Alma Braja ka lindur në Gjirokastër në vitin 1974. Ka studiuar për turizëm në Greqi, ku dhe jeton që në vitin 1993.
Poezitë e saj janë botuar në antologji si dhe në revista letrare në Greqi dhe Kosovë.
Përmbledhja e saj e parë me poezi me titull, Rërë në grusht, u botua në vitin 2020.
Ajo ka përgatitur dhe përktheyer antologjinë “15 poetë shqiptarë” në greqisht, për revistën “Frear” në Athinë, Greqi në vitin 2021. Ajo gjithashtu ka përkthyer disa poetë grekë në Shqipëri dhe Kosovë. Braja është gjithashtu përkthyese e një përmbledhjeje poetike të poetes Ledia Dushi botuar nga Shtëpia Botuese Thraca në Larissa, Greqi.
Është pjesëmarrëse në disa festivale të poezisë në Greqi dhe në Rahovec të Kosovës.
Në vitin 2024 ajo botoi në gjuhën greke përmbledhjen e saj me poezi ¨Fjalë të imëta¨ (Leptologies) botuar nga Shtëpia Botuese Thraca, Larissa, Greqi.
Fjalë të imëta
I.
Të njerëzve
që lexojnë sipërfaqen e një deti
kurrë të qetë
që nuk kanë parë
çfarë ndodh në të vërtetë
përbrenda
që kuptojnë më mirë
shijen e kripës
në ajër
janë fjalët e imëta.
Të njerëzve
kurrë të qetë
përbrenda.
II.
(dëshpërimi)
Sikur
të kishte rënë mbrëmja
të kishte rënë, them, aq fort
sa të kishte shtyrë kanatet e dritares
drita e hënës së plotë
të ishte derdhur në një dhomë
të ishin ndezur shikimet kureshtare
si xixëllonja, që fshihen në terr
e të kishin parë njeriun
si mbante kokën me duart
e mbështetura mbi tryezë
pak më tej
fletore e laps, të lëna në fatin e tyre
një pjatë e bardhë, e madhe
me diçka të vogël në mes.
Sikur
të ishin afruar më tepër xixëllonjat
për të dalluar më qartë
bukën e përditshme (aspak të falur)
të ndarë në dy pjesë
të iknin mandej më tej e të kërkonin
më pak të pushtuar
nga drita e hënës së plotë
terr.
III.
Fjalë të imëta (dëlirësie)
Dëlirësia nuk do ta quante veten
udhëtare
nëse duke ecur
në rrugët e shkreta të një qyteti
lexonte fjalët e shkruara
nga dinakëria
mbi një mur të rënuar:
“Këtu prehet ëndrra e copëtuar”.
Nuk do ta quante veten
udhëtare
nëse vriste mendjen…
Ëndrra dhe gënjeshtra të tjera
Në një tokë që kish vite pa u shkelur
kaloi rastësisht ëndrra
këmbët e saj u gjakosën nga ferrat
që i arrinin deri në mes
flokët e saj u ngatërruan
me fijet e holla të merimangave
që u zhgënjyen
kur panë atë në vend të insekteve
shpirti i saj kërkonte një tokë pak më të ngritur
sepse andej nuk dukej hëna e plotë
ecte shkujdesur ecte
derisa shkeli mbi një predhë
kohë harruar
nën atë tokë vitepashkelur
u copëtua ëndrra
një ëndërrz prej shpirti fluturoi drejt hënës së plotë
çka mbeti, u shpërnda gjithandej në botë
u ul pa e ditur mbi gënjeshtra të tjera.
Pikëpresje (e artë)
Ti nuk je më
Kishim dëborë ditët e fundit
Mbeti pakëz jashtë dritares së dhomës poshtë
përderisa dielli nuk futet kurrë këtu
as shiu.
Ti nuk je më.
Të vonuara fjalët
të gjalla imazhet
mal, balli yt
shpat, faqja
bari buzët -puthje-
ti nuk je më
po vjen pranvera, baba?
U çmend portokallja në kopsht
jep fruta dhe lule së bashku
por ashtu si pasqyrohet dielli
në piklat mbi gjethe
atyre të mëngjesit
gjithë bota ngjan me një pikëpresje
(të artë).
Shije në rrënoja
Në rrënojat e sapozbuluara
një arkeolog i gjunjëzuar
diçka përpiqet të pastrojë.
Diku më tej pranë një tryeze
një skelet i veshur rrecka
duket sikur e shikon.
Nga dritëhija e rrënojave
një tjetër arkeolog dëgjohet:
“E pamëshirshme koha me poetin!”
