More
    KreuLetërsiBibliotekë"Fitorja e ngadalshme", poezi nga Skënder Rusi

    “Fitorja e ngadalshme”, poezi nga Skënder Rusi

    NETËT E BARDHA RUSE

    Mesnatë. Dielli, gati më të ikur,
    Për t’u kthyer pas dy orësh
    perëndimi!
    -Ku e keni natën
    o rusë të lajthitur,
    T’ju puthim ndonjë ruskë
    e mos na shihni!
     
    Të bardha, sarhoshe,
    të gjitha këto netë!
    Në vdeksh të ngjallka
    kjo vodkë moskovite!
    Ngado që kthej kokën,
    më shkel syrin një careshë!
    Ngado që hedh këmbët
    më zgjatet një shishe…
     

    Mesnatë. Dielli ende s’ka ikur!
    Unë kërkoj Eseninin
    dua ta gjej patjetër (!)
    Dhe s’di në pata qenë
    edhe vetë i lajthitur,
    Apo kështu i lajthitka
    Rusia-poetët!?
     
    Balltik, 1994


    PADI PËR DETIN EGJE

    Në minutën e fundit,
    Në orën e fundit në atë plazh
    të Kalithea-s,
    Në ditën e fundit në atë qytet grek,
    Deti më vodhi unazën e martesës!
     
    Kjo ndodhi në thellësitë e tij,
    Ku më ftoi për të parë koralet,
    Ku më mashtroi me perlat që kish,
    Brenda guackave që s’hapeshin fare!
     
    Më futi në kurth, ku më rrethoi me alga,
    Më lidhi me gjithë ato fije të padukshme,
    Më torturoi me kandilët e neveritshëm,
    Ma mbushi gojën me molusqe!
     
    Pa më solli edhe peshq të kuq,
    të më hutonte,
    (E dinte që isha poet e gënjehesha lehtë!)
    Më tregoi edhe peshkaqenët që i rrinin roje,
    Dhe më grabiti unazën e martesës!
     
     Vetëm pas kësaj më la të lirë,
    Më hoqi prangat dhe unë u ngjita lart!
     
    Më vështronte gishtin bosh edhe qeshte,
    Si të ishte një triumfator i madh!
     
    Ai s’ish det,
    Ish bastard!
     
    5 nëntor, 2003


    REPLACE

    Nuk t’i kthej dot ditët
    që të kanë ikur,
    Sepse jam njeri e nuk jam zot!
    Jam si ti, sepse si ti kam lindur,
    Jo atje në qiell,
    po këtu në tokë!
     
    Nuk mund të jem
    njeriu i çuditshëm,
    Që ditët e vdekura të t’i ringjall!
    Ato ditë as unë nuk e di si ikën,
    Asgjë prej tyre nuk munda të mbaj!
     
    Nuk mund të t’i kthej
    ato ditë të bukura,
    Që një jetë të tërë nuk i harron dot!
    Do të kemi prapë ditë me të puthura,
    Që unë do të nis të t’i jap që sot!
     

    Nuk t’i kthej dot ditët
    që të kanë ikur,
    Do të kesh të tjera prej meje,
    ta dish!
    Unë po të them që në tokë kam lindur,
    Paçka se në qiell hyj e dal vazhdimisht!
     
    1 qershor 2011


    NJË LUMË I KEQ

    Ndonjëherë më merr trishtimi me vete,
    Ai është ky lumë
    ku rri e zhytur mbrëmja!
    Në ujërat e tij është mbytur mëngjesi,
    Është mbytur mesdita (imja, jo tëndja!)
     
    Gjithnjë i jam shmangur
    këtij lumi të keq,
    Nëpër ujërat e tij kurrë nuk jam futur!
    Këdo që është i dobët ai e rrëmben,
    E sidomos kur të sheh
    që s’je i lumtur!
      
    Ndonjëherë më merr trishtimi me vete,
    Ai më mban peng pa patur asnjë shkak!
    Çdo lumë është i rrezikshëm
    kur nga shtrati del,
    Po më i rrezikshëm është ky,
    që s’ka asnjë shtrat!
     
    31 maj 2011


    KUR MUNGON Tl

    Nga dhjetëra vajza që shkojnë rrugës,
    Unë të krijoj ty në ecje.
    Njërës i marr sytë,
    Një tjetre buzët,
    Mënyrën se si qesh ia marr një tjetre.
     
    Bashkoj këto dhe plot të tjera,
    Po prapë s’shoh aq ngjajshmëri.
    Mungon ajo që me sy s’duket,
    Që rri e fshehur veç, tek ti!
     
    Seç ke një dritë brenda natës,
    Që rri e ndezur dhe nuk shuhet.
    Si një piktor përdora ngjyrat,
    Por prapë larg asaj që duhet!
     
    Me shpirtin,
    Thashë,
    S’mund të luhet!
     
    12 qershor 2009


    RRITJE

    -për time bijë, Nadjan-  

    Çdo ditë rritet
    e sikur më largohet,
    Siç largohen shumë gjëra
    që s’kthehen më prapë!
    Nuk e nxë më divani
    ku fle që të çlodhet,
    I duhet blerë një i ri,
    gjumit të saj!
     
    Nuk di se kur do dalë
    nga kjo moshë,
    Seç ka një ngut
    që ecën nxituar!
    Tani nuk e nxë
    as dhoma e saj e vogël,
    -Duhet blerë shtëpi tjetër,
    -i them gruas.
     

    Ndodh që edhe vonohet
    ndonjëherë,
    Nuk e nxë më nata,
    është e shkurtër.
    Por, ah, veç natë tjetër
    ne nuk mund të blejmë,
    Sikur edhe perënditë
    të na japin urdhër!

    24 korrik 2009


    FITORJA E NGADALSHME

    Hyra prapë në sytë e tu jeshilë,
    Në bebëzat e tyre
    zura prapë vend.
    Më pas trokita në shtëpinë e shpirtit,
    Ku ca të tjerë
    prisnin prillin tënd.
     
    Dhe m’u duk vetja
    sikur isha një Odise,
    Ndërsa ti, Penelopa e famshme.
    Të pata pushtuar një herë
    kur ishe e re,
    Por nuk mburrem
    me pushtimet e mëparshme.
     
    Eh,
    Zgjasin më shumë
    Fitoret e ngadalshme.
     
    25 shtator 2009

    DIKUR MË NDODHTE SHPESH

    I bëja natës ftesë, për një kafe,
    Se më pëlqente,
    por edhe më duhej!
    Në ora një, kur gjumi sytë hapte,
    Përballë meje, ajo vinte, ulej!
     
    Vetëm flokët i kishte prej nate,
    Se trupi, krejt, asaj i farfurinte!
    Sa herë e prekja, për çudi, me zjarrthe,
    Më mbushej prej asaj dhe dora ime!
     
    Nuk di pse ty, ajo, aq shumë të ngjante,
    Ty, që prej meje, tashmë, ishe e ikur!
    Ajo si ti lexonte dhe filxhanet,
    Si ti, me gjarpërinj, më shihte lidhur!
     
    Dhe veç kur dita ishte shumë afër,
    Ikte prej meje, ikte, zhdukej fare!
    Unë s’di të ngrihem
    si somnambul, natën,
    Por di që ende kam, në duar zjarre!
     

    Dhe e di mirë që ende s’kam lajthitur,
    Si mund të flas me netët
    që shpirt s’kanë?!
    Por ende nuk e di pse pranë shtratit,
    Sa zgjohem nuk gjej një,
    por dy filxhanë!
     
    6 nëntor 2003


    KUR VDIQA UNË

     Më hodhët dhé sa mundët,
    Më ngjeshët,
    Më vutë një mal përsipër!
     
    Më pas ca lotë,
    Më pas ca lule artificiale,
    Më pas, më latë e ikët!
     
    Më pas i latë duart,
    (nga dheu
    edhe nga unë!)
    Dhe shkuat,
    Drekuat(!)
     
    Dhe nisët
    Të qeshni përsëri,
    Të thoni barcoleta banale,
    T’i shkelni syrin njëri-tjetrit
    Me djallëzi!
     
    Ç’aktorë horrorë!
    Në tërë këtë lojë
    Me gjoja dashuri!
     
    Veç nëna,
    Eh, nëna!
    Hyri fshehtaz atje, brenda,
    Si një rreze dielli në dimër!
     
    Për të ndarë me mua,
    Gjithë atë mal dheu,
    Që më vutë përsipër!
     
    Veç nëna tani,
    Me zogjtë e gishtave,
    Më çuket si dikur,
    Më shpupuris flokët!
     
    M’i thërret
    Me emra,
    Shokët..
     

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË