Alba vendosi të dalë. Tekefundit, për psonisje në supermarket, i dha zemër vetes. Nuk ke pse këmben fjalë me njeri, mbaro punë shpejt e kthehu. Mos u rrek më të justifikohesh, edhe ai i ka rënë në fill, ec tani. E mëdyshur tërhoqi derën.
Jashtë frynte një erë e lehtë pranvere.
Para Lampeduzës u mbyt një anije me 250 refugjatë, lexoi në një gazetë brenda një çante plastike të varur në shtyllën e rrugicës së saj. Me pak centë mund ta blije gazetën, por shumë veta fusnin dorën dhe e merrnin pa paguar. Nuk e kishte parë në qytet tjetër këtë mënyrë shitjeje gazetash. Kudo në fundjavë çanta të varura të mbushura me gazeta, vende-vende disa mbijetonin deri të hënën e të martën në mëngjes.
250 trupa të pajetë pezull diku thellë në Mesdhe. Ata nuk kishin për të trokitur në qendrën e ndihmës për të huajt, ku punonte ajo si punonjëse sociale. Ndonjë koleg, kur të diskutohej lajmi në kantinë, do të thoshte se vetë e kishin pasur fajin, pse i kishin hyrë asaj rruge në det. 250 nëna në Afrikë apo diku tjetër që prisnin, por nuk do t’u vinte kurrë lajm nga djemtë, se ia dolën të hyjnë në Europë.
Punëtorët e ndërmarrjes së gjelbërimit lëvronin dheun pa ia hedhur sytë kryetitullit të gazetës në shtyllën përbri tyre. Si çdo pranverë, ata mbillnin dhe sistemonin lule e bimë në kopshtet-drejtkëndësha të gjelbër para pallateve.
Në sheshin para hyrjes së supermarketit një vajzë e vogël ulur në gjunjë dridhte e përdridhte një fugë duke lëshuar pasthirrma gëzimi sa herë që maja metalike rrotullohej pak sekonda rreth vetes. Por në fund fuga gjithmonë binte përtokë.
Duke ecur mënjanë e kokulur që të mos ndeshte në sy askënd, Alba u fut brenda me mendjen te vajza e paepshme, si e ngrinte fugën, e rrotullonte prapë nga e para me një besim të patundur se në fund do të ngadhënjente, pa e vrarë mendjen se fuga binte. Do të kishte dashur të ishte ulur aty me vajzuken e patelashur, të bëhej një herë fëmija që nuk qe, por nuk prapohet fuga e fatit, mendoi duke shtyrë me nxitim karrocën.
Për dy-tri minuta i hodhi ushqimet në karrocë. Mendoi se do të dilte shpejt, por iu desh të priste. Për të shtyrë minutat derisa t’i vinte radha, që nuk donte të merrte fund atë ditë, ajo vëzhgonte profilet e njerëzve të rreshtuar, ndonëse do t’i harronte sapo të dilte nga dera. Të gjitha njësoj, fytyra kalimtare që prisnin me durim, taksapagues të rregullt. Ruhej që karroca me ushqime të mos prekte këmbët e atyre që qëndronin para saj. Në këtë qytet shumë njerëz ishin gjithmonë gati ta ngrinin gishtin tregues lart për t’u kujtuar të tjerëve ruajtjen e rregullit.
Në krye shitësja me një fytyrë pa shprehje ishte kurdisur të përshëndeste klientët me: “Grüß Gott”, “Grüß Gott”, “Grüß Gott”. Orët monotone sikur ia kishin fshirë nga kujtesa çdo fjalë tjetër, ia kishin thithur tharmin e jetës dhe i kishin lënë vetëm këtë refren që ajo e përsëriste pa pushim si për të bekuar klientët. Në kasë tingëllonte paprerë lexuesi elektronik i kodit, piiip, piiip, piiip. Shitësja tërhiqte pakon e mishit, bananet, pakon me oriz, kosin biologjik, pakon e luleshtrydheve, një shishe verë, tri pako sallami njëherësh, një shishe qumësht, piiip, piiip, piiip. Nga ushqimet e vëna në radhë gati për t’u paguar kuptoje si jetonin të panjohurit, kush e kishte xhepin plot. Kush jetonte me asistencë sociale blinte pakon e mishit për 1,99 euro me ofertë. Në këtë qytet të huajt blinin më shpesh produktet më të lira. Fëmijët, kur blinin pa prindërit, merrnin patatina ose haribo. Kush blinte produkte vegane, ishte zakonisht shumë i hollë. Burrat me barkun rrumbullak që blinin birra ishin mishngrënës, ua shquaje në bebëzën e syrit, kur ia hidhnin sytë një femre, për një të qindtën e sekondës ia befte aty instinkti shtazarak. Femrat dinë ta kapin në ajër ndriçimin e kësaj llambëze, thjesht pasojë e evolucionit, dhe e ujdisin sjelljen sipas vendimit, nëse ky ishte gjah i vlefshëm apo nuk ia vlente as t’ia hidhje sytë për herë të dytë.
Pas xhamave të mëdhenj era përkundte re pjalmi që uleshin butë mbi makinat e parkuara. Dukej sikur kishte rënë një shi i imët i verdhë. Edhe rruga ishte mbuluar nga tisi i verdhë.
Dyert e supermarketit hapeshin e mbylleshin automatikisht, klientë hynin e dilnin duke futur aromën e pranverës, një aromë lulesh të panjohura që mbërrinte brenda e përzier me erën e mishit të skuqur të imbisit turk para oborrit të supermarketit.
Një moment dera u hap. Një shtatlartë me flokët e florinjtë valë-valë pas supeve hyri brenda, këmbët e gjata të nxjerra nga minifundi deri aty ku nuk lejohej të shkohej më lart, një xhaketë të zezë meshini, një bluzë të bardhë me disa rreshta dantellash poshtë, një çantë kurrizi e mbajtur lirshëm, një fytyrë si e pikturuar, sykaltër, mollëza të ngritura e buzë të mishta, lyer me shkëlqyes – hir që të merrte frymën. Moskokëçarëse e me një buzëqeshje fare të lehtë, e mësuar me tallazin që shkaktonte prania e saj, bukuroshja vazhdoi serbes drejt dyqanit të bukës, në cep të supermarketit.
Një afsh drithërues e përshkoi radhën. Edhe shitësja kokulur në kasë e ndjeu se ajri vibroi, piiip, piiip-i pushoi për pak sekonda. Ajo ktheu kokën, pa bukuroshen, u hodhi një vështrim burrave, ndokush me buzë të zbardhura nga epshi, pastaj uli kokën të punojë, me bindjen e një njeriu që kjo që po ndodh përreth nuk ka të bëjë as edhe një grimë me të. Dikujt i shpëtonte një psherëtimë padashur, kush ishte në shoqërinë e një femre ulte kokën i skuqur, burra të lektisur e ndiqnin me sy, femrat pranë të përvëluara nga humbja e ekskluzivitetit i hidhnin një vështrim që po të mundej do ta shfaroste atë femër në sekondë, që bota të kthehej në ekuilibrin e saj të zakonshëm.
Alba i shihte të gjitha këto dhe iu kujtua motra e madhe. Dikur në një qytet të vogël, në një vend të largët, kur motra dilte në rrugë, trazohej qyteti. Përflitej se bukuria e saj i kishte bërë djemtë poetë. Motra i mbante flokët gërshet, por, kur i lëshonte e dilte në rrugë, po ashtu burrave u zbardheshin buzët e u mekej zëri. Ajo ndiqte me sy se si hiri i motrës binte si pluhur magjik mbi kryet e burrave të qytetit që mblidheshin me trumba darkave në shëtitore. Ata mpakeshin, ndokush bënte kërkesë për martesë drejt e në rrugë, por ajo, motra e saj, Pranvera, ecte pa e kthyer kokën as majtas as djathtas, ashtu si e kishin porositur prindërit, me motrën e vogël kapur për dore, që i shkonte si manare pas.
Liri Darëzezin e brente përditë meraku për vajzën e madhe. Bukuria e saj nuk lëshonte më bulëza, ajo kishte vërshuar e të merrte frymën, i gjithë qyteti e thërriste Pranverën: ajo perria. Kjo e paudhë, flokëflorinjtë e sygjelbër, tëpkë si ime motër, Maja e re. E kolme lart dhe belhollë pak më poshtë, buzët si të pikturuara me dorë. Sikur të kishte pasur djem, gjithçka do të kishte qenë më e lehtë, nuk do ta kishte vrarë kaq mendjen. Por ja që fati më la me këto feçkat, qahej në sy të motrës, Majës.
Si fëmijë Alba kishte vrarë mendjen pse duhej të quhej vajza feçkë, si zgjatim i hundës së elefantit, vonë kishte kuptuar se ishte një sharje për një fytyrë të shëmtuar. Liri Darëzezi nuk i donte vajzat të bukura. E bukur vajza duhej të ishte vetëm ditën e martesës, kaq. Më pas nuk duhej më, hapte vetëm telashe. Vajza tërbonte dynjanë, gruaja fuste shejtanin në shishe. Frika mos vajzat i bëheshin të përdala ishte më e fortë se krenaria e nënës.
E vogla kishte detyrë të shoqëronte motrën e madhe kur dilte nëpër dyqane, të raportonte fjalë për fjalë nëse ndonjë djalë i kishte hedhur “ndonjë llaf” Pranverës. Por Alba ishte qen besnik. Sa herë e pyeste nëna nëse i kishin ngacmuar rrugës, e mohonte me këmbë e me duar: “Jo, as edhe një fjalë. Po kush guxon të thotë një fjalë kur më shikon mua, unë jam kuçedër o ma.”
Liri Darëzezi u hidhte një sy dyshues të dyjave, por nuk kishte ç’të thoshte, vetë nuk kishte parë asgjë, mbetej të bindte bashkëshortin, Naimin, t’i ndiqte vajzat nga pas për të mësuar si ishte e vërteta. Po ta dinin të vërtetën, ata nuk do t’i linin më vajzat në rrugë.
Krah këtyre dy grave e kishte kaluar pjesën e parë të jetës. Njëra buzëvarur, tjetra buzagaz. Ajo në mes për të mos mbajtur anë, as nuk qeshej e as nuk trazonte fjalë.
Alba nuk ia shqiste sytë flokëflorinjtës. Ajo dhe motra e saj nuk ishin njësoj. Pranvera nuk kishte qenë kurrë kaq e çlirët, nuk ecte kurrë moskokëçarëse në punën e vet, e painteresuar për ambientin që dridhej nga prania e saj. Çdo lëvizje trupi tek e panjohura ishte e sigurt, e dozuar mirë mes ndjelljes dhe shpërfilljes, ajo ishte e plotfuqishmja, mjerë kë kapte radari i saj. Kur ecte Pranvera në qytet, se ç’kishin një ndrydhje lëvizjet e saj. Ajo vërtet donte të ecte me krenari, por nuk ia dilte dot, trupi i saj të thoshte se frika ishte e gjithëpushtetshme dhe nuk e afronte erosin. E panjohura vetëtinte nga vetësiguria naive se përjetësisht ajo do të ishte po kaq ndjellëse dhe e bukur. Edhe Pranvera ishte e bukur, ta merrte frymën, por jo tunduese, ajo nuk dinte të lazdrohej, turpërohej nga bukuria e saj… ky ishte dallimi i madh mes tyre. Kurse ajo, Alba, nuk krahasohej dot me asnjërën, as me të panjohurën e as me Pranverën. Atë nuk e kishte puthur bukuria.
Çfarë po bënte Pranvera këtë moment? Fëmijët duhej të ishin në shkollë, drekën ajo e gatuante në darkë, ndoshta ishte në ndonjë fermë për kontroll. Motra e madhe tani thirrej “Bisha”. Këtë nofkë i kishin vënë drejtoreshës së re të sigurisë ushqimore në Ministrinë e Bujqësisë. Ajo nuk përtonte t’ua kthente sharjet me të njëjtën gjuhë vulgare atyre burrave që një femër në krye e konsideronin sulm frontal kundër burrërisë. Rrekeshin të mos e jepnin veten duke e fshehur zilinë me thumba seksualë të vrazhdë. Kush shkel si femër aty e do të ngjitet më lart, duhet t’i bëjë mirë hesapet, i kishte thënë Pranvera. Ajo kishte guxuar të jetonte e vetme në kryeqytet kundër dëshirës së prindërve. Pastaj, pas martese, kundër dëshirës së bashkëshortit, ishte futur edhe në politikë. Gimit i mjaftonte dhe i tepronte puna si laborant dentar, nuk kërkonte më shumë.
