More
    KreuLetërsiBibliotekë“Dritë, prej kokës së Meduzës”, poezi nga Jonida Hitoveizi

    “Dritë, prej kokës së Meduzës”, poezi nga Jonida Hitoveizi

    Portret mbi rërë të kuqe

    Oh, çdo ditë dhomëzave me kujtime të vjetëruara
    gjej figura, mure të verdhë dhe dete me rërë të kuqe
    Të pata kërkuar dikur edhe ty
    nëpër kohën që duhet të kishim qenë bashkë
    Arrita një port të largët,
    me varka peshkatarësh të padukshëm, si guaska të zbrazura prej vetvetes
    Oh, ç’zhgënjim që ish!
    Fillikat anës detit qëndroje ti,
    me tjetër shtat, tjetër zë, me duar të tjera rënduar prej burrërisë, prej erës së detit
    Madje dhe goja herë-herë hapej e mbyllej si shkumëzima e një vale që s’di ku të përplaset
    Ti nuk e dije se unë të kërkoja, ndërsa unë..
    Unë më nuk dija e po aq çuditërisht të dëshiroja
    Kalipso,
    Kalipso,
    Ta dalloj siluetën këmbëzbathur pezull në shpellën kur rri,
    Pret nga deti një shenjë, një fjalë a shkulmim për fatin e udhëtarit
    që ormise për tek një tjetër grua!


    Zgjim!

    Kallinj të rremë me ngjyrë shiu të artë,
    të rremë ujërat jeshil ku rriten peshq të kuq
    Kushedi ç’lumenj flenë në mua!

    Një tjetër
    Tjetra grua
    hijëzon ëndrrat e burrit tënd
    Magjistricë apo jo
    përherë në lëkurën e tij kundërmon
    Flokë pis të zinj i ka
    Krahët e gjatë, duart e holla
    Ngjyra rozë e gjakut rrjedh në buzët e saj
    si jeta pas së cilës rend çdo ditë
    Gruaja tjetër endet aty
    mes dhe brenda teje
    në mes të barkut tënd
    Ç’ngjyrë ka patur vallë vetmia e saj?


    Kafshata kohe

    Kafshata kohe kapërdij,
    ngadalë përtyp shijen e asaj që shkoi
    lumi që kapërceja me një hap fëmijë,
    ëndrrave bëhet det i thellë, hon
    Përditë kafshatat mpaken
    drita ndër sy pushon së qeni dritë,
    Një fije ylberi më tretet mbi buzë
    Horizontet peshojnë nga koha
    Dyert për tek ti të rënda, të rënda
    Thërrimet do mbarojnë edhe këtë natë
    nëpër lumenj fëmijërie duhet të rikthehem!


    I pafundmi shi

    Asgjë nuk mund të na bashkojë!
    Buzët e tua flasin gjuhë të panjohura
    Sytë e mi shohin fusha me kallinj të vrarë
    Ti s’ke nga ta dish se
    fushat nuk i than asgjë më shumë se një shi i pafundmë vere
    kam besuar përherë se ata djem diçka dinin kur kënduan
    “All we are is dust in the wind”
    Mundet të kemi qenë ose të jemi ende,
    në vende krejt të largëta topa diejsh, unë e ti,
    që ngrohim kallinj të praruar, bistak vreshtash të pafundme
    Mbështjell vetveten me duart e rrudhura prej çastesh tokësore
    Nuk mund ta di!
    Ndoshta dhe ti nuk do ta kuptosh kurrë
    misterin e kafes së pirë ngeshëm një mëngjes
    Të gjitha dhimbjet janë mëkat mik,
    Dhimbje jemi dhe unë e ti,
    Sizifë që mbajmë mbi shpinë kryqe vezullues
    si të gjithë ata që prej kohe u krijuan!


    Dritë, prej kokës së Meduzës

    Ndoshta ti je vetja ime
    që mungon në këtë udhëtim as të nisur e as të pasosur
    Mirazh i zënkave të perëndive në Olimp
    fije-fije dëshirash endur në rrjetën që koha ka krijuar për të mos parë përtej …
    Meduza u dënua prej dashurisë thotë një legjendë
    Që atëherë të tjerë përbindsha ecin mbi tokë
    Mbathur kanë trupa të hijshëm
    Si shtat e flokë të Govenit në “Vitin 1793”
    Pegasusi im shtrëngon kraharorin në një fluturim të pamundur
    Kam fuqinë ta kthej veten në gur
    derisa drita të më bëj çiklash
    Ti mund të jesh gjithçka
    Vetja ime
    Ndoshta kali me flatra që lëshoj ëndrrave qiejve të panisur e të pasosur

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË