR MERR FUND JETA E NJË GRUAJE
Një grua e vrarë nga një burrë shpesh ka një emër dhe dy mbiemra.
Ka një dokument kurorëzimi
Disa tentativa për ta zhbërë
Dhe një mijë zëra që flasin mbi motivin.
Një grua e vrarë nga një burrë
ishte grua para se të lindte
Fati i saj qe diktuar nga një derë e huaj,
Ishte luftë tjetër ta kërkosh derën tënde
Pra,
Ishte grua edhe në barkun e nënës
Duhej të mendonte se do të bëhej grua edhe kur ishte fëmijë
në çdo rrethanë
Sepse gruaja ësht një identitet
me shumë përgjegjësi
Mund të qash me zë,
por jo dhe të qeshesh kur je grua
Ajo ishte shumëfish grua
kur u bë nënë
Është një obligim që vjen bashkë me çertifikatë të lindjes.
“Një grua e vrarë nga një burrë” -nuk është veç titull gazetash që të trishton
janë mijëra vuajtje që mbarojnë
Dhe një mijë frikëra që fillojnë diku tjetër
Janë një mal tundimesh që rëndojnë
mbi prindërit të vajzave dhe grave
që duhet të lexojnë mbi heshtjen e tyre
më shumë se mbi fjalët
Kur një grua vritet nga një burrë ka fituar lirinë
Ajo po heqë duart nga prangat – si hise e një hallke të shoqërisë
ku motivi e mund krimin.
Më besoni
Një grua e vrarë nga një burrë nuk e kishte atdhe lirinë ku lindë çdo njeri.
E dini
kur dëbohesh nga atdheu,
parajsa është gjithmonë e huaj.
DYERVE TË PËRPLASURA
Sa herë e kemi kapur veten për flokësh
derisa numërojmë centët e fundit
me të cilët s’mund të ushqejmë as veten.
Spitaleve,
paguajmë që të mos vdesim.
Nën kuletën e rrjepur na flenë ditët pa shpresë,
dimë të numërojmë deri në të nesërmen,
përkëdheljet janë shpëtimi i vetëm derisa fëmijët tanë trashëgojnë lodrat e atyre që janë bërë gra e burra.
Mjaftohemi vetëm me frymëmarrje,
sepse kështu na kanë mësuar ta ngushëllojmë veten.
Se pa zgjidhje është veç vdekja,
kanë harruar se nën çeremidet e thyera, vdesim secilën ditë.
Verbohemi çdo ditë nga pak nga pluhuri prej të cilit s’e njohim as veten në pasqyrë,
dyert tona ua hapin të tjerëve,
na rrjepin nga ëndrrat për ata që s’kanë shkelur as mbi lloçin e të mbathurave tona,
as mbi mindilin që s’na i fshin as sot djerset
që janë palosur nën rrudha.
Prej klithmave na çjerrët zëri,
atëherë dukemi të kënaqur e endemi oborreve të rrethuara me tela të ndryshkur,
ata enden oborreve të botës
e flasin për vlerat të cilat i kanë djegur në zjarrin e parë.
S’kemi as faj që rrugëve i lemë ankesat me ata qe fatin e njëjtë e përjetojnë ndryshe,
kafeneve i kemi larë gjynahet e të gjithëve,
mes tymit të duhanit kemi vajtuar fatin e të parëve,
kemi rënkuar kur i kemi numëruar dhimbjet e trashëguara
për ta pranuar se s’jemi as vetë më mirë.
Veç fëmijët na i ndezin shkëndijat,
sa herë fryejnë qirinjtë e datëlindjes
neve na mbarojnë përrallat.
Përmes ninullave,
Të ardhmen ua patëm premtuar ndryshe.
NJË GRUA QË S’KËNDOI
Sa kam dashtë mos më heshtë për ty,
kur edhe vetës ia ulje shikimin
se këtu ishte tepër vonë më i nxan lindjet e diellit.
Në kullën tande, guri ka mbet më i ftohtë se uji i kroit që s’ma shun etjen e mallit për ty.
Nji dërrasë e kalbur mi përfytyron hapat e lehtë të vallëzimit tënd kur në oborr binte terri.
Me ato dërrasa ndërtoje urën e fëmijërisë time.
Në atë kullë janë ringjallur rrënjët tua,
e kanë marrë udhë meloditë e huaja.
Nga ti rridhte kënga e parë në djepin e fëmijëve.
Zëri yt i mbyllur në dhomën e ftohtë
i qetësonte dhe degët në erë.
Por ti kurrë nuk e vallëzove melodinë e shpirtit tand,
as nuk këndove kurrë, pas ninullave me gjysmë zëri.
Sa shpesh e kam nis vallen e lutjeve për ty,
e sa vështirë e kam shu zjarrin e mallkimeve që t’i pëshpëritnin.
Aty,
mbi kokën tande varun rrinte pushka,
e nën jastakun tand prehej urtësia e nji gruaje që dinte të këndoj,
por që zëri i saj s’dëgjohej as kur rënkonte nga dhimbja.
Mbi atë gur nise tregimin e andrrës tande,
kur fëmijët luteshin vetëm për nji këngë.
Pa zërin tënd s’na flihej,
E ty të buzëqeshte fytyra, derisa në bërryl të dorës të mposhte frika.
Kur këndoje,
Ti mendoje se më bukur nuk bëhet në këtë botë,
më bukur nuk u bë më kurrë pa ty.
(Dedikuar çdo gruaje që këndimin e pati në zemër, por nuk u dëgjua kurrë për shkak se zëri dhe kënga e tyre ishte turp për kohën dhe shoqërinë në të cilën jetonin. Shumë prej tyre kanë ikur nga kjo botë pa e çuar as edhe një këngë deri në fund dhe disa ende jetojnë të strukura nën hijen e paragjykimit.)
NGA E VËRTETA
U mësova të lexojë te ti, njeri
atë që e fsheh
në dy fletë të ngjitura si një
aty
Ku as ti,
As unë
Nuk mund të lexojmë të vërtetën tonë
Përsëri shtirem analfabete
Kur pështjellon mimikat mbi frikën
Se kam lexuar
Trishtimin në sytë e tu
Ku ti e fsheh oqeanin e tij
e unë prapë lexoj po aq
mbi valën e përplasur
Kujton se veç ti je njeri
e unë se kuptoj mërzinë tënde
Harron
Se jemi njerëz që shkelim mbi fatin
e njëri-tjetrit,
si në rrugët e njëjta
ku më së shumti kemi frikë ta takojmë veten
Si mund të harrosh që
Nuk zotërojmë asnjë
asgjë më shumë se fryma
që e marrim
Edhe atë e kthejmë
si gjithçka tjetër
Kur i heqim orët e gjithçka
që e blemë me kohën që e shitëm
Na shohin
Kur e zhveshim egon,
Krenarinë
trishtimin
E të tjera si këto
e bëjmë në vetmi
Kaq pak besim kemi
Unë dhe ti
Te njëri-tjetri
Sa s’gjetëm vend në botë
ta ruajmë të vërtetën tonë.