I gjunjëzuari pak më tej skeletit
duke vazhduar të pastrojë, thotë:
“Po, por këto fjalë ende kanë shije…”
Pythia
“Në zjarrin që ndeze
në gjethet që dogje
në ëndrrën që pe gjarprin prej tymi të afrohej
të betohem!
Pythia nuk është më mes nesh.”
Kujdes!
Dimri po vjen.
Pythia që iku e më nuk u pa
në ikje e sipër pëshpëriti pak fjalë
E ti ndez një zjarr
E ti djeg pak gjethe
E ti sheh në ëndërr fjalë prej tymi në errësirë
I sheh por nuk i dëgjon.
Kujdes!
Dimri po vjen.
Pythia u zhduk
bashkë me shkëndijën e fundit.
Nuk ka më zjarr, veç tymi tani
i ngjan një gjarpri që kafshon veten.
Nga fundi i ëndrrës pak fjalë dëgjohen:
“Nis nga fillimi ajo që mbaron…”
Një grua
Atë ditë
vajza e historisë sime
humbi një pjesë të të quajturit të vetes
fëmijë.
Doli nga shtëpia dhe
midis një nuance të kuqeje të thellë
që i jepnin lulëkuqet
dhe një portokallie në të verdhë
që i jepte dielli
eci në botën e pashkelur më parë
nga këmbët e saj.
Një poet
duke e parë
e quajti qenien më të bukur
që ka krijuar natyra
por që nëse do të donim të kuptonim bukurinë e saj
do të duhej t’i lexonim vargjet natën
nën dritën e një qiriu.
Kështu
të njëjtit sy që e kishin parë në mëngjes
natën vonë do ta shihnin ndryshe.
Nuk do të admironin bukurinë vetvetiu.
Do ta shijonin me ëndje e nëse qiriu fikej
bukuria e zhytur tashmë thellë
nuk do të kishte të bënte më me vajzën
që duke ecur
nuk kishte dijeni për bukurinë e saj.
Kështu i tha poeti vetes:
Poezia është një grua
që ka lënë pas mosdijeninë e bukurisë së saj.
Kujtesë e përzgjedhur
Nën dritën e paktë të hënës gati të plotë
rrugët duken të shtruara me hije.
Harruar i kam fjalët e një poezie
veç esenca ka mbetur këtu
dhe vetja harruar është
mes vargjeve
që ditën të më mbyllin brenda.
Ndërkohë të tjerë
thonë se jeta është fshehur diku
dhe e vetmja që la pas
është kujtesë e përzgjedhur
Ishull
“Tejet e mërzitshme
e parashikueshmja e ardhme
nëse është për të gjithë njësoj.’
tha ai
dhe me një durim të thellë
sa deti
pa veten si shndërrohej në ishull.
Varkë e dëshirave të mia
Përplasu shkëmbinjve
e bëhu copë
varkë e paqetë e dëshirave të mia.
E lëri ëndrrat të marrin frymë
ashtu si dinë vetë.
Disa të notojnë e të dalin në breg
disa të zhyten e të arrijnë fundin
disa të mbyten.
Notoni drejt bregut dëshirat e mia.
Kërkoni përreth drurë të pjekur nga kripa.
Një varkë më e fortë
të lundrojë përsëri drejt shkëmbinjve.
E të përplaset.
Kështu lundrojnë një pas një
varkat e dëshirave të mia.
Të paqeta.
Poezi, jo
Nuk janë sekondat
ato të paktat
në çastet e gjumit
që bëjnë ëndrrën të jetojë
pastaj të harrohet.
Por është harresa
ajo e zymta
që shuan dritën
në dhomën e ëndrrës
në një kohë pothuaj zgjimi.
Kështu edhe fjalët.
Nuk shkruhen kur zgjohesh.
Jo vetëm
Shpeshherë
netëve fshihem në pemët e dendura të një pylli.
Shpeshherë
ndaj të gdhirë
humbas rrugën e kthimit.
Dëshpërohem.
Qaj.
Kërkoj në errësirë të gjej dikë.
Një qenie
ta ndjek e të më përcjellë për në dalje.
Ndonjëherë mbyll sytë dhe rri palëvizur.
Ndoshta ka zëra të më thonë si të kthehem.
Disa herë
shikimi kap hije të imagjinatës
por bëhen e zhbëhen.
Shpresa pothuaj zhduket.
Pastaj, papritur dikush shfaqet para meje.
Shpresa ringjallet.
Është tepër errësirë ende.
Veç një zë dëgjohet:
“Mos e di rrugën e kthimit?”
Shpeshherë humbas.
Por ndonjëherë nuk humbas vetëm.
